polska nauka

La scienza polacca non è solo storia, ma anche il presente. Gli scienziati polacchi sono presenti nei più importanti centri scientifici del mondo.

Polska jest zbyt dużym krajem, by zdać się jedynie na import myśli z zagranicy. Trzeba nam żywej, oryginalnej i nieoczywistej debaty publicznej. Oto kilka sposobów, jak pójść (albo przynajmniej zacząć iść) w tym właśnie kierunku.

Bez prowadzenia badań naukowych na dobrym, światowym poziomie Polska jest skazana na cywilizacyjne zapóźnienie i marginalizację w świecie. Wspieranie nauki powinno być zadaniem ogólnonarodowym, niezależnym od sympatii politycznych.

Nie można wykluczyć, że w przyszłości obecne pokolenie studentów będzie uważane za stracone dla świata nauki i rynku pracy. Trzeba szukać sposobów na minimalizowanie strat, które generuje pandemia.

Albo wspólnie zapanujemy nad przyszłością, albo nieprzewidywalna przyszłość zapanuje nad nami. Uniwersytet wciąż pozostaje kluczowym elementem w procesie tworzenia się społeczeństwa wiedzy.

Gdy pierwszy raz stanąłem przed studentami trzeciego roku dziennikarstwa nie mogłem się nadziwić, że prawie dwudziestoosobowa grupa nie potrafiła wspólnie wymienić pięciu wydarzeń z minionego tygodnia.

Dominujący w naszym kraju model kariery, w którym absolwent uczelni robi w niej doktorat, potem habilitację, aby w końcu zostać tam profesorem jest antyinnowacyjny, prowadzi do skostnienia myśli naukowej, a także sprzyja tworzeniu patologicznych układów osobowych

Ruch #noNAT będący próbą zwrócenia uwagi na fakt odebrania osób zatrudnionych w węgierskiej oświacie nie tylko podstaw do względnie przyzwoitej egzystencji, ale przede wszystkim poczucia sensu i znaczenia tego, co robią dla swoich uczniów.

W USA na stanowisko profesora zatrudnia się osoby dojrzałe, o których z dużą dozą pewności można powiedzieć, że już są liderami lub mają potencjał na lidera. U nas zatrudnia się osoby po zrobionym szybko doktoracie, które dają dużą nadzieję, że w przepisowym czasie zrobią habilitację. Tego, żeby kandydat był liderem, nikt nie oczekuje.

Możemy dziś mówić o ofensywie patologii, o tym, że kolesiostwo opanowało ogromne obszary polskiej nauki. Przy czym nie mówię tu o pracownikach prowincjonalnych uczelni z trudem walczącymi o przetrwanie lub awans, lecz o elicie polskiej nauki, członkach elitarnych towarzystw i komitetów, o osobach mających wpływ na podział funduszy na badania naukowe.