Lany Poniedziałek - historia nieznana

Dawniej w Lany Poniedziałek po wsiach wędrowały dziady śmigustne albo śmigustnicy oraz młodzi ludzie wraz z kurkiem dyngusowym. Były to kolorowe wózki otoczone ozdobami, których główną postacią była rzeźba lub wypchany kogut – powiedziała etnograf Amudena Rutkowska z Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie.

Lany Poniedziałek

.Są takie zwyczaje w okresie Wielkanocy, które nie są kojarzone z tymi świętami, a raczej z Bożym Narodzeniem. Jest to między innymi wielkanocne kolędowanie i wielkanocni przebierańcy.

„Tymczasem sporo takich przebranych postaci pojawia się właśnie w okresie świątecznym, a kulminacja tych wydarzeń dzieje się właśnie w Poniedziałek Wielkanocny. Wtedy po wsiach wędrują dziady śmigustne albo śmigustnicy” – powiedziała etnograf Amudena Rutkowska z Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie.

Wyjaśniła, że Lany Poniedziałek często nazywany jest śmigus dyngus, a są to jednak dwa różne terminy, traktowane kiedyś osobno. „Śmigus to było polewanie się wodą czy bicie się wierzbowymi witkami, a dyngus to było chodzenie po domach i zbieranie datków. Dzieje się to w tej chwili tylko w dwóch miejscowościach koło Limanowej, we wsi Dobra i Wiśniowa” – dodała.

Po obu wsiach wędrują śmigustnicy, choć zdaniem etnografki mają oni nieco inny charakter. „Przebierańcy we wsi Dobra są bardziej tradycyjni, mają długie czapy owinięte powrósłami ze słomy, zamaskowani zupełnie. W Wiśniowej z kolei mamy do czynienia z przebierańcami bardziej współczesnymi, którzy nie wykonują samodzielnie masek, a raczej je kupują” – powiedziała.

Elementy tradycji

.Kolejnym elementem tradycji Lanego Poniedziałku były kurki dyngusowe. „Były to kolorowe wózki otoczone ozdobami, których główną postacią była rzeźba lub wypchany kogut symbol zalotów. Z tym wózkiem młodzież chodziła od domu do domu po wsi składając sobie życzenia świąteczne i śpiewali pieśni zalotne. To było tak zwane chodzenie po dyngusie” – wyjaśniła.

Zdaniem Rutkowskiej w przyszłości kilka elementów tradycji wielkanocnej zmieni się na przestrzeni lat. „Jednak dziś nie możemy jednoznacznie stwierdzić czy to zmienią się elementy przebrania, czy wzory na pisankach. Trudno to przewidywać, bo za każdym razem my etnografowie jesteśmy zaskoczeni tym, co się naprawdę zmieniło”- podsumowała Amudena Rutkowska.

Kultura tradycyjna

.Dyrektor Narodowego Instytutu Kultury i Dziedzictwa Wsi, Katarzyna SAKS, na łamach „Wszystko co Najważniejsze” zaznacza, że: „Od lat 90. XX wieku trwa w Polsce powolny proces dostrzegania kultury jako jednego z ważnych czynników ekonomicznych. Pojęcia takie jak „gospodarka kreatywna” nie są już tylko akademickimi sloganami. Rozwój kultury jako istotnego elementu gospodarki wpłynął również na jej globalizację oraz unifikację. Proces twórczy, niejednokrotnie nastawiony na zysk, często przypomina taśmę produkcyjną, a nie warsztat rzemieślniczy. Dlatego wydaje się, że stoimy obecnie przed odpowiedzią na bardzo ważne pytania. Czy w dobie unifikacji języka, zachowań i zwyczajów jest jeszcze miejsce na tradycję? Czy w tradycji nie powinniśmy doszukiwać się tego, co nas wyróżnia, sprawia, że jesteśmy wyjątkowi i niepowtarzalni? Czy tradycja sprzyja integracji, również tej ponadregionalnej?”.

„Posłużę się tutaj przykładem kultury tradycyjnej, czy jak kto woli, kultury ludowej, nierozerwalnie związanej z kulturą i dziedzictwem polskiej wsi. Jednak o jednym i drugim najłatwiej jest mówić w kontekście niematerialnego dziedzictwa kulturowego, o którym Konwencja UNESCO z 2003 roku stwierdza, że są to: „zwyczaje, przekaz ustny, wiedza i umiejętności oraz związane z nimi przedmioty i przestrzeń kulturowa, które są uznane za część własnego dziedzictwa przez daną wspólnotę, grupę lub jednostki. Ten rodzaj dziedzictwa jest przekazywany z pokolenia na pokolenie i ustawicznie odtwarzany przez wspólnoty i grupy w relacji z ich środowiskiem, historią i stosunkiem do przyrody. Dla danej społeczności dziedzictwo niematerialne jest źródłem poczucia tożsamości i ciągłości” – pisze Katarzyna SAKS w tekście „Kultura tradycyjna musi być przekazywana z pokolenia na pokolenia„.