śmierć

Wcześniej lub później dowiemy się być może, czy umierający ludzki mózg jest w stanie doświadczać świadomych przeżyć.

Czy sztuczna inteligencja może przewidzieć datę śmierci człowieka? – pisze prof. Michał KLEIBER.

Na te najbliższe dni skupienia i wspominania przygotowaliśmy dla Państwa tygodnik „Wszystko co Najważniejsze” pełen tekstów, które po prostu warto przeczytać. 

W chwili, w której się rodzisz, zaczynasz umierać. Możesz umrzeć za 50 lat, za 10, może jutro lub nawet dziś. Lecz bez względu na to, kiedy to nastąpi, śmierć czeka każdego człowieka, bogatego czy biednego, starego czy młodego, wierzącego czy niewierzącego.

W swojej lekarskiej pracy niejednokrotnie stykam się z cierpieniem, a nawet śmiercią chorujących dzieci, dlatego wiem, jak trudno się z tym pogodzić i jak potrafi to boleć.

Piramida Cheopsa w Gizie, Tadź Mahal w Indiach, jaskinia Szanidar w Iranie. Co łączy te wszystkie miejsca, niezwykłe przecież na mapie historii świata? Przeznaczenie. A dokładniej rzecz ujmując, cel: są bramą do innego świata, grobowcami, mauzoleami, pomnikami pamięci, dzięki którym ci, którzy odeszli, stale są wśród nas obecni.

Zapomnieliśmy o śmierci, zapomnieliśmy o życiu. Jakoś to w końcu z dnia na dzień idzie, przecież nie ma co narzekać. Jest trwanie, kumulowanie, konsumpcja. Zabawa i radość, bo przecież nie ma w tym nic złego. Przechyla się na naszą stronę szala, na której wszystko jest dobrze i pięknie, i chcemy, żeby tak pozostało. Ale ciężar na drugiej szali staje się coraz większy, gromadzi wszystkie smutki świata. I w najmniej spodziewanym momencie przeważa.

Współczesna antropologia sugeruje, że powszechna i nieubłagana śmierć zagłusza – a przynajmniej wydaje się zagłuszać – ból matek.

Utrzymywanie w polityce obecnego poziomu społecznych emocji jest prawdziwym igraniem z ogniem – pisze redaktor naczelny „Wszystko Co Najważniejsze”, prof. Michał KLEIBER.

Uczeń, nawet jeśli ma kilkanaście lat, powinien rozumieć, że śmierć nie jest wyłącznie medialnym echem, które mnie nie dotyczy, nie jest wirtualnym odzyskiwaniem żyć ani zabawą bohaterem sieciowej gry. Nie jest też podróżą z jednej krainy w drugą. Jest dojmującą obecnością. I o tym między innymi mówi literatura piękna…

O czym mówią pieśni Schuberta? Te najbardziej radosne i tak w wielkich cyklach pogrążą się w smutku i beznadziejności. O czym mówią późne utwory Liszta? Chociażby Żałobne gondole? A jeśli przyjrzeć się poezji? Rilke? Nadzieja niejasna, być może niemożliwa.

Bycie człowieka jest nie tylko krótkie, ale i dość problematyczne. Nigdy nie możemy być pewni, co i kiedy nam się zdarzy, kładąc byciu czy istnieniu kres. Byt ma dwie zasadnicze, ale i różne właściwości: życia i nieżycia. Katedra św. Wita w Pradze jest niewątpliwie bytem, ona istnieje, jest i przemija znacznie wolniej niż życie organizmów żywych.

To metafora dwóch ludzkich sytuacji: komunistycznego zniewolenia i ludzkiej kondycji jako takiej w konfrontacji ze śmiercią, z losem, z naszym przeznaczeniem. Scena ta kończy się aktem samobójstwa, powieszenia, które zostało tam zobrazowane w sposób niemal fotograficzny.