obywatele

W Polsce cały czas źle definiujemy społeczeństwo obywatelskie, redukując je tylko do wymiaru ruchu społecznego o charakterze emancypacyjnym – pisze Artur KOŚCIAŃSKI

Zupełnie jak na propagandowych plakatach z lat 50-tych ubiegłego wieku. Robotnik w kaszkiecie, traktorzystka w chustce robią swoje (to widać po atrybutach typu kilof, kielnia, traktor), ale palec mają przyłożony do ust. Mówią w ten sposób „ciiiiii”, nie gadaj, bo wróg nie śpi. W gminie Wińsko jest podobnie. Nawet cieszyć się boimy, żeby z krzaków nie wypełzł jakiś zwierz i nie wkręcił nam się w ośkę.

Przekazanie informacji o podejrzeniu wystąpienia działania niepożądanego po stosowanym leku jest proste, nie wymaga długiego czasu ani specjalistycznej wiedzy. Trzeba jedynie opisać, co się z nami działo, w jakich okolicznościach, po jakich lekach.

Marzy mi się Akademia Elit Politycznych. Kuźnia polityków, hartująca ich umysły, charaktery i ducha w służbie dla państwa i obywateli. Akademia, która ma strukturę i kapitał żelazny, uniezależniający ją od bieżących walk partyjnych. Akademia, w której wykorzystywany jest potencjał ludzi z różnych środowisk.

Gdy przyglądam się kandydatom startującym w wyborach do Parlamentu Europejskiego i do samorządów, mam mieszane uczucia. Brak im doświadczenia, brak CV z rezultatami pracy, brak kompetencji do służby publicznej. Zadaję sobie często pytanie, co zrobić, żeby było więcej polityków, a mniej pseudopolityków.

Interpelacja jest dosyć prostym instrumentem wpływania na politykę władz samorządowych. To czego nie chce pokazać wójt, burmistrz czy marszałek województwa będzie musiał pokazać w odpowiedzi na zapytanie radnego.

W Warszawie poza nowocześniejszymi tablicami informacyjnymi, wymianą płyt chodnikowych na kostkę Bauma nie zmienił się przez lata styl zarządzania. Bo władze miasta ignorują jego mieszkańców. Bo – jak bardzo chcą nam to wmówić – mieszkańcy Warszawy to “słoiki”.