boże narodzenie

Nam, współczesnym Europejczykom, stajenka, w której narodził się Jezus, kojarzy się z szopką zbitą z desek. To fałszywy obraz.

Pewnego lutowego przedpołudnia grupa licealistek zaroiła kościółek San Damiano w Asyżu. Byłam jej częścią, z lekkim zawstydzeniem muszę przyznać, że dość zbuntowaną. Nie rozumiałam wtedy znaczenia tego miejsca, ale spokojne piękno dziedzińca sprawiło, że stanęłam w zachwyceniu.

Kiedy byłam nastolatką, denerwował mnie orawski zwyczaj, że każdego człowieka, którego się spotkało, należało zapytać: „ka idziecie?” (to znaczy „gdzie idziecie?”), „pomodlone?” (kiedy widzieliśmy, że idzie z kościoła), „do Krakowa?” – kiedy ktoś czekał na przystanku, skąd miał go zabrać z rzadka kursujący z pogranicza rozklekotany Autosan.

Tylko chrześcijanin, który nie zarazi się neurotycznym lękiem świata może mieć nadzieję, że będzie oddziaływał na świat po chrześcijańsku.

Encyklika papieża Franciszka Fratelli tutti o braterstwie i przyjaźni społecznej jest jedną z adwentowych odpowiedzi i trzeba się z nią zmierzyć, nawet jeśliby miało to wyglądać jak walka Jakuba z Bogiem nad potokiem Jabbok.

już nas nie zaskakuje i już nam nie przeszkadza, gdy zaraz po uroczystości Wszystkich Świętych spotykamy w przestrzeni publicznej wiele różnorodnych nawiązań do religii i chrześcijaństwa – symbole, obrazy, pieśni, reklamy, medialne metafory. Jednocześnie wiemy, że reklamowi i wystawowi Krasnale, Śnieżynki, brzuchaci Mikołaje nie są wyrazem religijności. W coraz bardziej zeświecczonej rzeczywistości mają jedno zasadnicze zadanie – stworzenie formy szczególnego rodzaju duchowości.

Osłaniając twarz przed zimnym wiatrem, próbuję chwilę wysiedzieć pod murem komina i jak co roku się zastanawiam, jak mówić o narodzeniu Boga? Jak nie popaść w banał? I chyba jak zawsze jestem bezradny, bo nie starczy życia, żeby objąć tę tajemnicę, która ludzki świat wywraca do góry nogami, jak wtedy…

Odwołania do symbolu światła — rozumianego jako światło duchowe claritas — odnajdujemy w dziełach filozoficznych i teologicznych. Czytamy w nich, że tworzywem i podłożem każdego istnienia jest światło, a przejawia się ono w postaciach światła duchowego i światła cielesnego.

Święta tuż, tuż i trudno mi wyobrazić sobie lepsze miejsce do wchłaniania świątecznej atmosfery niż Paryż. Co prawda w tym roku trudniej mi się poddać urokowi Świąt, jednak przechadzając się bajecznie oświetlonymi ulicami, sącząc wino na tarasie w Galerie Vivienne czy też podziwiając przecudne witryny domu towarowego Printemps, zaczynam czuć iście dziecięcy entuzjazm.

Zapraszam do spacerów ulicami – nie tylko Paryża.

“Od kilku lat z premedytacją bierze tego dnia wolne. Gdy tylko w korporacyjnej poczcie pojawia się zaproszenie na wigilijne spotkanie opłatkowe, natychmiast bierze na ten dzień urlop. – Chyba nikt jeszcze się nie zorientował” – Katarzyny Kolskiej opowieść o “korporacyjnych Wigiliach”.

Gdy tylko zapadnie zmrok miasto zaczyna się mienić barwami, błyszczeć i pomimo przenikliwego zimna aż chce się spacerować, podziwiać i szukać prezentów. I już mi nie przeszkadza to, że o godzinie 17 jest zupełnie ciemno, zimno i siąpi. Wręcz przeciwnie, w lekko wilgotnych chodnikach i jezdniach wspaniale odbijają się kolorowe światła i ozdoby.