Menu
Wspólna zabawa polegająca na przekazywaniu informacji, a następnie grupowym obserwowaniu: co też później się z nią wydarzy, jest dziś najpopularniejszą (a zarazem najtańszą) formą rozrywki. Rozrywka ta przybiera czasem charakter sportowej rywalizacji, w której niejako naturalnie tworzą się rankingi „mistrzostwa” i hierarchie biegłości w nowej sztuce.
Dbamy o wartość przekazu i o jego klarowność. Ale nie będziemy skracać tekstów dlatego, że nie da się ich przejrzeć na smartfonie stojąc na światłach w korku.
Jesteśmy w momencie wielkiej weryfikacji. Nie chcemy tracić czasu na jałowe klikanie, które o niczym nie informuje i niczego nie rozwija. Jest ogromna tęsknota do samodzielnego myślenia.
Dziennikarstwo przestało być odkrywaniem nieznanego i stało się już jedynie ugruntowywaniem wcześniejszej opinii? Płacimy dziennikarzom za to, aby powiedzieli nam, że mądrze i słusznie myślimy?
"Należy uważać na to, kogo śledzimy w mediach społecznościowych. Wpuszczasz tych ludzi do swojego umysłu i pozwalasz im wpływać na swoje myśli".
Twitter nie ma hamulca nie tylko dla epitetów i pospolitego chamstwa, ale daje pole do popisu wszelkim frustracjom, uproszczeniom i kompleksom.
Dziś, jeśli dziennikarz poczeka 15–20 minut, chcąc potwierdzić wiadomość, ktoś inny opublikuje ją przed nim. Publikuje ją więc, wiedząc, że może narazić się na śmieszność.
Człowiek zanurzony w tym świecie, w social mediach przez dyfuzję wchłania to, czego nie chce.
Jakże często czasopisma trwonią miejsce na swych łamach na historie, które są zbyt długie, źle napisane, przez które nikt nie jest w stanie przebrnąć.
