kijow

Miliony polskich i ukraińskich rodzin stworzyły silne więzi, dzięki którym dwaj narodowi przywódcy mogli przeciąć gordyjski węzeł historii. Naprawdę w styczniu 2023 r. wydarzyło się coś niezwykłego. Oto pierwszy raz od osiemnastu lat prezydenci Polski i Ukrainy wspólnie złożyli kwiaty na cmentarzu Orląt Lwowskich oraz na pobliskich grobach Ukraińców poległych w toczącej się wojnie z Rosją.

Wcześniej głównym tandemem Unii Europejskiej była oś Macron – Merkel, teraz stają się Morawiecki – Fiala.

Ukraina szuka siebie na nowo i natrafia na opór — wywoływany przez siły zewnętrzne, obojętność Zachodu, własną indolencję. Szuka zarówno reform, jak i nowej tożsamości. Nikt nie chciał, żeby Majdan przerodził się w rzeź i wojnę. Ale ludzie ginęli tu pod flagą UE. I mimo że władza ciągle wykazuje się indolencją, to nadzieję dają zarówno ochotnicy z Donbasu, którzy wracają i angażują się społecznie (choć niestety wielu wraca z traumą pourazową i nie znajduje pomocy), jak i aktywiści, którzy  pomagają armii, ale także walczą o nieistniejące tu wcześniej sprawy, takie jak prawa osób niepełnosprawnych.

Europa jest w klinczu dwóch wojen: na Ukrainie oraz w Syrii, a jeszcze dodatkowo zagrożona terroryzmem. Zrozumienie, iż Rosja jest świadomym graczem na dwóch polach: ukraińskim i syryjskim, musi uświadamiać, iż polityka wobec Rosji jest kluczem do pokoju i stabilności świata. Polityka mocna, stanowcza, jednoznacznie negatywna wobec agresorskiego charakteru postawy Putina.

Zdjęcia zabitych. Kamienne tablice. Napisy. Niebiańska Sotnia. Podświetlony na czerwono fragment bruku na ulicy Instytuckiej. Skierowane do góry białe snopy światła. Reflektory ustawiono w miejscach, gdzie ginęli. Gdzie wędrowali do nieba.

Działając pod presją z wielu stron, Putin stopniowo traci poparcie dotychczasowych sojuszników. Nie należy zatem przeceniać politycznych osiągnięć Kremla z ostatniego roku. Zagarniając Krym, utracił Ukrainę. Zamrażając sytuację w Donbasie – grzebie pod lodem wizję quasi-imperialnej Euroazjatyckiej Wspólnoty Gospodarczej. Skutecznie i na zawsze.

Gdy obywatele atakowanego kraju są w stanie ponieść ofiarę za niepodległość i niezależność swego państwa, wtedy wszyscy czujemy z nimi solidarność, naciskamy na władze, domagamy się reakcji. Bez prawdziwej walki nie ma mobilizacji opinii publicznej. Bez niej nie ma realnej reakcji Europy.

Nazywajmy rzeczy po imieniu. To co stało się w Słowiańsku to akt terrorystyczny. Ci, którzy go dokonali to terroryści. Inaczej staniemy się – wszyscy – ofiarami walki informacyjnej prowadzonej przez Kreml. Nad wyraz skutecznie.

Przed sądem w Moskwie krzyczano na omonowców „Berkut”, krzyczano „Majdan”. Kontekst kijowskiego Majdanu jest czytelny, nie tylko dlatego, że opozycja grozi powstaniem ludowym w ukraińskim stylu.

„Nie można winić Putina za to, że umiejętnie dąży do własnej interpretacji rosyjskich interesów. Wina za ukraińską porażkę spada wyłącznie na przywódców UE, którzy tak źle reprezentowali interesy Wspólnoty. Teatralne gesty i niewiele znaczące oświadczenia nie są w stanie ukryć zaniedbań Europy w dbałości o własne interesy strategiczne, co nie pomoże Unii w stosunkach z Rosją”.

„Wtedy był tylko łomot. Drewnianych pałek o wraki autobusów. Ulica Hruszewskiego, na której zabili, wg moich niepotwierdzonych informacji, trzy osoby. Czwarta spadła z parkanu stadionu”

„Wyjdźcie ze swojej strefy komfortu! Przypomnijcie sobie rozpieszczonych starożytnych Rzymian, którzy tego w porę nie zrobili. Przypochlebianie się Putinowi nie zapewni wam bezpieczeństwa. Pozwolenie mu na przejęcie kontroli nad Ukrainą może uczynić światowy pokój jeszcze bardziej chwiejnym”

Oglądałam ten Kijów od listopada. Gdy rosły barykady, gdy „nieznani sprawcy” mierzyli w oczy demonstrantów. By oszpecić. Niekoniecznie by zabić… Gdy Majdan zobaczyłam znów, miałam tylko jedno skojarzenie: Janukowycz-Neron Kijowa… Spalił do gołej ziemi. I zawarł rozejm.

Abby Martin staje się bohaterką w skali planetarnej. Film z jej udziałem pokazują telewizje na całym świecie, opisują gazety. Google przynosi dziś 22,5 miliona tekstów na jej temat

„Wydarzenia na Ukrainie pokazują jak bezradna jest Europa wobec agresywnej polityki Rosji. Wobec interwencji militarnej u swych bram stawia na tradycyjne środki dyplomacji – oświadczenia i konsultacje. Czy Europa wyrzekając się siły i wojny abdykuje przed tymi, którzy bez wahania potrafią te środki wykorzystać dla osiągnięcia swoich celów?”