wieś

Obecne we współczesnym dyskursie publicznym – zarówno prawej, jak i lewej strony – utożsamianie inteligencji z przywilejami społecznymi i wielkomiejskością utrudnia społeczny dialog. Zwłaszcza ten, który jest bardzo potrzebny: dialog między wsią i miastem oraz związany z nim obustronny wysiłek rozumienia.

Tylko co trzecia rodzina wiejska posiadająca gospodarstwo rolne utrzymuje się głównie z rolnictwa; są to przede wszystkim rodziny posiadające większe gospodarstwa – o przeciętnym obszarze ok. 20 ha. Jeśliby założyć, że podstawą utrzymania rodziny może być gospodarstwo rolne powyżej 15 ha, to wyłącznie z rolnictwa mogłoby utrzymać się tylko ok. 200 tys. rodzin wiejskich.

Mamy w Polsce wiele narzędzi wspierających tradycyjną kulturę wsi. Jednak wciąż przed nami namysł nad tym, jak zachęcić młodych do włączenia się w transmisję wartości, wiedzy, historii i kultury obszarów wiejskich.

Pora naprawdę przestać koncentrować się na obrotach i zacząć myśleć, w jaki sposób generować zyski, by może część z nich odkładać na czarną godzinę. Będzie trudno, bo po wyciszeniu epidemii przyjdą turbulencje gospodarcze i walutowe oraz skowyt o zapomogi, redystrybucję i nacjonalizację, o jakiej jeszcze nie słyszeliśmy.

Prawdziwe życie to nie liczba „lajków” na Facebooku, serduszek na Instagramie czy nawet followersów na Twitterze. Prawdziwe życie to każdy dzień, który przeżyło się jako wolny, szczęśliwy człowiek, syty tego, co przyniosła mu rzeczywistość, w której się znalazł.

Na punkcie tej książki zwariowały mieszczuchy Europy. Marzyciele chcący znaleźć dla siebie fragment swojej przestrzeni i realizować na nim normalne, spokojne życie. Krok po kroku Niklas KÄMPARGÅRD pomaga im w odniesieniu w tym sukcesu.

Mienie po PGR spotkał los znacznie gorszy, niż ludzi. Na przykład Kleszczowice. Stoją puste od kilkunastu lat. Na fali likwidacji i sprzedaży za byle co, byle komu, folwark poszedł w prywatne ręce. Nowi właściciele nawet coś tam na początku usiłowali, nawet zatrudnili parę osób, nawet zamierzali im zapłacić składki ZUS….Ale interes się nie powiódł i nie zapłacili. Zniknęli. Obiekty niszczały. Staw się zamulił, zaśmiecił. Reszta zarosła krzakami.

Rozsiane po całym mieście, przeważnie dawne robotnicze dzielnice z małymi domkami, urzekają spokojem i cisza. Spotkamy tam bujną roślinność, wąskie, brukowane uliczki i barwne fasady. Spotkamy również mieszkańców tych urokliwych zakątków, starszych ludzi siedzących na ganku, bawiące się dzieci i przechadzające się leniwie koty… Oto życie Paryża nieznanego!

Gonitwa w codzienności powoduje, że z oczu znika to, co najważniejsze. Życie większości z nas wygląda tak samo. Praca, dom, spanie, praca, dom, spanie… Zaczyna brakować choć chwili spokoju, zatrzymania się, refleksji. Winny jest też temu internet (celowo z małej litery), czas, który moglibyśmy poświęcić, na zastanowienia nad tym jak wygląda nasze życie, tracimy na bezproduktywne przesiadywanie w sieci. W ten sposób coś, co ma ułatwić nam życie, komplikuje je, a my przestajemy dostrzegać najistotniejsze.