„Paderewski na Ujazdowie” - cykl sobotnich koncertów przed pomnikiem mistrza

W Parku Ujazdowskim, przy pomniku Ignacego Jana Paderewskiego, trwa cykl koncertów „Paderewski na Ujazdowie”. Letnie bezpłatne koncerty plenerowe odbywają się od 29 lipca do końca sierpnia, w każdą sobotę.

„Paderewski na Ujazdowie”

.Cykl koncertów „Paderewski na Ujazdowie” rozpoczał się 29 lipca, o godzinie 12.00. Na fortepianie zagrał Maciej Domagała oraz Aleksandra Świgut. Jej siostra Agnieszka wykonała utwór na skrzypcach. Zaprezentowali twórczość Paderewskiego, Szymanowskiego oraz innych polskich kompozytorów. Wszystkie sierpniowe koncerty cyklu rozpoczynają się o godzinie szesnastej.

Kto wystąpi w Parku Ujazdowskim?

.W sobotę, 5 sierpnia zagra Morpheus saxophone quartet, który przygotował utwory Paderewskiego w nietypowych, saksofonowych aranżacjach. Na saksofonie sopranowym Wojciech Psiuk, na altowym Jakub Wydrzyński, na tenorowym Szymon Nidzworski, na barytonowym Grzegorz Bil.

Dnia 12 sierpnia w ramach „Paderewski na Ujazdowie” wystąpi Mateusz Krzyżowski (zwycięzca XII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Paderewskiego w Bydgoszczy) oraz laureaci konkursu „Fortepian Paderewskiego” w Otwocku Wielkim, wśród nich Antonina Rychlec na fortepianie. 19 sierpnia zagra ukraiński duet fortepianowy na cztery ręce: Oleh Kopeliuk i Ihor Sediuk, który wykona „Album Tatrzańskie” Paderewskiego. Cykl zakończy koncert 26 sierpnia Michała Szymanowskiego (ćwierćfinalista 17. Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego w Warszawie) oraz Mikołaja Brzostowicza.

Wybitny polski kompozytor i pianista

.Repertuar koncertów „Paderewski na Ujazdowie” opiera się na twórczości Paderewskiego oraz dedykacjach poświęconych mu przez innych polskich oraz zagranicznych twórców. Prezentowana muzyka przybliża postać wybitnego kompozytora, pianisty, który czerpał z muzyki romantyków, w szczególności z Chopinowskiej. Paderewski rozwinął późnoromantyczny styl. Jego muzyka ma nieregularne tempo, gwałtowne zmiany barw.

Styl romantyczny i neoromantyczny

.Oprócz stylu romantycznego i neoromantycznego zwracał się ku klasycznym formom, jak sonaty, wariacje czy symfonie. W kregu jego zainteresowań było także Podhale, w szczególności Tatry, dzięki czemu powstał cykl utworów „Album Tatrzańskie”. W 1884 wydał tatrzański układ na cztery ręce. Paderewski dużo podróżował. Tournée po Ameryce, Europie, Anglii, Australii przyniosły mu światową sławę.

„Manru”

.Przyczynił się do tego także „Manru” – pierwszy w polskiej twórczości operowej dramat muzyczny. Jest to historia nieszczęśliwej miłości oraz różnic społecznych i nietolerancji. W warstwie muzycznej idea dramatu łączy się z operowymi zasadami gatunku. Pojawiają się także motywy góralskie. Oprócz zaangażowania w rozwój muzyki działał także jako premier i minister spraw zagranicznych. Charakter edukacyjny będą podtrzymywać również Mistrzowie Ceremonii, wygłaszając krótkie prelekcje. Idea koncertów opiera się na koncertach Chopinowskich. Inicjatywa organizowana jest przez Międzynarodowy Festiwal Paderewskiego.

Korespondencja Ignacego Jana Paderewskiego

.Na temat klimatu epoki w której toczyło się życie Ignacego Jana Paderewskiego przed I wojną światową, na łamach „Wszystko Co Najważniejsze” pisze prof. Tomasz GĄSOWSKI w tekście „Ignacy Jan Paderewski – korespondencja młodości mistrza„. Autor przybliża w nim korespondencję Ignacego Jana Paderewskiego z ojcem i przyszłą żoną Heleną Górską.

„Korespondencja Ignacego Jana Paderewskiego z ojcem i przyszłą żoną Heleną Górską ma wyraźnie zarysowane ramy chronologiczne oraz przestrzenne. Przypada na szeroko rozumiany przełom XIX i XX stulecia, formalnie lata 1872–1924, ale w rzeczywistości korespondencja niemal w całości zamyka się w okresie 1872–1899. Pozwala ona na stosunkowo precyzyjne zdefiniowanie epoki, w której toczy się życie twórcy, odbiorców jego listów, a także zidentyfikowanie spotykanych przez nich postaci, charakteryzowanych szerzej lub jedynie wzmiankowanych. Można też bez trudu rozpoznać opisane w listach zdarzenia, instytucje czy odwiedzane miejsca – miasta, państwa, kontynenty”.

„W nieistniejącej wówczas Polsce trwa epoka popowstaniowa, w której następują głębokie przeobrażenia społeczne, polityczne i kulturowe. Ich ogólny kierunek jest wszędzie podobny. Prowadzi on od dominującego w tamtym momencie późnego feudalizmu z przewagą rolnictwa opartego ciągle jeszcze na pracy pańszczyźnianego chłopstwa do formacji kapitalistycznej, zwiastującej narodziny przemysłu fabrycznego i postępującą urbanizację. Jednak w każdym z trzech zaborów zmiany te przebiegają wedle innego wzorca i w innym rytmie. Ponadto pamiętać trzeba, że w owym czasie polskie życie toczy się również na obczyźnie. Bo oto w miejsce dogasającej Wielkiej Emigracji skupiającej we Francji weteranów powstania listopadowego, a uzupełnionej potem przez kombatantów powstania styczniowego, pojawia się kolejna generacja emigrantów, której ton nadają obecnie młodzi socjaliści, a także studenci. Poza Francją ich grupy spotkać można w Szwajcarii, Belgii czy na Wyspach Brytyjskich” – pisze prof. Tomasz GĄSOWSKI.

Sława Paderewskiego w świecie anglojęzycznym

.Na temat znaczenia zdobytej przez znakomitego polskiego pianistę i kompozytora Ignacego Paderewskiego sławy dla sprawy polskiej w czasie I wojny światowej i paryskiej konferencji pokojowej, na łamach „Wszystko Co Najważniejsze” pisze John ALLISON w tekście „Ignacego Paderewskiego romans ze światem anglojęzycznym„.

„Wśród wielu słynnych postaci obecnych na konferencji pokojowej w Paryżu na początku 1919 roku znalazł się także znakomity muzyk. W tamtym czasie zaangażowanie w politykę zmusiło jednak Ignacego Jana Paderewskiego, aby od działalności muzycznej wziął dłuższy urlop. Narzekając na najazd szacownych gości, Marcel Proust stwierdził: „W Ritzu nie można wytrzymać, choć jest tu Paderewski, niestety bez polonezów Chopina”. Ignacy Jan Paderewski (1860–1941) już wcześniej porzucił komponowanie, a ponieważ starania o odrodzenie niepodległej Polski – zwieńczone sukcesem po zakończeniu I wojny światowej – absorbowały go bez reszty, o powrocie do kariery wirtuoza fortepianu mógł myśleć dopiero po krótkim okresie sprawowania urzędów premiera i ministra spraw zagranicznych, które w odrodzonej Polsce powierzył mu Józef Piłsudski”.

„Kiedy zaczął koncertować ponownie, przyciągał tłumy, czemu trudno się dziwić, zważywszy, że był pierwszą supergwiazdą XX wieku. Prawdę mówiąc, „paddymania” szalała po obydwu stronach Atlantyku już od lat 90. XIX w., kiedy to z koncertów Paderewskiego trzeba było wynosić omdlałe damy. Najjaśniej jego gwiazda świeciła chyba mimo wszystko w Stanach Zjednoczonych, gdzie o sprawę Polski walczyła wcześniej na polu kultury pionierska aktorka Helena Modrzejewska, która potrafiłaby porwać publiczność, recytując polski alfabet. Nie minęło wiele czasu, zanim Paderewski zaczął przemieszczać się po Ameryce swoim prywatnym wagonem kolejowym, co było przywilejem niewielu” – pisze John ALLISON.

Paderewski jako premier

.Na temat tego jak w roli premiera odrodzonej Rzeczypospolitej Polskiej zdaniem Józefa Piłsudskiego sprawdził się Ignacy Paderewski, na łamach „Wszystko Co Najważniejsze” pisze Jan ROKITA w tekście „My – muzyczni melancholicy„.

„Całkiem współcześnie, już po odzyskaniu wolności w 1989 roku, do tego narodowego muzycznego imaginarium wdarł się jeszcze niespodzianie Paderewski, którego postromantyczna Fantazja polska g-moll stała się żelaznym repertuarem wszelkich narodowych obchodów i rocznic. To zresztą jest zapewne funkcją świeżo wytworzonego mitu Paderewskiego – polityka, którego Piłsudski zrobił premierem w ramach politycznych koncesji względem endecji (rzucając przy tym złośliwą uwagę, iż „grajkom to zawsze dobrze”), a wkrótce potem go odwołał, gdyż muzyk-premier nie mógł pojąć tego, iż polska polityka może się w czymkolwiek oprzeć poleceniom z ukochanego przezeń Paryża i Londynu” – pisze Jan ROKITA.

Twórczość muzyczna Ignacego Paderewskiego

.Na temat twórczości muzycznej Ignacego Paderewskiego na łamach „Wszystko Co Najważniejsze” pisze Igor LIPIŃSKI w tekście „Moja Muzyka (5). Ignacy Jan Paderewski. Pasja„.

„Dla 28-letniego Paderewskiego naturalnym etapem w jego muzycznej karierze było napisanie koncertu na fortepian i orkiestrę. Wszyscy wielcy pianiści epoki pisali wirtuozowskie koncerty: od Rubinsteina po Busoniego i Rachmaninowa. Paderewski swój koncert napisał w 1888 roku w Wiedniu podczas studiów u Teodora Leszetyckiego. Słychać w nim szaleńczą młodość, może wręcz wdzięczną naiwność, ale nigdy małostkowość czy muzyczną ignorancję. Od początku do końca przepełniony pasją: z wirtuozowską kadencją dla pianisty, wzruszającym dialogiem pomiędzy fortepianem a sekcją skrzypiec czy przesiąkniętym folklorem tańcem”.

.”Uwielbiam grać ten koncert w Stanach, nie tylko z powodów artystycznych, ale również z racji możliwości rozmowy o samym Paderewskim. I nie tylko o Paderewskim – wybitnym pianiście, którego pokochała cała Ameryka, ale przede wszystkim o Paderewskim – zasłużonym mężu stanu, któremu wdzięczni jesteśmy my – Polacy” – pisze Igor LIPIŃSKI.

„Kultura Najważniejsza” to newsletter, który w każdy czwartek przedstawia wyselekcjonowane propozycje kulturalne na zbliżający się weekend, ale nie tylko. Informujemy w nim także o wydarzeniach, na które warto zarezerwować wolny czas i odpowiednio wcześniej kupić bilety. Bo lepiej wiedzieć wcześniej, niż stać w kolejce i się obawiać, że może się nie udać zdobyć wejściówki…

PAP/Joanna Zalewska/WszystkoCoNajważniejsze/MJ