W trzeciej odsłonie poleceń, w pełni subiektywną listę tego, co warto czytać podczas kwarantanny – przedstawia Paulina MATYSIAK

Czy w jednym tweecie można zawrzeć przekaz, który poruszy serca jednych, a rozjuszy drugich? Mój tweet o treści: „Filolożka, doktorka, reżyserka, ministra, polityczka, prezydentka, filozofka, posłanka… Tak, są takie wyrazy. Tak, można ich używać. A nawet trzeba, bo będzie to świadczyć o równouprawnieniu kobiet w zakresie wykonywania zawodów i piastowania funkcji” wzbudził wiele emocji i kontrowersji.

Kobiety są obarczone opieką – nad dziećmi, wnukami, nad starszymi członkami rodziny; kobietami wysługują się państwowe placówki, które nie zapewniają odpowiedniej infrastruktury i liczby miejsc dla potrzebujących.

Ludzi polityki odbieram poprzez ich lektury. Korzystając z sieci społecznościowych zadałam więc kandydatom na urząd Prezydenta RP dwa pytania: * Jaką książkę obecnie Pan/i czyta? * Jaka lektura wywarła na Panu/i największe wrażenie? Odpowiedzi mówią o nich więcej, niż zapewne sami chcieliby o sobie powiedzieć…

Rzeźba Edgara Degasa, nad którą artysta pracował wiele lat, nie zachwycała od początku. Wzbudziła za to duże emocje – nie spodobała się widowni; tylko niektórzy krytycy docenili kunszt wykonania i zwrócili uwagę na nowatorskie ujęcie tematu.

Gdybym miała odpowiedzieć na pytania z czym kojarzy mi się Dania, to nie miałabym problemu. Bo kojarzy mi się z baśniami Andersena, wikingami, Sørenem Kierkegaardem, pysznym domowym chlebem (który jadłam w Roskilde) i oczywiście z rowerami.

Spieszył kto mógł do Warszawy jako miasta przyszłości, gdzie wszystko było w stadium tworzenia, gdzie każdy spodziewał się znaleźć zajęcie, zarobek, łatwą możność zainstalowania się, zapewnienia sobie istnienia.

Zatrzymać się można przy winie i jego religijnym charakterze, także w kontekście chrześcijaństwa i przyklasztornych winnic. Nadużyciem nie będzie zatem stwierdzenie, że kultura europejska, w kształcie w jakim ją znamy, została w dużej mierze uformowana przez wino.

Kto zapisał ten cytat? I po co? Być może celem było przypominanie przechodniom, o tym, że nie trzeba się spieszyć. I że nie trzeba gonić za ułudą szczęścia. Warto się zatrzymać, kontemplować chwilę, dać się jej ponieść – niczego nie stracimy, a może wręcz zyskamy?

Z Koryntem, z którego otrzymałam niedawno pocztówkę, kojarzą mi się tylko dwie rzeczy: sławetne córy Koryntu oraz nowotestamentowe Listy do Koryntian św. Pawła. Nie podejmę się karkołomnej i zdanej na porażkę próby pogodzenia tych dwóch wątków.

Portugalia dla mnie to Saramago i jego wciągający świat opowieści, ironiczny, czasem zabawny, czasem groźny i niezrozumiały. Uczy nas, że Wszyscy jesteśmy ulepieni z tej samej gliny, z obojętności i zła, pół na pół­. W jego powieściach nikt nie jest bez winy, ale też nie każdy potrafi się do niej przyznać. Fantastyczny, żywy język, z którym wiele można zrobić.

Zawód: cesarz. Zawód wymagający, odpowiedzialny, z pewnością powodujący wiele stresu i niepokoju. Być może stąd właśnie chęć zatrzymania się, zajęcia się tym, co po państwie, najważniejsze.

Mnóstwo segregatorów, biały stół dla badaczy i naukowców, na ścianie obraz Franciszki Themerson. Gdzieś w pokoju obok w pudłach mnóstwo papierów. Tak zapamiętałam wizytę w ubiegłym roku na Belsize Park Gdns w Londynie, w domu, w którym mieszkali Stefan i Franciszka Themersonowie.

Była prawdziwą femme fatale, w dodatku z niesamowitym talentem aktorskim. Francuski krytyk filmowy Ado Kyrou pisał o niej: Louise Brooks jest jedyną kobietą, która potrafiła przemienić każdy film w arcydzieło.

Mimo że to właśnie on jest ojcem sukcesów wspominanych literatów; mówiąc współczesnym językiem – Grydzewski wylansował skutecznie kilka postaci na polskiej scenie literackiej, wszak weszły one do kanonu.

Na marginesie dodajmy, że na pocztówce przedstawiony został rysunek Josefa Lady, czeskiego malarza, ilustratora, karykaturzysty, znanego najbardziej ze stworzenia ilustracji do “Przygód dobrego wojaka Szwejka” Jaroslava Haška.

1 stycznia i świętowanie Nowego Roku to efekt arbitralnej decyzji Gajusza Juliusza Cezara i wprowadzonej przez niego reformy kalendarzowej. W różnych religiach i tradycjach Nowy Rok przypada w innym terminie – nikomu nie przeszkadza to świętować i cieszyć się nadejściem tego, co nowe i w założeniu dobre. Dawniej odpowiednikiem Nowego Roku było obchodzone w marcu święto przesilenia wiosennego; obchodzili je Celtowie, Słowianie, Rzymianie. Żegnano wtedy zimę, zło i śmierć, a witano słońce i życie. To co złe i szkodliwe ustępowało miejsca temu, co życiodajne i dobre.

Miasto idealne było projektem estetyczno-urbanistycznym, którego forma miała na celu wyobrażenie myśli politycznej, gospodarczej i kulturalnej epoki oraz usprawnienie organizacji życia mieszkańców. Można przyjąć, za Lewisem Mumfordem, że miasto idealne jest symbolem najdoskonalszej w ujęciu danej epoki organizacji przestrzeni.

Chaucerowi udało się rzecz niebywała – odmalował w swych Opowieściach panoramę angielskiego społeczeństwa, którą przełożyć możemy także na panoramę średniowiecznej Europy. Tę całą różnorodność charakterów, odmalowanych często z ironią, czy z humorem, czasem z dbałością o detale, nie zawsze potrafili dobrze zinterpretować krytycy.

Szkocja, z jej bohaterami takimi jak William Wallace czy Rob Roy, to kraj dzielnych, honorowych ludzi. Możemy zwiedzać Szkocję poszukując śladów znanych osób, pisarzy i ich bohaterów – z Edynburgiem związani byli Walter Scott, Robert Louis Stevenson, czy Arthur Conan Doyle. Możemy jednak postawić na naturę.