boże narodzenie

W najnowszym wydaniu tygodnika „Wszystko Co Najważniejsze” znajdziecie Państwo także arcyciekawe teksty o politycznej przyszłości Władimira Putina i o tym, jak kontrolowana synteza termojądrowa może zmienić oblicze energetyki. 

Pewnego lutowego przedpołudnia grupa licealistek zaroiła kościółek San Damiano w Asyżu. Byłam jej częścią, z lekkim zawstydzeniem muszę przyznać, że dość zbuntowaną. Nie rozumiałam wtedy znaczenia tego miejsca, ale spokojne piękno dziedzińca sprawiło, że stanęłam w zachwyceniu.

Kiedy byłam nastolatką, denerwował mnie orawski zwyczaj, że każdego człowieka, którego się spotkało, należało zapytać: „ka idziecie?” (to znaczy „gdzie idziecie?”), „pomodlone?” (kiedy widzieliśmy, że idzie z kościoła), „do Krakowa?” – kiedy ktoś czekał na przystanku, skąd miał go zabrać z rzadka kursujący z pogranicza rozklekotany Autosan.

Nam, współczesnym Europejczykom, stajenka, w której narodził się Jezus, kojarzy się z szopką zbitą z desek. To fałszywy obraz.

Tylko chrześcijanin, który nie zarazi się neurotycznym lękiem świata może mieć nadzieję, że będzie oddziaływał na świat po chrześcijańsku.

Encyklika papieża Franciszka Fratelli tutti o braterstwie i przyjaźni społecznej jest jedną z adwentowych odpowiedzi i trzeba się z nią zmierzyć, nawet jeśliby miało to wyglądać jak walka Jakuba z Bogiem nad potokiem Jabbok.

już nas nie zaskakuje i już nam nie przeszkadza, gdy zaraz po uroczystości Wszystkich Świętych spotykamy w przestrzeni publicznej wiele różnorodnych nawiązań do religii i chrześcijaństwa – symbole, obrazy, pieśni, reklamy, medialne metafory. Jednocześnie wiemy, że reklamowi i wystawowi Krasnale, Śnieżynki, brzuchaci Mikołaje nie są wyrazem religijności. W coraz bardziej zeświecczonej rzeczywistości mają jedno zasadnicze zadanie – stworzenie formy szczególnego rodzaju duchowości.

Odwołania do symbolu światła — rozumianego jako światło duchowe claritas — odnajdujemy w dziełach filozoficznych i teologicznych. Czytamy w nich, że tworzywem i podłożem każdego istnienia jest światło, a przejawia się ono w postaciach światła duchowego i światła cielesnego.

Święta tuż, tuż i trudno mi wyobrazić sobie lepsze miejsce do wchłaniania świątecznej atmosfery niż Paryż. Co prawda w tym roku trudniej mi się poddać urokowi Świąt, jednak przechadzając się bajecznie oświetlonymi ulicami, sącząc wino na tarasie w Galerie Vivienne czy też podziwiając przecudne witryny domu towarowego Printemps, zaczynam czuć iście dziecięcy entuzjazm.

Zapraszam do spacerów ulicami – nie tylko Paryża.

„Od kilku lat z premedytacją bierze tego dnia wolne. Gdy tylko w korporacyjnej poczcie pojawia się zaproszenie na wigilijne spotkanie opłatkowe, natychmiast bierze na ten dzień urlop. – Chyba nikt jeszcze się nie zorientował” – Katarzyny Kolskiej opowieść o „korporacyjnych Wigiliach”.

Osłaniając twarz przed zimnym wiatrem, próbuję chwilę wysiedzieć pod murem komina i jak co roku się zastanawiam, jak mówić o narodzeniu Boga? Jak nie popaść w banał? I chyba jak zawsze jestem bezradny, bo nie starczy życia, żeby objąć tę tajemnicę, która ludzki świat wywraca do góry nogami, jak wtedy…

Gdy tylko zapadnie zmrok miasto zaczyna się mienić barwami, błyszczeć i pomimo przenikliwego zimna aż chce się spacerować, podziwiać i szukać prezentów. I już mi nie przeszkadza to, że o godzinie 17 jest zupełnie ciemno, zimno i siąpi. Wręcz przeciwnie, w lekko wilgotnych chodnikach i jezdniach wspaniale odbijają się kolorowe światła i ozdoby.