Polska-Francja

„Wszystko co Najważniejsze” to także debaty organizowane w środowisku naszych Autorów. Postanowiliśmy spotkać dwóch najbardziej wpływowych socjologów z Francji i Polski. Oto zapis naszego spotkania.

Emigracja polska we Francji okresu międzywojennego miała charakter wybitnie ekonomiczny. Wizja lepszej przyszłości na ziemi francuskiej była niczym czerwony dywan rozpostarty przed każdym Polakiem decydującego się na emigrację

Blask starej republiki w oczach Polaków mocno przyblakł. Częściej dostrzegane są arogancja i protekcjonalny ton, które nie zachwycają, lecz w najlepszym razie irytują.

16 maja 2019 r. we współpracy z redakcją „L’Opinion” odbyła się w Paryżu debata polskich i francuskich liderów opinii z udziałem prof. Zdzisława KRASNODĘBSKIEGO oraz ministra Konrada SZYMAŃSKIEGO.

W czasie zbliżającej się kampanii będziemy musieli powstrzymać się od dawania lekcji, nie tracąc jednak z oczu najważniejszego: przyszłości wspólnego projektu. Wiadomo, że ani PiS ani Fidesz w PE nie wejdą do koalicji, którą prezydent Macron próbuje budować wokół ALDE. Ale duch walki politycznej nie powinien już dziś przekreślać szans na zawieranie koalicji z parlamentarzystami wybranymi przez Polaków i Węgrów.

Wciąż nie ma we Francji podstawowych dzieł dla zrozumienia istoty polskiego ducha, dla zrozumienia Polaków. Nie ma „Przedwiośnia”, „Lalki”, poezji Leśmiana, „Popiołów”, ani nawet „Trylogii”.

Przyszły rok będzie obchodzony jako stulecie odrodzenia Polski. Francja chce przyczynić się do upamiętnienia tego wydarzenia jako kraj, który działał u boku Polski, wspierając jej wysiłki na rzecz odzyskania suwerenności.

Polska i Francja to dwa z pięciu największych krajów Unii Europejskiej (oczywiście po Brexicie). Francja ma ludność 1,5 razy większą niż Polska, ale przecież stałą od dekad, choć zwłaszcza ostatnio tendencją w UE jest to, że „duzi” dogadują się z „dużymi”. Warto zatem to robić.

W kwestii polityki wschodniej Emmanuel Macron stanowił wyjątek w ostatnich wyborach: gdy znaczna część politycznego spektrum we Francji zaczęła skłaniać się ku zbliżeniu z Władimirem Putinem, Macron wystąpił jako zagorzały obrońca idei europejskiej.

Na trzech płaszczyznach: politycznej, partyjnej i ideologicznej, Francja Hollanda i Polska Kaczyńskiego diametralnie się różnią. Jednocześnie więcej, niż możemy sobie wyobrazić, nas łączy.

„Najlepsze rzeczy kiedyś się kończą” – jak mówi przysłowie – i właśnie tak postrzegam zakończenie mej misji. Francuski rząd powierzył mi w 2012 roku reprezentowanie Francji w Polsce, kraju bardzo jej bliskim. Po czterech latach i czterech miesiącach kończy się bardzo ożywiony etap mego życia.

Jeśli nie czuję się pewnie we Francji, jeśli nie widzę dobrego zarządzania kwestią bezpieczeństwa, a polityka imigracyjna z dnia na dzień staje się coraz bardziej absurdalna, z podziwem i ogromną zazdrością patrzę na Polskę. Na Waszą radość, na Wasz spokój, na to, że możecie spokojnie wypić w knajpce, na deptaku, poranną kawę.

.Chyba nie zaskoczę nikogo pisząc, że nie zwolniliśmy rytmu naszej dotychczasowej współpracy. Tylko w listopadzie nasi ministrowie Obrony spotkali się dwukrotnie, najpierw w Brukseli, a potem w Warszawie 25 listopada, gdzie Minister Le Drian przybył, by omówić decyzję francuskiego prezydenta, który postanowił odroczyć do odwołania rozpatrzenie wniosku o zgodę na eksport do Rosji pierwszego okrętu klasy Mistral. A wiadomo, że jest to sprawa, która przykuwa w Polsce szczególną uwagę. Francuski minister Obrony zapowiedział także wysłanie w przyszłym roku do Polski,…