utin sięga przede wszystkim po podtrzymywanie mitu wielkiego zwycięstwa w 1945 r. A każdy, kto staje na drodze i próbuje ten mit podważyć, staje się wrogiem Rosji. Teraz takim wrogiem stała się Polska. Wszystko dlatego, że Warszawa przestała biernie akceptować mity polityki historycznej wykuwane na Kremlu. Każda okazja do ataku historycznego na Polskę jest dobra.
Marketing narracyjny jest wielką siłą komunikacji. Siłą jest dobrze przygotowana opowieść, która rozchodzi się wśród ludzi, przekazywana dalej i dalej, często z wielką energią po to, aby dogryźć wrogowi czy przeciwnikowi. Nawet wówczas, a może szczególnie wówczas, gdy realizuje jego opowieść, wspiera jego przekaz.
Astroturferzy rozpowszechniają informacje niejasne, sprzeczne ze sobą, i w takiej ilości, że ludzie je czytający w końcu odpuszczają. Cierpi na tym również prawda. I to właśnie ten sojusz między faktami alternatywnymi i astroturfingiem sprawia, że koktajl o nazwie Trump jest tak bardzo wybuchowy.
Aleksander stoi w pozie zwycięzcy, uśmiechnięty, pewny siebie. Wałęsa siedzi, przełyka gorycz porażki i popełnia swój ostateczny podwójny błąd. Podczas transmisji na żywo odmówi podania ręki i odburknie: „Panu to ja mogę co najwyżej nogę podać”. Obelga ta zaszokuje Polskę i przypieczętuje los Wałęsy.
Rosjanie Surkowa słuchają. Kilka lat temu wydawało się, że co dziesiąty z nich nosi białą wstążeczkę, symbol protestu przeciw Putinowi. Dziś można odnieść wrażenie, że co trzeci Rosjanin przypina sobie wstążkę świętego Jerzego, pomarańczowo-czarny symbol patriotyzmu i wierności Kremlowi. Kto tego nie robi, musi liczyć się z tym, że usłyszy – niekoniecznie uprzejme – pytanie, dlaczego.
Patrzę na Państwową Komisję Wyborczą, na to, co ta instytucja rozumie ze zmieniającej się rzeczywistości, z epoki nowych mediów, co rozumie Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji, co rozumieją Sejm, Senat, co rozumieją ci, od których zależy jak najbardziej UCZCIWE przeprowadzenie wyborów.
“Głównym zadaniem naszego wroga jest mobilizowanie naszych zwolenników. Jeśli wciąż byśmy grali wygrane mecze, nie byłoby najmniejszego sensu, aby nam kibicować — wynik byłby przecież znany. Zero emocji, nuda. Bohater nienapotykający na swej drodze żadnych przeszkód, niebudujący napięcia, niczego ciekawego nam przecież nie opowiada.”
To wielka sprawa kilka godzin odpowiadać na pytania dziennikarzy, prowadzić konferencję prasową, żartować. Przy przy okazji nie powiedzieć nic, co trafiłoby do światowych serwisów. Po czym zakończyć mowę i sprzedać newsa o zamiarze ułaskawienia swojego wroga numer jeden.
“A może wszystko zaczęło się wtedy, gdy Ludwik XIV ustalił rytuał wystąpień publicznych, gawiedź rozkochiwał w sobie plotkami o swym życiu intymnym, i – podobno – po raz pierwszy użył słówka, które tak wpłynęło na współczesną nam politykę: „imidż”.
