Co czytać? Lektury na kwarantannę (2)

Literatura redukuje stres, pogłębia wiedzę, rozwija wrażliwość, polepsza pamięć. Z tych i wielu innych powodów będziemy nieustannie promować i namawiać do lektury. W kolejnej odsłonie naszych poleceń, w pełni subiektywną listę tego, co warto czytać podczas kwarantanny – przedstawia Julia MISTEWICZ

1.

„Le bal du dodo”, Geneviève Dormann

.Akcja książki, za którą Geneviève Dormann otrzymała Grand Prix du roman de l’Académie française, dzieje się na Mauritiusie, w środowisku potomków Francuzów wysłanych tam przez Ludwika XV. Należąca do nich Bénie powraca na wyspę, odnajdując swoje korzenie i wszystko to, co naznaczyło jej młodość, spędzoną na Mauritiusie. Poprzez postaci zarówno z teraźniejszości, jak i przyszłości, autorka wprowadza czytelnika w historię pełną uroku, tajemniczości, egzotyki, a także subtelnego humoru.

2.

„La Télégraphiste de Chopin”, Éric Faye

Tajemnicza Praga i Chopin. Powieść wielokrotnie nagradzanego autora (Prix des Deux-Magots za „Je suis le gardien du phare”, Grand Prix du roman de l’Académie française za „Nagasaki”) to dziejąca się w Czechach, w kilka lat po upadku komunizmu, historia dziennikarza, zajmującego się sprawą kobiety, podającej się za osobę wybraną przez Chopina na przekazanie jego pośmiertnych kompozycji ludziom jej współczesnym. Praca nad demistyfikacją jej działań, między wierzeniami a rozsądkiem, między ekspertami dopatrującymi się w partyturach cech typowych dla Chopina a szpiegami rodem z minionego reżimu, ukazuje ciekawy portret psychologiczny bohatera powoli wpadającego w szaleństwo.

3.

„Ostatni koń Pompei”, Pavel Vilikovský

Zmarły niedawno Pavel Vilikovský jest uważany za jednego z najwybitniejszych współczesnych słowackich pisarzy. Jego książka „Ostatni koń Pompei” to konfrontacja iluzji i oczekiwań z rzeczywistością tzw. wielkiego świata. Zderzenie silnego poczucia tożsamości z inną kulturą, pisarz Tomáš Janovic streścił w jednym zdaniu: „Młody Słowak znalazł się w Londynie, pobył tam kilka miesięcy, a na koniec wrócił do domu”.

Tak jak w innych książkach Vilikovskiego, również w „Ostatnim koniu Pompei” odnajdujemy typowy dla niego czarny humor, nastrojowość i celne obserwacje na temat współczesnego świata.

4.

„Madame Curie”, Ève Curie

„Jest kobietą, należy do uciśnionego narodu, jest uboga, jest piękna” – zaczyna swoją opowieść o matce Ève Curie. „Madame Curie” to bardzo osobista książka, zapraszająca czytelnika w prywatny świat jednej z największych Polek w dziejach. Najpiękniejsza biografia Marii Skłodowskiej-Curie, napisana przez jej córkę, której miłość, szacunek i podziw dla matki, można wyczytać z każdej stronie książki.

5.

„Paris sera toujours une fête. Les plus grands auteurs célèbrent notre capitale”

.Zbiór tekstów najwybitniejszych autorów o Paryżu; od Montaigne’a po Hemingwaya, fragmenty twórczości pisarzy ukazują miasto, jakim je widzieli i czuli: beztroskie, tętniące życiem, różnorodne, tajemnicze, piękne.  Miasto, które można kochać albo nienawidzieć, ale któremu nie można pozostać obojętnym. Autorzy dzielą się swoimi ulubionymi miejscami w Paryżu i tym, co francuską stolicę tworzy według nich najbardziej.

Fragmenty tekstów, należących do największych dzieł literatury, wprowadzają w niezwykły klimat Paryża, który zawsze — i mimo wszystko — taki pozostaje: piękny, wyjątkowy.

6.

„Bakhita”, Véronique Olmi

Książka, która kilka lat temu znalazła się w ścisłym finale nagrody Goncourtów, opowiada historię niezwykłej kobiety. To powieść o niewolnicy, która, po doświadczeniu licznych cierpień (część książki poświęcona jej życiu w niewoli jest do głębi przejmująca) już jako wolna kobieta poświęciła się innym, Bogu, dobru.  Historia przepięknie opowiedziana, bardzo malowniczym i poetyckim językiem. Postać Bakhity przedstawiona jest z dużą empatią, ale w sposób pozbawiony patosu. Choćby za sam język i styl pisania Véronique Olmi, książka warta jest tak licznych zdobytych nagród literackich.

7.

„To będzie piękny pogrzeb”, Václav Pankovčín

Zbiór zaskakujących opowiadań słowackiego pisarza, wiernego w swej twórczości swoim wschodnio-słowackim korzeniom. Choć wyraźnie osadzona w rzeczywistości tak odmiennego kulturowo od reszty kraju wschodu Słowacji, w książce zarysowana jest  fascynację autora realizmem magicznym.
W opowiadaniach poruszony jest temat śmierci i losu człowieka. Jednak twórczość Pankovčína, nie wpisuje się w tak częsty we współczesnej literaturze słowackiej pesymistyczny postmodernizm, ale cechuje się ogromną empatią w stosunku do postaci, poetyckością, wybornym poczuciem humoru i surrealizmem.

8.

„Żar”, Sándor Márai

Książka, którą węgierski pisarz cenił w swojej twórczości najbardziej. Spotkanie po latach dwóch przyjaciół, których różnił status społeczny, wywołujący u jednego niechęć, u drugiego poczucie winy, a którzy teraz odkrywają bolesną tajemnicę dotyczącą ich wspólnej przeszłości. To historia bardzo uniwersalna; historia miłości, poszukiwania prawdy, przyjaźni, walki o władzę. Sándor Márai mistrzowsko kreuje nastrój, który można wyczuć z niedopowiedzianych zdań i drobnych gestów.

9.

„Pamiętnik wiejskiego proboszcza”, Georges Bernanos

Zmagania wiejskiego proboszcza z kryzysem wiary spowodowanym biernymi czy z kolei wrogimi parafianami, które zyskały uznanie wśród czytelników na całym świecie, a w 1950 r.  zostały zaliczone do dwunastu najlepszych francuskich powieści półwiecza (Grand prix des Meilleurs romans du demi-siècle).
Zapiski człowieka na pozór prostego, jednak zawierające głębię i mądrość.  To francuska klasyka, która nie traci na swej aktualności.

10.

„Lettres. Promenades épistolaires sur la Côte normande au XIXe siècle.”, Dominique Bussillet

.Spacer po jednym z najpiękniejszych zakątków Francji (wybrzeżu Normandii), wraz z Gustavem Flaubertem, Emilem Zolą czy Victorem Hugo. Pisarze, w listach zebranych przez Dominique Bussillet odkrywają przed czytelnikiem atmosferę panującą w XIX wieku w kurortach nadmorskich w Normandii. Listy pióra największych francuskich XIX-wiecznych autorów, to przepięknie napisane wspomnienia z ich podróży, w których dzielą się spostrzeżeniami, anegdotami i zachwytem nad urokami francuskiego wybrzeża.

Julia Mistewicz