Eksperymentujemy, próbujemy i mylimy się. Wiemy, że w osamotnieniu nic nie zrobimy, że potrzebujemy społeczności, ludzi, którzy byli przed nami, na których się opieramy i którym jesteśmy nieustannie wdzięczni. Nie uważamy się za jedynych autorów naszych dzieł i chętnie oddajemy je na własność publiczności.
Może jednak żyjemy w czasach renesansu książki i czytelnictwa? Wbrew statystykom… Bo nie o ilość chodzi… Książka zawsze była domeną nielicznych, w każdych czasach znajdowała się w opozycyjnej mniejszości… Tych oczytanych, czytających i obnoszących się z książkami zawsze było mniej…
Coraz częściej uczniowie kompensują sobie prawdziwe kontakty face to face rozmowami z „przyjaciółmi” z internetu. „Przyjaźnie” nawiązują przez Facebook lub w trakcie grania online. Wirtualne sieci społecznościowe nie mogą być źródłem prawdziwej przyjaźni i szczęścia, a wręcz przeciwnie, wiele badań naukowych pokazuje, że wpędzają one dzieci w samotność i czynią je nieszczęśliwymi.
Im konsekwentniej się spotykamy, tym lepiej rozmawiamy. Spotkania w klubach muszą być regularne, mieć coś ze spotkań towarzyskich i „intelektualnego rytuału”. Im częściej się spotykamy, tym bardziej rozwijamy umiejętność słuchania innych i wyrażania własnych myśli. Bezcenne – i dla ucznia, i dla nauczyciela.
Jest w edukacji przestrzeń nas refleksję i nad przeszłością, i nad teraźniejszością. Należy jednak „odkryć” wartość czasu… Widzieć znaki, jakie przeszłość stawia na naszej drodze. Idąc ze współczesnymi uczniami – dziećmi czy młodymi ludźmi, jestem przybyszem – który rozgląda się jakby był tu po raz pierwszy.
Książki pomagały mi nawiązywać przyjaźnie, a nawet przewodzić innym. Nikt tak jak ja nie potrafił w każdym momencie dnia i nocy opowiadać „prawdziwych” historii dotyczących istotnych kwestii naszych dziecięcych i młodzieńczych marzeń. Z czasem przydała się znajomość Małego księcia i sporej porcji wierszy Gałczyńskiego. Nieco później przydali się także Norwid, Słowacki, Tuwim i Kasprowicz. Był czas, kiedy furorę robił cytowany w oryginale ulubiony przeze mnie francuski poeta Jacques Prévert.
Wychowanie czytelnika nie jest zadaniem łatwym. Aby dziecko polubiło czytanie, żeby młodzież traktowała czytanie jako integralną część swojego życia, my dorośli (rodzice i nauczyciele, a także dziennikarze – wszelkie możliwe media) jesteśmy odpowiedzialni za to, by wprowadzić ich w świat książki. Zacząć trzeba już w dzieciństwie, by wyrobić w nich potrzebę czytania, miłość do książki. Całe społeczeństwo powinno się włączyć w kampanię rozpowszechniającą „modę na czytanie” u dzieci i dorosłych!
Kampania „Nie czytasz? Nie idę z Tobą do łóżka!” prowadzona jest od 2011 roku przez nieformalną Grupę Twórczą Qlub Xsiążkowy oraz jej dzielnych współpracowników: fotografów, grafików, wizażystów, animatorów kultury, artystki burleski, muzyków, kucharzy i innych. Otrzymała główne nagrody branży PR – Złoty Spinacz, IMPACTOR i tytuł najlepszej kampanii społecznej portalu kampaniespoleczne.pl.
Dobra książka była przedmiotem pożądania. Myślę, jak czuł się czytelnik lat sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych, jadąc tramwajem lub zatłoczonym pociągiem i czytając Noce Ariadny albo Damę pikową…
Najwięksi wydawcy już posiadają narzędzia pozwalające śledzić, co nas szczególnie interesuje w trakcie czytania. Elektroniczni wydawcy pracują nad narzędziem pozwalającym modyfikować tekst online. Jeśli czytelnikowi nie podobają się opisy, maszyna będzie je skracać. Jeśli któryś bohater wzbudzi szczególne zainteresowanie, zacznie się pojawiać częściej i będzie prezentować cechy odnotowane jako najbardziej atrakcyjne dla czytelników. Będziemy czytać same „najfajniejsze” książki na świecie.
“Dziecko, które czyta, to dziecko, które odnosi sukcesy. Mamy 320 milionów wizyt w ciągu roku w naszych bibliotekach, ale możemy sprawić, że będzie ich jeszcze więcej”.
