W jaki sposób nowy amerykański przywódca i liberalny papież – podobnie jak prezydenci i papieże przed nimi – mogą współpracować na rzecz transformacji amerykańskiej polityki?
Uprawianie polityki stało się ważniejsze od rządzenia, a sfrustrowanym wyborcom wmawia się, że winę za zły stan rzeczy ponosi zawsze ta druga strona. W dodatku demokraci przesunęli się na lewo, a politycy republikańscy stali się bardziej konserwatywni.
Donald Trump skorzystał z tego, że mainstreamowe media utraciły swoją pozycję na rzecz internetowej dżungli, gdzie każdy odnajduje taki obraz świata, który najlepiej odpowiada jego emocjom. W świecie Trumpa Ameryka jest znowu wielka jak kiedyś. Otwierają się zamknięte od lat fabryki, cła chronią ich produkty przed zagraniczną konkurencją. Ameryka otacza się murami. Imigranci nie odbierają już posad rodowitym Amerykanom: i tych najniżej, i tych najwyżej płatnych. Jesteśmy wielcy, świat się nas boi, nie wiążą nas żadne sojusze czy porozumienia. Kierujemy się wyłącznie naszym interesem. Jesteśmy od tego o krok. Wystarczy jeszcze jedna kadencja, ale najpierw musimy się pozbyć zdradzieckich elit, które opanowały nasze państwo i okopały się na Kapitolu.
Krzywdzące jest twierdzenie, że dziesięciomilionowa Polonia w USA decyduje o wynikach wyborów. Niebezpieczna megalomania wyrządza więcej krzywdy, niż dostarcza potencjalnych profitów.
Niezależnie od oceny Donalda Trumpa prezydentura za jego czasów po raz pierwszy stała się wypełnieniem „amerykańskiego snu”. Dziś Amerykanie mogą powiedzieć swoim dzieciom: „Może i ty zostaniesz prezydentem”.
