Michał KOBOSKO

Żyjemy aktualną chwilą, próbujemy ją wyciskać jak cytrynę. Tracimy umiejętność koncentracji, bo wydaje się nam, że robienie tyko jednej rzeczy jednocześnie nie wystarczy. Ważnych momentów już nie przeżywamy, bo przede wszystkim myślimy o tym, by dzielić się nimi z innymi. Produkujemy terabajty treści, które natychmiast zamieszczamy na Facebookach, Twitterach i Instagramach. Robimy miliony zdjęć, które mają uwiecznić moment, którego nawet nie poczuliśmy. Czy jest jeszcze miejsce dla wysokojakościowych mediów? Tak!

Nie mamy już autorytetów intelektualnych, do których moglibyśmy się odwołać. Co i kto nas połączy? W ostatnich latach taką siłę miały tylko narodowe traumy, odejście Jana Pawła II, Smoleńsk. Czy obejdzie się bez kolejnego nieszczęścia, byśmy mogli coś zrobić razem dla dobra przyszłych pokoleń?

Całą niedzielę będziemy dostawać informację o cenach jabłek, pomidorów, pisanek czy swetrów. Część to fałszywki, część to „prawdziwe przecieki”. Patrzę na czołówkę sobotniego dziennika. Patrzę i widzę co najmniej dwie zagrywki na granicy złamania ciszy wyborczej. Czy mnie to oburza? Niespecjalnie. Skoro żyjemy w prawnej fikcji, każdy tak naprawdę może zrobić, co zechce.

Rok 2015 będzie rokiem wyborów, rokiem trudnym, ale i formującym. Kto w 2015 osiągnie sukces wyborczy, ma trzy lata spokoju do kolejnego rozdania. Porażka oznacza rozłamy i przyspieszony proces wymiany liderów. Wymiany swoją drogą oczekiwanej. Starzenie się pokolenia „4 czerwca 1989” może być hamulcem polskiego rozwoju.

Jestem użytkownikiem Twittera od trzech lat. I coraz częściej łapię się na tym, że otwieram aplikację bez większej przyjemności i ciekawości tego co zaraz przeczytam. Tym bardziej maleje u mnie chęć, by dzielić się z innymi moimi własnymi przemyśleniami. A jeszcze niedawno było inaczej. Twitter był w Polsce czymś wyjątkowym, innym niż reszta publicznego Internetu.

Stany Zjednoczone, źle dziś postrzegane w kilku stolicach europejskich, stanowią ostatnią flankę obrony przed ekspansją putinizmu w Europie Środkowo-Wschodniej. Po drugiej stronie jest najnowocześniejsze uzbrojenie made in Russia, tysiące rosyjskich najemników i ogromny wysiłek szkoleniowy służący przekształceniu rzeszy buntowników w regularną armię w ciągu zaledwie kilku miesięcy.

“To może brzmieć nieco patetycznie, ale należymy do grona ludzi, którzy są już zmęczeni płytkością i agresywnością dyskusji medialno-publicznych. Uważamy, że można i trzeba robić to inaczej”.

Red. Latkowski pisze we wstępniaku redakcyjnym, że decydując się na publikację zapisu kolejnych podsłuchanych rozmów „Wprost” kieruje się troską o państwo i o wykorzenienie z niego, tego co złe. Chciałbym w to wierzyć, ale nie wierzę.