Menu
„Solidarność” wciągnęła do polityki, a także na jej obrzeża całe tabuny profesorów i artystów, którzy jednak wkrótce potem stali się bardziej kulą u nogi polskiej polityki aniżeli jakimś ożywczym źródłem jej autorefleksji i publicznej debaty.
Świadomość paradygmatu współczesnej nauki i jej osiągnięć stała się istotnym elementem polityki.
Spójrzmy na polską politykę, polskie sądownictwo, polskie prawodawstwo, polską administrację i polskie wojsko po blisko trzydziestu latach niepodległości.
Od maleńkości w miejsce współpracy, pracy zespołowej jesteśmy przygotowywani do rywalizacji. Korporacyjne i polityczne wyścigi szczurów tylko wzmacniają najgorsze cechy.
Prawicowi świętoszkowie w gębie bez przełożenia na życie prywatne i cierpiący za miliony lewicowcy, którzy w życiu realnym pogardzają ludźmi pracy fizycznej.
Nasz czas potrzebuje racjonalności i uporządkowania, czyli logosu, który jest praindoeuropejskim słowem wiążącym się z ideą światła. Pojęcie to przeciwstawia rozmowę inwektywom i krzykom.
Grzechem przeciwko zgodzie narodowej jest dopuszczenie do naszych postaw patriotycznych takich czy innych elementów nacjonalizmu.
Inteligencja zastygła w geście i rytuale sprzed lat, niczym w chocholim tańcu.
Jeśli inteligencja pragnęła swego czasu zastąpić rolę szlachty w polskim społeczeństwie, to dziś wyraźnie zapomina ona o zasadzie „szlachectwo zobowiązuje”.
