stan wojenny

To, co działo się w Polsce tamtego mroźnego grudnia i w kolejnych miesiącach, jest niekiedy nazywane wojną polsko-jaruzelską. Wojciech Jaruzelski, człowiek numer jeden w komunistycznym aparacie władzy, wypowiedział wojnę własnemu narodowi. Posunął się do wyprowadzenia na ulice czołgów, by zdusić dążenia wolnościowe społeczeństwa, symbolizowane przez wielomilionowy ruch „Solidarności”.

Stan wojenny to kolejny punkt w długiej historii kraju, historii hartującej Polaków. I jeśli czasami słyszę pytania, dlaczego Polacy po prostu nie pogodzą się z tworzonymi przez innych warunkami życia, wychowywania dzieci, traktowania rodziny, pracy czy prowadzenia biznesu, powtarzam moim francuskim przyjaciołom: poznajcie polską historię.

Znaleźliśmy się w pierwszym tygodniu „wojny”. Obowiązywał, jak mówiliśmy żartobliwie, czerwony alert, czyli już na serio stan najwyższego zagrożenia. Gdyby dwa nasze „ogony” zeszły się pod Frascati, wpadka byłaby gwarantowana.

Józef Czyrek prosił ambasadę o wywarcie wpływu na Solidarność w celu zagwarantowania wyboru Jaruzelskiego. Było jasne, że zarówno armia, jak i milicja mogą czuć się zagrożone, jeśli nie dojdzie do wyboru generała. Mogą próbować odwrócić wynik wyborów i ustalenia „okrągłego stołu”. Niewybranie Jaruzelskiego oznacza chaos albo powstrzymanie procesu reform i powrót dyktatury. W skrócie – polskie władze zwracały się do USA z prośbą o interwencję w celu powstrzymania przewrotu.

Camus odrzucał nienawiść i wołał o sprawiedliwość. Jako obywatel republiki wolał sprawiedliwość w imię przyszłości społeczeństwa. W imię tego, by nigdy nie tolerowano zdrady, by zawsze stawano po stronie sprawy człowieka i odróżniano dobro od zła.

Gdy myślę o tym okresie staje mi przed oczami Edward Dudek, mój starszy kolega z kieleckiego więzienia na Piaskach. SB aresztowała Edwarda pomimo to, że samotnie po śmierci żony wychowywał gromadę dzieci, z których najmłodsze miało kilkanaście miesięcy. Nie złamał się. Po wyjściu z więzienia nie opuścił Polski i pozostał wierny ideałom Solidarności. Takim ludziom wolna Rzeczypospolita powinna oddać hołd szczególny, jak czynił to śp. Prezydent Lech Kaczyński.

Roman Niegosz i jego rodzina zapłacili wysoką cenę za „życie dla Polski” w trudnych czasach. Ale dopiero dzięki tej książce po 18 latach od jego śmierci żona i córki poznały całą prawdę o nim. Przyjmowały ją z trudem, ale zrozumiały. I dzięki niej mogą być dziś dumne z męża i ojca.