urbanistyka

Nazwę NIMBY (Not In My Back Yard – nie na moim podwórku) nauki społeczne odnoszą do specyficznej kategorii protestów społecznych osób.

Remonty trzeba robić, a krakowscy użytkownicy dróg mają wiele cierpliwości i wyrozumiałości dla drogowców. Kiedy jednak wyraźnie widać, że zastosowano nieracjonalne rozwiązania, można tylko zastanawiać się, kto podejmuje takie decyzje i czy naprawdę jeździ po mieście, czy tylko wytycza zmiany palcem po mapie.

W Krakowie tereny nadrzeczne mogą być miejscem edukacji przyrodniczej mieszkańców. Tych młodszych i starszych.

Walka o prawo do własnego miasta nie jest niczym nowym. Od dawna robi się to w Berlinie, Barcelonie, Mediolanie, Wenecji czy Rzymie. Kraków też chciałby mówić własnym głosem, jednak w ostatnich dekadach nasze wyjątkowe miasto stało się własnością patodeweloperów, a Rynek Główny, dawniej należący do poetów i bardów Piwnicy pod Baranami, tętni turystyczną wrzawą. Czy krakowianie mają szansę to zmienić?

Przypadek krakowskiej Słonej Wody jak w soczewce ogniskuje urzędniczą krótkowzroczność.

Koszmar polega na tym, że interesu wspólnotowego nie ma kto reprezentować, mimo że teoretycznie mógłby to robić każdy.

Niestety, w Krakowie planowanie przestrzenne traktowane jest przez władze miejskie jak zło konieczne i byłoby dobrze, gdyby udało się uratować przynajmniej okolice ul. Kopernika. Do sprzedaży wystawiono rozległy teren z kompleksem klinik uniwersyteckich, w ścisłym centrum miasta.

Nadmierna konsumpcja, towarzysząca pogoni za postępem i poszukiwaniu komfortu jest już za nami. Teraz pracujemy nad polepszeniem jakości życia przy większym poszanowaniu dla Ziemi, która nas gości. Procesy rewitalizacyjne w miastach, związane z regeneracją środowiska naturalnego, dotyczą nas wszystkich, niezależnie od tego, czy mieszkamy w Azji, Afryce, Ameryce, Europie czy Australii.

Warszawa jakże inna od tej dzisiejszej, która na święta zamiera, bo większość jej mieszkańców wyjeżdża do domów rodzinnych. Parki pełne spacerowiczów, ulice ruchliwe i żywe, obsadzone drzewami, wypełnione przechodniami. Biało-czarne zdjęcia pokazują kolorowe i gwarne miasto.

„Pamiętam szok starych mieszkańców kiedy napłynęła pierwsza fala wynajmujących. Lokalna sensacja! Nie do pomyślenia było dla nich że ktoś mógłby nie odpowiedzieć „dzień dobry” albo nie przystanąć i pogadać o wszystkim”.