Bitwa Warszawska

Defilada Wojska Polskiego, która tradycyjnie 15. sierpnia przetoczyła się przez ulice Warszawy, jak każdego roku cieszyła się wielkim zainteresowaniem. Sieć obiegły zdjęcia i wideo nowoczesnego sprzętu polskiej armii, a komentatorzy z różnych części świata zwracali uwagę, że wydarzenie to jest nie tylko historycznym upamiętnieniem ale też pokazem zdolności obronnych dzisiaj.

15 sierpnia, dzień wielkiego zwycięstwa, jest dniem Święta Wojska Polskiego, na którym zbudowany jest dzisiaj wielki etos polskiej armii. Na zwycięstwie wynikającym z bohaterstwa i absolutnej determinacji; z niezwykłego bojowego i patriotycznego ducha; ze wspólnoty, z tego, że wszyscy stanęli ramię w ramię, że byli gotowi walczyć do upadłego; że byli oddani jednej ojczyźnie i jednej myśli, by ją ocalić i by ocalić siebie, by nigdy więcej wolność i niepodległość nie zostały utracone po niedawnych 123 latach zaborów

Jeśli oddamy historię tym, którzy chcą zakłamać prawdę o „imperium zła”, wtedy nasze „szklane domy” mogą się zawalić.

„Operacja polska” NKWD z lat 1937–1938 była ludobójstwem, w wyniku którego śmierć poniosło co najmniej 111 091 niewinnych osób. To wydarzenie nie mniej ważne i nie mniej godne upamiętniania niż zbrodnia katyńska czy rzeź wołyńska.

Udział ziemian w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1921 wciąż jest słabo znany i niedoceniany. Przedstawiciele tego środowiska masowo wstępowali w szeregi Armii Ochotniczej, dowodzonej przez gen. J. Hallera, nota bene także ziemianina. Ich rola nie ograniczała się jedynie do walki zbrojnej. Dwory stawały się zapleczem dla uchodźców i rannych. Ziemianki organizowały kwesty na rzecz poszkodowanych i sierot oraz pracowały w szpitalach. Wojna z bolszewikami była ostatnim momentem w dziejach polskiego ziemiaństwa, kiedy stanęli jako zwarta grupa społeczna, wzorem swych rycerskich przodków.

Wojna polsko-sowiecka rozpoczęta na przełomie 1918 i 1919 r., a zakończona traktatem ryskim podpisanym 18 marca 1921 r., to dobry przykład funkcjonowania mitów, stereotypów, błędnych i nieprecyzyjnych pojęć nie tylko w prasie czy publicystyce, ale nawet w literaturze naukowej.

Polska zatrzymała imperium „czerwonej Moskwy”, niwecząc zamysł zrewolucjonizowania czy raczej zsowietyzowania Europy.

Pamięć o Bitwie Warszawskiej miała potencjał, aby stać się elementem jednoczącym Polaków z trzech zaborów, różniących się mentalnością, sposobem i poziomem życia, a nawet oceną zasług samego Piłsudskiego. […] Prócz przezwyciężenia różnic stanowych należało również, tak jak to tylko możliwe, zjednoczyć przedstawicieli mniejszości narodowych w ramach państwa polskiego. Pomocą w tym były między innymi reprodukowane na wiele sposobów dzieła sztuki – pisał Tomasz Niklas

Polaków i Ukraińców łączy coś o wiele większego niż polityka. Nasze narody scala najtrwalsza i najpiękniejsza wartość, którą jest wspólnota losu. Historia Ukrainy i Polski od 2022 roku jest pisana w zasadzie na nowo.