Niedługo przed wyborem Donalda Tuska na prezydenta Europy pewien dziennikarz “Le Monde’a” wypalił, tuż przed ogłoszeniem nominacji: “Donald Tusk, człowiek, który zapewnił ciepłą wodę w polskich kranach”. Chodziło o złośliwe mrugnięcie okiem, nawiązanie do okropnej kampanii wokół “polskiego hydraulika”, którą prowadził w kampanii europejskiej Philippe de Villiers, wicehrabia przekonany, że Putin to największa z dzisiejszych głów państwa – Villiers sprzedał mu zresztą niedawno park rozrywki. Dla tych, którzy nie pamiętają: granicząca z ksenofobią kampania miała na celu przywrócenie ograniczeń i zablokowanie wjazdu do Francji w poszukiwaniu zatrudnienia przed hordami “polskich hydraulików”.
.Przypominam sobie, jak w tym okresie skwitowałem kolegę, który uważał, ze przesadzam: “Zobaczysz, któregoś dnia to francuscy hydraulicy będą szukali pracy w Polsce.” Mówiłem to, opierając się na osobistym doświadczeniu z Polską i obserwacjach dynamiki gospodarczej w tym kraju – zwłaszcza w porównaniu z rokującym bardzo źle stanem gospodarki francuskiej – na domiar niepokojącej sytuacji politycznej. Polityczna codzienność, zwłaszcza dzisiaj, potwierdza moje przewidywania i utwierdza mnie w tym przekonaniu. Ja sam zaczynam myśleć o przeprowadzce do Polski.
* * *
.Spójrzmy, jakie są fakty.
Po pierwsze, Polska to jedyny kraj w Europie, gdzie wzrost PKB osiągnął w tym roku wyjątkowe 3% – jest wyższy niż zakładany w ustawie budżetowej. Przypomnijmy, że Polsce udało się utrzymać dodatni wzrost również w czasie światowego kryzysu, a także – że wzrost PKB ma przyspieszyć w 2015 r. do 3,8%, a w latach 2016-2017 do 4,3%.
W tym samym okresie gospodarka francuska jest od dwóch lat w stagnacji: w skali kraju przekroczono próg 3 milionów bezrobotnych, zadłużenie sięga 2 000 mld euro, a deficyt publiczny stale się pogłębia.
* * *
.Przyjrzyjmy się mechanizmom kreowania miejsc pracy: jeśli Seita zamyka dziś fabrykę we Francji, to po to, by ją otworzyć w Polsce. Podczas gdy we Francji poprzednia minister kultury wkładała palce w szprychy, usiłując powstrzymać Amazon przed wejściem na francuski rynek książki, ten sam amerykański gigant stworzył w Polsce 10 tysięcy miejsc pracy. Cap Gémini, jedna z gwiazd na firmamencie CAC 40, francuskiego indeksu giełdowego, również zdecydował się otworzyć nowe placówki i utworzyć miejsca pracy właśnie w Polsce.
Jakie konkretnie osobiste korzyści mogę z tego wyciągnąć? Posłużę się w tym miejscu studium przeprowadzonym przez belgijski dziennik “L’Echo” i poważną firmę badawczą Deloitte. Rzeczone studium pozwala porównać, “ile zostaje w kieszeni po zapłaceniu wszystkich opłat”.
Jako niezależny przedsiębiorca zarabiający 125 000 euro gdybym pracował w Polsce, zostawałoby mi z tego 70,8%, we Francji zostaje mi 42,55%!
Weźmy przypadek zbliżony do mojej własnej sytuacji: niezależny przedsiębiorca zarabiający rocznie 125 000 euro – nieco ponad pół miliona zł. Gdybym pracował w Polsce, zostawałoby mi z tego 70,8%, a wydać mógłbym 82,62%. Pod tym względem Polska lokuje się na czele krajów europejskich, wyprzedzając nawet Szwajcarię. Ale co więcej, kraj, w którym mieszkam, Francja, lokuje się na przedostatnim miejscu! We Francji zostaje mi 42,55%, a wydać mogę zaledwie 35,29%!!!
* * *
.Dobry francuski socjalista odpowie mi: “Owszem, ale we Francji mamy sécu [zabezpieczenia społeczne], a w Polsce musiałbyś odprowadzać składki na ubezpieczenie zdrowotne.” Dokładnie!
A więc porozmawiajmy o tym cudownym “sécu”. Jest ono równie szczodre dla tych, którzy nic nie płacą, jak surowe dla tych, którzy na nie odprowadzają najwięcej. Oto ten słynny model “redystrybucji po francusku”. Zabiera się Pawłowi, żeby dać Kubie, a na całym procesie obficie korzysta państwo. I za jakie usługi?
Korona dentystyczna z najnowocześniejszych materiałów w Polsce: 200 euro! We Francji taka sama rekonstrukcja kosztowałaby mnie 1500 euro, tyle że zrobiona byłaby z niklowego amalgamatu.
Wciąż jeszcze pamiętam, jak pewien polski dentysta wystawił mi rachunek za koronę z najnowocześniejszych materiałów. Nie wierzyłem własnym oczom: 200 euro! We Francji taka sama rekonstrukcja kosztowałaby mnie 1500 euro, tyle że zrobiona byłaby z niklowego amalgamatu (choć nikiel to silny alergen). Ile dostałem zwrotu z państwowej kasy za moją poprzednią koronę? 50 euro! Nie dziwi, że nasz drogi prezydent Hollande drwi sobie z “bezzębnych”, “les sans-dents” (to jego nazwa na biednych, jak dowiedzieliśmy się z książki jego byłej partnerki Valérie Trierweiler).
* * *
.A co z emeryturami? Oznajmia się nam, we Francji, że niektóre z kas ubezpieczeniowych zbankrutują do 2017 r… Czyli i tak nigdy nie skorzystam z tego, że byłem zmuszony płacić obowiązkowe składki!
A teraz: co z edukacją? To dla mnie ważne, bo moja córka w tej chwili chodzi do szkoły w Polsce. W klasyfikacji PISA, będącej światowym punktem odniesienia dla systemów edukacyjnych, Polska wyprzedza Francję o dwanaście miejsc! Czy chodzi o matematykę czy o czytanie, czy nauki ścisłe – polscy uczniowie są lepiej wykształceni niż francuscy. Mówi się, że Polsce grozi, iż będzie kształcić więcej inżynierów niż hydraulików… Gdyby Francji udało się wykształcić chociażby hydraulików, to już byłby sukces, biorąc pod uwagę pogardę, z jaką nasz kraj się odnosi do zawodów wymagających brudzenia sobie rąk.
* * *
.Chciałbym zakończyć to małe ćwiczenie w benchmarkowaniu dwóch krajów drobną analizą polityczną.
Osobiście nie wierzę w mężów opatrznościowych – przeciwnie, jestem przekonany, że gra demokratyczna zasadza się na tym, by u władzy umieszczać tych polityków, którzy najmniej zaszkodzą swojemu krajowi. I trzeba przyznać, że od paru lat Francuzom średnio się w tej grze wiedzie. Sarkozy zwiększył dług Francji o 500 mld euro; Hollande pobił rekord braku popularności, a jego socjalistyczne zapędy uczyniły z Francji nowotwór Europy. W efekcie liczba emigrantów stale rośnie – wcale nie tylko ze względów podatkowych! To pozwala mi wrócić do pierwotnej hipotezy: niebawem to Francuzi zaczną przyjeżdżać do Polski, żeby pracować przy naprawianiu rur.
I wreszcie, Polacy mogą się uważać za szczęściarzy: udało im się wybrać polityków, którzy nie zaszkodzili jakoś specjalnie społeczeństwu obywatelskiemu. Żeby zilustrować, o co mi chodzi, zacytuję tu fragment z wywiadu z Donaldem Tuskiem, który na pytanie dziennikarza, “dlaczego państwo polskie nie wspiera bardziej banków?”, odparł, że “to pytanie należy zadać Polakom; oni wiedzą najlepiej, na ile są gotowi opróżnić kieszenie na rzecz państwa, żeby mogło ono finansować banki”. We Francji żaden polityk wyłoniony w wyborach, czy to z lewej czy z prawej strony sceny politycznej, nie byłby zdolny odpowiedzieć w ten sposób. Dla nich wszystkich państwo powinno wszystko kontrolować i twardą ręką trzymać rynek.
W efekcie, kiedy prezydent Hollande zajmuje się sprawami osobistymi, a Francja dryfuje w bliżej nieznanym kierunku, Polska zajmuje coraz pewniej swoje miejsce pośród liderów Europy, a premier Tusk właśnie został wybrany nowym przewodniczącym Rady Europejskiej.
.Jako Europejczyk z całego serca mogę powiedzieć, że moim prezydentem jest chyba raczej Donald Tusk, aniżeli François Hollande… To pierwszy etap. Zanim zacznę konkretnie myśleć o przeprowadzce do Polski.
Jean-Paul Oury
Przekład: Agata Czarnacka
