dzieci

Od bardzo dawna zabawki i baśnie wprowadzały strach w życie dzieci. Jak wskazuje Aleksandra PIOTROWSKA w rozmowie z Anną DRUŚ dzieci potrzebują uczyć się także poprzez strach. Dlatego zabawa maskotką taką jak Haggie Waggie powinna być świadomą decyzją dziecka.

Pozbawianie dzieci możliwości korzystania z powszechnej edukacji to pomysł grupy osób, którą stać na to, by zapewnić dzieciom rozwój w atrakcyjnych i efektywnych warunkach. Tyle że to jest oferta dla wąskiego marginesu.

Kiedy obserwuję szalejące w moim ogrodzie dzieci moich dzieci, zastanawiam się nad tym, w jaki sposób rodzice wpływają na los swojego potomstwa. Nasz sposób dogadywania się z innymi, podobnie jak to, jak postrzegamy i oceniamy świat, a nawet to, jak się zachowujemy w sytuacji zagrożenia, w znacznym stopniu stanowi naturalną konsekwencję tego, jak porozumiewali się ze sobą oraz z nami nasi rodzice.

W pracy z dzieckiem z upośledzeniem ważne jest również uczestnictwo w kulturze. Bowiem nawet jeśli nasz wychowanek nie zapamięta tytułów dzieł artystycznych czy sławnych nazwisk, na pewno obcowanie z kulturą pobudzi jego aktywność poznawczą, intelektualną, emocjonalną. Rekreacja, korzystanie z dorobku kultury, tworzenie jej mają ogromne znaczenie dla stymulacji rozwoju, poziomu sprawności, harmonijnego kształtowania się osobowości a także – co bardzo ważne – sprawiają, że osoba z zespołem Downa odczuwa radość, czuje się akceptowanym członkiem grupy, może wypowiadać się w spontanicznej działalności.

Każdy człowiek spotyka się w swoim życiu z trudnymi sytuacjami, lecz nie każda z nich jest sytuacją stresową. Sytuacje trudne to takie, które są możliwe do pokonania, rozwiązania. Natomiast sytuacje, w których nie posiadamy strategii, repertuaru zachowań, aby z nich wyjść, by je rozwiązać, pokonać – to sytuacje stresowe, nerwicogenne. Są to sytuacje niebezpieczeństwa, wyzwania, zagrożenia, niemożliwe do kontrolowania.

Zwiększa się tolerancja wobec indywidualności, rośnie akceptacja i zrozumienie problemu leworęczności. Wzrastają kompetencje wśród nauczycieli i rodziców w zakresie udzielania pomocy leworęcznym dzieciom. Umożliwia to leworęcznym osobom lepszą jakość życia w praworęcznej cywilizacji.

Stwórz warunki do tego, aby dziecko mogło wszystko opowiedzieć i pozbyć się przy tej okazji negatywnych emocji, odreagować napięcie. To jest ważniejsze niż zjedzenie obiadu. Jeśli powiesz mu „najpierw zjesz zupę, a potem mi opowiesz”, nie dziw, że po jej zjedzeniu nic już nie będzie miało Ci do zakomunikowania. Pamiętaj, że proponowane przez nas racjonalne rozwiązania nie muszą być najlepsze dla naszego dziecka, bo ma ono inną hierarchię wartości.

“Po głosowaniu z balkonu dla publiczności ktoś zawołał: assasins! (mordercy!) Bo jak inaczej można określić postępowanie belgijskiego parlamentu? Jakież rozeznanie w odniesieniu do decyzji o przerwania własnego życia ma 12-letnie dziecko?”