Epidemia

 Budżet na ten rok jest odpowiedzią na niepewność geopolityczną – powiedział w środę w Senacie wiceminister finansów Sebastian Skuza

Pandemia niepostrzeżenie wsączyła truciznę w nasze życie społeczne. Nasiliła też działanie innych, wcześniej wsączonych „trucizn”. Należy do nich w pierwszym rzędzie deprecjacja ludzkiej śmierci, odebranie jej powagi, ale przede wszystkim pozbawienie jej wspólnotowego i rodzinnego wymiaru.

Walka z pandemią musi opierać się na ograniczeniach życia społecznego, których w obecnych realiach nie powinno się kwestionować.

Matematyka i hazard mają wspólną historię. Wiele pomysłów, które są dziś kluczowe dla współczesnej nauki (od teorii prawdopodobieństwa i statystyki po teorię gier i chaosu), wywodzi się z badań nad hazardem.

Kryzys weryfikuje naszą rzeczywistość pod wieloma względami. Także pokazuje, gdzie media są potrzebne, a gdzie zastępują je obywatele lub – niestety – państwo

Wyraźna większość ludzi żywi przekonanie, że dobre rzeczy zdarzą się z większym prawdopodobieństwem im niż przeciętnej osobie ich płci, w ich wieku, a złe rzeczy raczej zdarzą się innym. Kanadyjski psycholog Neil Weinstein nazwał tę zbiorową iluzję nierealistycznym optymizmem.

Utopia nie zdezerterowała ze swojej faktycznej funkcji: udzielania nieidealnej odpowiedzi na nieidealną rzeczywistość.

W Brazylii coraz częściej pojawiają się doniesienia o tym, że biedni mieszkańcy ulegają oparzeniom chemicznym z powodu źle przygotowanych środków dezynfekujących ręce. W wielu miejscach przychodnie i szpitale często nie mają nawet bieżącej wody. Apele o częste i dokładne mycie rąk mydłem są tu nie do wypełnienia. I brzmią złowrogo – bo jeśli nie będziemy myć rąk tak często, jak apelują Europejczycy, ba, jeśli nie będziemy mogli myć rąk mydłem nawet raz dziennie, to czy jesteśmy skazani na zakażenie?

O ile na epidemię koronawirusa nie były przygotowane bogate kraje europejskie, w których na jednego lekarza przypada kilkuset mieszkańców, o tyle trudno sobie wyobrazić takie przygotowanie w Afryce, gdzie w najbiedniejszych państwach jeden lekarz przypada na kilkaset tysięcy mieszkańców.

Jedną z najbardziej katastrofalnych pandemii była średniowieczna Czarna Śmierć. Nadeszła ze Wschodu Jedwabnym Szlakiem. W 1347 r. armia mongolska oblegająca Kaffę na Krymie wrzucała przez mury zwłoki własnych ofiar dżumy. Uciekający z miasta genueńscy kupcy zanieśli zarazę do Europy. W ciągu kilku lat zabiła ona 30–60 proc. ludności Europy. Skończyło się wesołe średniowiecze z trubadurami i mieszanymi łaźniami, nastał czas pokutników, biczowników zawodzących memento mori. Nie powinno nas to dziwić.