państwo dobrobytu

Chociaż w krótkim okresie trzeba skupić się na walce z inflacją, to jednocześnie trzeba zacząć już myśleć o pokryzysowej przyszłości.

W przypadku Kanady odgórne działania rządu koordynują silniejszy zestaw polityk integracyjnych. Niesamowita siła i determinacja społeczeństwa obywatelskiego w Polsce, by pomagać uchodźcom z Ukrainy, może sugerować, że podobny model sprawdzi się w Polsce. Rząd wskazuje drogę, a społeczeństwo, przy centralnym wsparciu, prowadzi oddolne działania na rzecz uchodźców.

Dyskusję, która przetoczyła się na naszych łamach po tekście „Czy Polska może stać się państwem dobrobytu” (nr 27), podsumowuje jej Autor.

Jednym z elementów określających model społeczno-gospodarczy Polski jest stosunkowo niski poziom opodatkowania. Skutkuje to m.in. niedofinansowaniem wielu istotnych obszarów, w tym publicznej ochrony zdrowia i edukacji.

Nie ukształtował się jak dotąd – powszechnie intelektualnie akceptowany – nowy standard ustrojowego modelu kapitalizmu i zalecanej polityki społeczno-gospodarczej. Tymczasem Polska ma obecnie potencjalnie szersze pole wyboru, niż gdy dokonywała wyboru programu transformacji.

Ludzie podejmują decyzje i działają pod wpływem wartości i norm społecznych oraz własnego rozumienia świata. Dla skuteczności polityki gospodarczej ważne jest, aby znaczna większość obywateli rozumiała, dokąd prowadzi ich rząd, akceptowała ten kierunek i podstawowe wybory

Narody o długiej historii traktują gospodarkę jako narzędzie umacniania wspólnoty, a w wartościach wspólnotowych widzą źródła trwałego dobrobytu.

O losach polskiego państwa opiekuńczego po roku 1990 zdecydowały dwa czynniki: dominacja neoliberalnej ideologii i presja zachodnich sojuszników.