wiara

Skandal Zmartwychwstania sprawił, że nie potrzeba wielu słów. Tyle już przecież zostało powiedziane. A wiara lubi ciszę, spokojny namysł.

Jesteśmy przekonani o wywodzeniu się chrześcijaństwa z judaizmu, ale mniej oczywisty jest fakt, że działało to częściowo również w drugą stronę.

Mówiono, że „aby odgadnąć, nad czym papież pracował czy jaka będzie tematyka kolejnej encykliki, trzeba śledzić, jaką problematyką zajmuje się s. Ehrlich w rzymskich bibliotekach”.

Wiadomo, że życie Josepha Ratzingera wielokrotnie potoczyło się inaczej, niż sobie tego życzył. „Zamierzałem przez całe życie być profesorem i wykładowcą”, powiedział w 2016 r. w swych Ostatnich rozmowach.

Dwadzieścia pięć lat temu Joseph Ratzinger mówił mi o powołaniu do świętości, jej wielu formach i modalnościach w Kościele; o czasie i wieczności; o oddaniu się w zaufaniu Panu; o nieredukowalnej chrystocentryczności życia chrześcijańskiego

Benedykt był w stanie przekroczyć i zintegrować wiele ograniczających dualizmów i zburzyć fałszywe mury wzniesione między wiarą i rozumem, tradycją i odnową, chrześcijaństwem i oświeceniem, miłością i cierpieniem, charyzmatem i hierarchią, tym, co pozytywne i naturalne, pracą i kontemplacją, tym, co ludzkie, i tym, co boskie

Kwestia tożsamości religijnej jest nieodłącznym elementem globalizacji. Tak więc wiara i tożsamość wkroczyły w XXI wiek jako niekiedy budzące nadzieję, a niekiedy szkodliwe wymiary życia religijnego. Wyzwaniem dla wiernych jest trzymanie się duchowości znajdującej się w sercu każdej wspólnoty religijnej.

Jeśli na ziemi jest cokolwiek, co ze swej natury musi wyrażać centralność Boga, to jest to Msza Święta. Kardynał Ratzinger przypomniał tę prawdę.

Rozterki i wątpliwości, które coraz głębiej naznaczają samoświadomość Europejczyków – „kim jesteśmy?” – wynikają w dużej mierze z jednego, jak mi się wydaje, powodu, o którym mówi się mało lub wcale: Europejczycy nie wiedzą, co sądzić o chrześcijaństwie i co z nim począć. Utracili jego znajomość i praktyki. Nie chcą już o nim słyszeć.

We wtorek Władimir Putin podpisał dekret, który który wprowadza zakaz dostaw ropy (i wszystkich produktów ropopochodnych) do krajów, które nałożyły sankcje (limit cenowy) na eksport paliw. Zakaz ma wejść w życie od 1 lutego 2023 r. W dekrecie wskazano jednak, że prezydent Rosji może udzielić „specjalnego pozwolenia” na dostawy.

W najnowszym wydaniu tygodnika „Wszystko Co Najważniejsze” znajdziecie Państwo także arcyciekawe teksty o politycznej przyszłości Władimira Putina i o tym, jak kontrolowana synteza termojądrowa może zmienić oblicze energetyki. 

Kościół katolicki, zwłaszcza na Zachodzie, przechodzi obecnie jeden z najgorszych kryzysów w swojej historii. Skandal nadużyć seksualnych duchowieństwa zaszkodził dziełu Kościoła niemal w każdy sposób1.

W chwili, w której się rodzisz, zaczynasz umierać. Możesz umrzeć za 50 lat, za 10, może jutro lub nawet dziś. Lecz bez względu na to, kiedy to nastąpi, śmierć czeka każdego człowieka, bogatego czy biednego, starego czy młodego, wierzącego czy niewierzącego.

Liturgia – funkcjonująca niczym rozbudowany poemat, w którym jeden symbol objaśnia kolejne – pozwala na subtelne nawarstwianie się sensów.

Każdy wybór zawsze wiąże się z ryzykiem. Powinniśmy oszczędzać czas i chronić się przed niepotrzebnymi zmartwieniami świata.

Na pośmiewisko Najświętszej Maryi Panny posadzono prostytutkę na tronie i niesiono ją ulicami miasta, aby następnie postawić ją w samym sercu Katedry Notre-Dame i czcić jako „Boginię Rozumu”. Arystokrację i kler, wielkich obrońców Kościoła, nowe państwo rewolucyjne systematycznie brało pod but. Niedługo później to państwo wyłoniło się jako nowy bóg epoki rewolucji.

Święty Bazyli przybył do Egiptu jako krytyk anachoretów i reformator życia cenobitycznego.

Współczesne rozwinięte społeczeństwa odeszły od rozumienia polityki jako procesu, w ramach którego zgadzamy się na formę wspólnego bycia razem opartego na wspólnym poczuciu dobra.

Są pytania, których bez pomocy nauki nie dałoby się w ogóle postawić. A jednocześnie ona sama jest faktem filozoficznym, domaga się wyjaśnień filozoficznych. Przy pewnej interpretacji nauka może być filozofią.

To będzie raczej krótki tekst. Bo nadzieja albo jest, albo jej nie ma, stan pośredni nie istnieje. Tymczasem dziś nadziei potrzebujemy jak tlenu, bo rok 2020 zdaje się powtarzać, a widoków na zmianę nie ma.