Stulecie odnowienia relacji dyplomatycznych pomiędzy Polską a Francją skłania do refleksji. Dlatego podsumowując ostatnie miesiące wytężonej pracy, staram się spojrzeć z nowej perspektywy na dynamikę współpracy między Warszawą a Paryżem – pisze Tomasz MŁYNARSKI
Ostatni rok w relacjach polsko-francuskich naznaczony był rocznicami przywołującymi kluczowe momenty historii Europy i Polski. W setną rocznicę zakończenia I wojny światowej minister Jacek Czaputowicz oddał na Polach Elizejskich hołd wszystkim żołnierzom poległym w tym tragicznym konflikcie, który odmienił Europę. Dla Polski ten dzień w 1918 r. wypełniony był podwójną radością ze względu na nowo odzyskaną niepodległość. Dlatego Polonia francuska z wielkim entuzjazmem przyjęła, że może w 2018 r. ten dzień świętować w Ambasadzie RP w Paryżu razem z ministrem polskiego rządu.
Koniec I wojny światowej był też momentem rozkwitu partnerstwa polsko-francuskiego. W 1919 r. Paryż jako pierwsza stolica europejska zdecydował się na wysłanie swojego poselstwa do Warszawy. Świadczyło to o roli, jaką we francuskiej polityce zagranicznej odgrywała powracająca na mapę Europy niepodległa Polska. Sformowana i wyposażona nad Sekwaną Błękitna Armia, wspierana przez francuską misję wojskową z generałem Faurym na czele, była silnym wsparciem dla odradzających się polskich sił zbrojnych.
Aby przypomnieć te piękne karty naszej historii, Poczta Polska i francuska La Post wydały z mojej inicjatywy znaczek rocznicowy upamiętniający gen. Józef Hallera oraz kapitana Charles’a de Gaulle’a – dwie postaci, które odegrały tak istotną rolę w historii odradzającej się państwowości Polski oraz współpracy polsko-francuskiej.
Jednak historia powinna być dla nas jedynie punktem odniesienia w przyszłej współpracy. Dzisiaj, gdy Europa ponownie mierzy się z burzliwymi zmianami na arenie międzynarodowej – konfliktem na Wschodzie, kryzysami na Południu, zagrożeniami, które nie znają granic państwowych – silne partnerstwo polsko-francuskie jest jeszcze bardziej potrzebne niż 100 lat temu. Przyszłość projektu europejskiego tego wymaga.
Przede wszystkim powinno to dotyczyć współpracy obronnej. Europa musi inwestować więcej we własne bezpieczeństwo, aby lepiej chronić swoich obywateli i stawiać czoła nowym wyzwaniom. Konieczna jest koordynacja tych działań z NATO i naszymi partnerami atlantyckimi. Obecnie w tej dziedzinie bardziej niż nowe traktaty potrzebna jest nam wola polityczna do podejmowania działań, które będą jednoczyć Europejczyków, zamiast pogłębiać podziały między nimi.
Po wyborze nowych posłów do Parlamentu Europejskiego oraz ukonstytuowaniu nowej Komisji Europejskiej na jesieni rozpoczną się poważne debaty decydujące o przyszłości UE na kolejne dekady. Na początek budżetowe. Zapewnienie odpowiedniego finansowania w priorytetowych obszarach, decydujących o rozwoju i konkurencyjności UE, będzie głównym celem debaty o Wieloletnich Ramach Finansowych. Dokończenie budowy wspólnego rynku wewnętrznego, szczególnie w sektorze usługowym, zwiększenie inwestycji infrastrukturalnych, zapewnienie skutecznej transformacji energetycznej to tylko niektóre przykłady tego, w jakich kierunkach musimy działać wspólnie.
Potencjał demograficzny oraz przemysłowy czyni z Polski kluczowego partnera w tej dyskusji.
Odnotowane w I kwartale 2019 r. tempo wzrostu PKB na poziomie 4,7 proc. oraz ponad 12-procentowy wzrost inwestycji w tym okresie budują solidne podstawy do utrzymania nieprzerwanej od lat wysokiej dynamiki wzrostu gospodarczego. Polska staje się obok Niemiec rzeczywistym motorem europejskiej gospodarki. I tak jak dotychczas francuskie przedsiębiorstwa korzystały na inwestycjach w naszym kraju, tak i Francja jako całość może skorzystać, budując rzeczywiste, strategiczne partnerstwo z Warszawą.
Francja i Polska mają w tym zakresie wiele zbieżnych poglądów. Przede wszystkim utrzymanie wspólnej polityki rolnej, która jest podstawą zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego kontynentu. Dalszy rozwój i innowacje w tym obszarze mają fundamentalne znaczenie dla Europy. Sektor rolno-spożywczy nie przestanie też odgrywać istotnej roli w polityce handlowej UE.
Również w sprawie rozwoju jednolitego rynku cyfrowego Polska i Francja powinny mówić jednym głosem. Propozycje opodatkowania działalności gigantów cyfrowych w UE to dobry przykład wspólnego kierunku działań.
W interesie obu naszych krajów jest również wzmocnienie polityki przemysłowej UE. Jako nowy, perspektywiczny projekt w tym obszarze warto przywołać plany powołania do życia europejskiego konsorcjum baterii samochodowych. Polska zamierza dołączyć do projektu zainaugurowanego przez Paryż i Berlin. Ta współpraca może zapewnić konkurencyjność europejskiego przemysłu motoryzacyjnego na rynkach globalnych. Jestem szczerze przekonany, że ten projekt może stać się symbolem europejskiej innowacyjności w skali światowej i dźwignią rozwoju współpracy przemysłowej i politycznej w ramach Trójkąta Weimarskiego.
Duży potencjał współpracy drzemie również w wymianie naukowej i akademickiej. Z tego względu wyszedłem z inicjatywą ogłoszenia 2019 roku Polsko-Francuskim Rokiem Nauki. Pozwala to zwrócić uwagę na dotychczas mniej widoczny obszar wymiany dwustronnej, który jednak ma kluczowe znaczenie w nawiązywaniu kontaktów, identyfikacji wspólnych priorytetów i inspirowaniu innowacyjności, która będzie budować przyszłość Europy.
W tym roku mija 30 lat od obalenia komunizmu w Polsce oraz 15 lat od wstąpienia naszego kraju do Unii Europejskiej. Polacy mogli liczyć na wsparcie społeczeństwa francuskiego w czasach Solidarności i doping w latach transformacji gospodarczej i ustrojowej. Skok cywilizacyjny i rozwojowy, który dokonał się nad Wisłą, przyniósł obopólne korzyści naszym krajom. W tym duchu powinniśmy poszukiwać nowych obszarów współpracy, które wzmocnią nasze partnerstwo i zapewnią powodzenie naszych społeczeństw i naszych krajów.
Tomasz Młynarski
Tekst został opublikowany w wyd.15 miesięcznika opinii „Wszystko Co Najważniejsze” [LINK]
