twitter

Tym, którzy chcieliby scedować odpowiedzialność za obronę demokracji na platformy, proponuję wyobrazić sobie, jak by się czuli, gdyby Twitter nie był kontrolowany przez Jacka Dorseya, ale magnatów medialnych pokroju Ruperta Murdocha czy Juliana Sinclaira Smitha. Uważam, że powinniśmy się skoncentrować na zasadniczym problemie siły platform zamiast na tym, kto w danym momencie je kontroluje.

Elon Musk kupił Twittera. Pan A kupił firmę X. Kapitał nie ma narodowości ani osobowości. Niemniej w kręgach polityczno-medialnych zawrzało, jak gdyby właśnie wybuchła kontrrewolucja październikowa, dziesięć dni, które wstrząsnęły światem.

Odpowiedzialność w mediach społecznościowych nie istnieje, nie jest bowiem potrzebna. Social media służą bardziej jako narzędzie kreacji niż lustro rzeczywistości.

W piątym odcinku Podcastów Wszystko co Najważniejsze Eryk MISTEWICZ w artykule pt. ” Twitter blokuje, Facebook cenzuruje, Google kontroluje. Korporacje nowych mediów pokazują inną twarz”.

Rynek idei nie może spełniać swojej funkcji jeśli jest zalany fake news i jeśli opinie, uznawane za politycznie niepoprawne i niezgodne z polityką Facebooka, Twittera czy Google’a, nie są dopuszczane do głosu albo zakrzykiwane obelgami, a ich autorzy zaszczuwani.

Hakerzy informatyczni mogą z takim samym entuzjazmem, dobrą wolą i szczerością przyłączyć się do nowego „Transparency International”, jak nowej „Czerwonej Brygady”. Internet wesprze każdy wybór z równym spokojem.

Komunikacja na Twitterze jest nomadyczna, niezakończona, bez osiągania celu. Zaprzyjaźnione grupy użytkowników nawiązują dialog, czerpiąc zeń pewną przyjemność, lecz jako forum wymiany argumentów Twitter się nie sprawdza.

O tym w którym kierunku idą zmiany na Twitterze, jakie są niebezpieczeństwa, czy “serduszka” są dobrą zmianą, jaka jest wartość Twittera i w czym tkwi sekret popularności tego medium wśród ludzi, chcących otrzymywać szybką, czystą informację – pisze Thomeas Beakdal, dziennikarz, pisarz i propagator nowych mediów.

Wszystkim nam zależy na naszej wolności, swobodach obywatelskich, ochronie bezpieczeństwa, pokoju i dobrobycie. Choć krzycząc na siebie osiągniemy jakiś efekt, a nawet tymczasowe rozwiązanie, lepiej byłoby zwrócić się do robota ze śrubokrętem w ręku i programistą na podorędziu.

Czas pionierów minął. Internet wydaje się zdominowany przez nowych monarchów i oligarchów. I przeszedł kilka bardzo istotnych zmian. Na poziomie technicznym taką zmianą jest migracja informacji i danych ze stacjonarnych komputerów na platformy mobilne. Druga istotna zmiana dotyczy kultury w sieci. Albo raczej jej zanikania.

‘Nieodpowiednie zwierzanie się często jest szkodliwe. Pisanie na blogu, co w sercu gra, sprawia, że traci się sens szczerości. Po co i z kim się dzielimy? Chwilowa ulga, jaką daje otwarcie serca, jest zawieszona w próżni i prowadzi do egzystencjalnej pustki. Roztropność w przekazywaniu informacji jest też wymogiem miłości, kiedy pełni się funkcje kierownicze w pracy, rodzinie lub w Kościele” – pisze ks.Stefan Moszoro-Dąbrowski, duchowny Prałatury Opus Dei w Warszawie.

Hejt ma w sieci tak istotny wpływ na interakcje społeczne jak szkodliwe mikroby w mięsie na jego sprzedaż. Hejt będzie spowalniać, zatrzymywać, a nawet zabijać rozrost i rozkwit przeróżnych sieci, społeczności, istnień.

Wspólna zabawa polegająca na przekazywaniu informacji, a następnie grupowym obserwowaniu: co też później się z nią wydarzy, jest dziś najpopularniejszą (a zarazem najtańszą) formą rozrywki. Rozrywka ta przybiera czasem charakter sportowej rywalizacji, w której niejako naturalnie tworzą się rankingi „mistrzostwa” i hierarchie biegłości w nowej sztuce.

Aby przełamać jego niechęć, powstał pomysł odwrócenia ról: to dziennikarze mieli opowiadać, jak widzą Kościół, a Michalik miał tylko słuchać. I to zadziałało, bo przedstawiciele mediów przyszli i autentycznie podzielili się z nim swoimi obawami, mówili, co ich zdaniem Kościół robi źle itd. Metropolita przemyski dostrzegł, że dziennikarz wcale nie musi być wrogiem, ale może być szansą.

Jeżeli mamy wrażenie, że Twitter się zmienia, to jest tak raczej dlatego, że zmieniają się natura sieci społecznych, w których uczestniczymy, oraz nasze potrzeby z nimi związane. Czujemy coraz większy przymus wymiany – bez uczestnictwa w tych procesach możemy być postrzegani jako niepełnoprawni członkowie społeczeństwa – a jednocześnie coraz mniejsze zobowiązanie wobec naszych dotychczasowych partnerów wymian. W tym sensie faktycznie może być tak, że ilość zastępuje jakość.

Twitter! Ćwierkać. Szczebiotać. Świergotać. Gdy słońce chowało się już za horyzont, a mieszkanie powoli kryło się w mroku, Noah napisał krótki e-mail do Evana. Pytał w nim: „Co myślisz o następującej nazwie domeny: Twitter?”. Po chwili dodał uwagę odnoszącą się do motta: „Zupełnie nowy poziom relacji. Albo coś w tym rodzaju”.

Twitter nie ma hamulca nie tylko dla epitetów i pospolitego chamstwa, ale daje pole do popisu wszelkim frustracjom, uproszczeniom i kompleksom. Im szerzej rozchodzi się informacja, tym bardziej głupie i płytkie może wywołać komentarze. Czasami wydaje się, że rój twitterowiczów nie znajduje granicy absurdu.

Twitter zatruwa grzech pierworodny, wcześniej frapujący, a dziś irytujący: skoncentrowanie na polityce. Dyskusja elitarna zakładała swobodną wymianę myśli zdroworozsądkowej. Kontrowersyjnej i krytycznej, ale popartej argumentami, wiedzą i doświadczeniem. Dzisiejsza dyskusja polityczna na Twitterze staje się częściej festiwalem złośliwości i impertynencji.

Noah ze swoją trupą programistów pracował gorączkowo nad projektem. Jego ludzie tłoczyli się przy stolikach miejskich kawiarni, wysiadywali niewygodne krzesła. Wysilali szare komórki wśród komputerowych kabli zwisających ze stolików. Współcześni Beatlesi. Ich instrumentami były laptopy. Ich muzyką – kod.