To, że wydawano wizy Moskalom, nie oczekując od nich stawienia się w polskim konsulacie w Rosji, powinno być raczej oczywistością niźli zarzutem. Jeśli zatem to wszystko jest prawdą, to można tylko żałować, iż ta niejawna akcja objęła zaledwie niecałe dwa tysiące Rosjan uciekających przed tyranią, wojną i bezsensowną śmiercią na ukraińskich stepach.

Już poprzednia władza zmusiła Zbigniewa Jagiełłę do złożenia dymisji, po czym niezwłocznie zainspirowała przeciw niemu śledztwo prokuratorskie. Teraz nowa władza potrzebuje kolejnych „oszustów”, aby wystawić ich na pokaz opinii publicznej, tak jak solennie obiecał to premier. Były prezes PKO pasuje w takiej roli obu stronom. Żadna partia nie będzie go ochraniać, więc w dzisiejszej Polsce niełatwo będzie mu liczyć na sprawiedliwość.

Muszę przyznać, że aż do ostatniego wtorku myślałem, że Europejska Rada Stosunków Zagranicznych (ECFR) to poważny i wartościowy międzynarodowy think tank. I choć często miewałem odmienny od lewicowych ekspertów ECFR pogląd na politykę światową, to przecież nikt rozsądny nie sięga po materiały analityczne po to, aby odnaleźć w nich swoje własne poglądy.

Nie sądziłem, iż Głowa Kościoła postanowi z takim impetem włączyć się w amerykańską kampanię wyborczą. I nie przypuszczałem też, że precedensowe papieskie potępienie spadnie akurat na głowy przywódców Ameryki – jakby nie było, największej demokracji świata i gwaranta wolności wielu narodów.

W Polsce zdarzyła się właśnie rzecz niby błaha, a w istocie rewolucyjna, gdy idzie o obowiązywanie prawa. Władza spróbowała „uchylić” moc prawną czegoś, czego reguły zmiany uchylić absolutnie nie pozwalają.

Radosław Sikorski ma bezwzględną rację w dwóch sprawach: pierwszej – że Polska ma suwerenne prawo do podejmowania własnych decyzji co do bezpieczeństwa, biorąc pod uwagę stanowisko Amerykanów, ale nie musząc Ameryki słuchać. Jak również drugiej – iż zachodni sojusznicy już dawno winni byli ochronić ukraińskie niebo przed agresją z powietrza.

Słynne hasło: „Nicea albo śmierć”, genialnie wymyślone przez polskiego negocjatora Jacka Saryusz-Wolskiego, a przeze mnie upowszechnione z trybuny sejmowej, miało symbolizować zasadniczą postawę, jaką Polska zamierza zająć po zyskaniu członkostwa. Broniąc reguł gry, które z naszym udziałem wcześniej ustalono, mówiliśmy naszym europejskim partnerom, iż tak samo jak oni robią to od lat, my także traktujemy odtąd Unię jako naturalną strefę naszych narodowych interesów, które nie będą mogły być po prostu lekceważone. Niestety, taka realistyczna logika została zakwestionowana przez znaczną część polskiej elity politycznej i akademickiej. Pamiętam swoje intelektualne zdumienie, gdy nagle odkrywałem, że starania o lepszą pozycję Polski w systemie decyzyjnym Unii mają najpoważniejszych przeciwników nie tyle w Berlinie czy Paryżu, ale właśnie w Warszawie.

Media całego świata bodaj tysiąckrotnie powtórzyły, że Francja jest pierwszym i jedynym krajem na naszym globie, który wolność dokonywania aborcji zaliczył w poczet konstytucyjnych praw fundamentalnych.

Nowa rzeczywistość skazuje europejskiego konserwatystę na podnoszenie rabanu w obronie wolności słowa. W szczególności w obronie tego, co postępowcy chcą zdezawuować i wykluczyć z debaty jako „mowę nienawiści”.

Wszędzie tam, gdzie proceduralna praworządność załamuje się, i to na dodatek – jak obecnie w Polsce – w majestacie politycznego uznania, w jej miejsce musi wkraczać przemoc.

Zákony v Polsku během nacistické okupace nařizovaly, aby byl každý Žid vydán do německých rukou. Za porušení tohoto předpisu hrozil trest smrti pro celou rodinu.

Закон в оккупированной Германией Польше требовал, чтобы каждый еврей был передан немецким властям. Нарушение этого закона означало смертный приговор для всей семьи.

La ley en la Polonia ocupada por los alemanes ordenaba entregar a todo judío a las autoridades alemanas. Infringir esta ley implicaba la sentencia de muerte para toda la familia.

Loi allemande qui, dans la Pologne occupée par l’Allemagne, exigeait que chaque Juif soit remis aux autorités afin qu’elles puissent immédiatement lui ôter la vie.

By law, every Jew in German-occupied Poland had to be handed over to the German authorities. Breaking this law meant a death sentence for the entire family.

Закон в окупованій Німеччиною Польщі вимагав, щоб кожен єврей був переданий німецькій владі. Порушення цього закону означало смертний вирок для всієї родини.

La legge nella Polonia occupata dai tedeschi imponeva che ogni ebreo fosse consegnato alle autorità tedesche. Infrangere questa legge significava condannare a morte l’intera famiglia.

Samorząd terytorialny – to w gruncie rzeczy jedyny doniosły i względnie trwały wkład, jaki w kształt ustrojowy Rzeczypospolitej wniosła myśl polityczna obozu solidarnościowego.

La lettre des Treize ouvrait sur une noble « demande de pardon pour les crimes et les torts commis ». Mais plus important encore, ses auteurs nous y demandaient de ne pas formuler trop strictement de « déclarations politiques disproportionnées » à l’occasion du prochain anniversaire du massacre de Volhynie – écrit Jan ROKITA

Вісімдесят років тому бійці Української Повстанської Армії долучилися до кампанії масового вбивства поляків, які проживали на Волині.

List Trzynastu wybitnych Ukraińców zaczynał się od szlachetnej „prośby o wybaczenie za popełnione zbrodnie i krzywdy”. Zwracali się do nas z prośbą, byśmy nazbyt pryncypialnie nie podejmowali „jakichkolwiek niewyważonych deklaracji politycznych” w kolejną rocznicę Rzezi Wołyńskiej.

‘The letter signed by thirteen prominent Ukrainians began with a noble “request for forgiveness for the crimes and wrongs committed”. The authors asked us not to make “ill-considered political declarations” on the upcoming anniversary of the Volhynian Slaughter,’ writes Jan ROKITA

La lettera di tredici eminenti ucraini inizia con una nobile “richiesta di perdono per i crimini e i torti commessi”. Ci hanno chiesto, con un eccesso di principi, di non fare “dichiarazioni politiche sbilanciate” nel prossimo anniversario del massacro di Volinia, scrive Jan ROKITA

Nicht alle europäischen Nationen besitzen in ihrem Nationalcharakter einen starken Zug des politischen Universalismus. Auf das diesbezüglich älteste und eindeutigste politische Erbe blickt Deutschland zurück, das seit der Ausrufung des Heiligen Römischen Reiches im Jahr 962 acht Jahrhunderte lang die Idee der politischen Einheit Europas förderte.

Uniwersalizm polski jest trochę pokrewny niemieckiemu, tyle tylko że ma oczy skierowane zawsze na wschód Europy – pisze Jan ROKITA.

Polish universalism is somewhat akin to German universalism, except that it always looks to the east of Europe.

Польский универсализм чем-то похож на немецкий, за исключением того, что его взгляд всегда устремлен к востоку Европы.

El universalismo polaco es algo parecido al alemán, salvo que siempre tiene los ojos puestos en el este de Europa.

L’universalismo polacco è in qualche modo simile a quello tedesco, solo che ha sempre lo sguardo rivolto verso l’est dell’Europa.

Польський універсалізм чимось схожий на німецький, за винятком того, що його погляд завжди спрямований на схід Європи.

L’universalisme polonais s’apparente un peu à celui allemand, sauf que ses yeux sont toujours dirigés vers l’Est européen.

Opuszczenie przez sojuszników i idące w ślad za nim wymazywanie narodu i jego kultury przez okupanta – to jest największa zbiorowa trauma Polaków, sięgająca nawet głębiej niż dzieje II wojny światowej. A także sam rdzeń polskiej wrażliwości na świat.

El abandono por parte de los Aliados y el posterior borrado de una nación y su cultura por parte de una potencia ocupante: éste es el mayor trauma colectivo de los polacos, que va incluso más allá de la historia de la Segunda Guerra Mundial. Y también el núcleo mismo de la sensibilidad polaca ante el mundo.

L’abandon par les Alliés et l’effacement consécutif de la nation et de sa culture par les forces d’occupation – c’est le plus grand traumatisme collectif des Polonais, plus profond encore que l’histoire de la Seconde Guerre mondiale. C’est aussi le cœur même de la sensibilité polonaise au monde.