Unikalne brzmienie skrzypiec Stradivariusa wyjaśnia analiza zawartości chemicznej
Naukowcy wykorzystali nowoczesną technologię, by sprawdzić z czego zbudowane są najsłynniejsze instrumenty świata. Badania wykryły, że na unikalne brzmienie skrzypiec Stradivariusa może wpływać warstwa pomiędzy drewnem a lakierem.
.Odkryto dodatkową warstwę na skrzypcach stworzonych przez Stradivariusa. Znajduje się ona między drewnem a lakierem. Odkrycia dokonali badacze z Analytical Chemistry. Jak podaje phys.org może to rozwiązać tajemnicę, co wpływa na unikalne brzmienie skrzypiec Stradivariusa.
Antonio Stradivari żył w latach 1644-1737. Stworzył około 1200 instrumentów. Do dziś przetrwało blisko 600 egzemplarzy jego wiolonczeli, altówek i skrzypiec. Współcześnie na aukcjach osiągają one ceny milionów dolarów. Dźwięk skrzypiec Stradivariusa jest wyjątkowy. Przez setki lat po śmierci Stradivariego nikomu nie udało się stworzyć instrumentów tak wysokiej jakości. Do dziś nie poznano tajemnicy obróbki drewna, którą zastosował ten lutnik. Naukowcy próbują jednak poznać ich dokładny skład chemiczny.
Badania chemiczne składu instrumentów
.Skrzypce Stradivariusa tworzą elegancką muzykę o poziomie czystości, który według niektórych muzyków jest nieporównywalny z nowoczesnymi instrumentami. I to właśnie wykończenie, tajemnicze zabiegi zastosowane setki lat temu przez Antonio Stradivariego są przyczyną ich unikalnego wyglądu i brzmienia. By rozwikłać tajemnicę tych instrumentów, naukowcy z czasopisma Analytical Chemistry opisali obrazowanie w skali nanometrycznej dwóch skrzypiec Stradivariego, ujawniając warstwę na bazie białka pomiędzy drewnem a lakierem.
Wcześniejsze badania donosiły, że niektóre instrumenty strunowe wykonane przez Stradivariego mają ukrytą powłokę pod błyszczącym lakierem. Zadaniem tej powłoki było wypełnienie i wygładzenie drewna, wpływając na jego rezonans i wytwarzany dźwięk. Poznanie składników tej powłoki mogłoby być kluczem do odtworzenia historycznych instrumentów w czasach współczesnych.
Lisa Vaccari, Marco Malagodi i współpracownicy z czasopisma Analytical Chemistry chcieli znaleźć sposób, który pozwoliłby określić skład warstwy pomiędzy drewnem a lakierem dwóch cennych skrzypiec – San Lorenzo 1718 i Toscano 1690.
Używając techniki wcześniej stosowanej na zabytkowych skrzypcach, spektromikroskopii w podczerwieni z promieniowaniem synchrotronowym, zespół stwierdził, że obie próbki mają warstwę pośrednią. Ta metoda nie pomogła jednak odróżnić składu warstwy od przylegającego drewna. Wówczas do analizy próbek wykorzystano skaningową mikroskopię bliskiego pola w podczerwieni (IR s-SNOM).
Aparat IR s-SNOM zawiera mikroskop, który zbiera obrazy o szerokości dziesiątków nanometrów i mierzy światło podczerwone rozproszone od warstwy powłoki i drewna, aby zebrać informacje o ich składzie chemicznym. Wyniki nowej metody pokazały, że warstwa pomiędzy drewnem a lakierem obu instrumentów zawierała związki oparte na białkach, zgromadzone w mikroskopijnych płatach.
.Ponieważ IR s-SNOM dostarczyła szczegółowego trójwymiarowego obrazu rodzajów substancji na powierzchni skrzypiec, naukowcy twierdzą, że może być wykorzystana w przyszłych badaniach do identyfikacji związków w złożonych wielowarstwowych próbkach dziedzictwa kulturowego. To odkrycie przybliżyło ludzkość do poznania fenomenu unikalnego brzmienia skrzypiec Stradivariusa.
