Koronawirus

Naukowcy twierdzą, że wirusy SARS infekują rocznie około 66 tys. osób w Azji Południowo-Wschodniej. Dodatkowo prawie 500 mln ludzi żyje w pobliżu siedlisk, w których znajdują się nietoperze, odpowiedzialne za przenoszenie tej grupy wirusów.

Pandemia okazała się testem siły rodzinnych, podobnie jak przyjacielskich, więzi. Przetrwały te najsilniejsze i najbardziej znaczące.

Pandemia stała się końcem ery neoliberalnej zapoczątkowanej pod koniec lat 70. XX wieku.

Ponad roczna nieobecność dzieci w szkołach ma swoje konsekwencje dla ich rozwoju i dla samych placówek edukacyjnych, zarówno na poziomie technicznym, organizacyjnym, jak i psychologicznym i społecznym. Aby lepiej poradzić sobie z negatywnymi skutkami pandemii w sektorze edukacyjnym, należy dokładnie przyjrzeć się temu, co się zmieniło w polskiej szkole.

Kubańskie produkty biotechnologiczne, w tym szczepionki stosowane w programach szczepień dziecięcych, były eksportowane do 49 krajów już przed pandemią. Kuba nie kryje swoich planów, w ramach których jej szczepionki przeciw COVID-19 mają być eksportowane, nie tylko do zaprzyjaźnionych Wenezueli czy Iranu.

Cały system turystyczny za sprawą Covid-19 stanął i będzie miał spore trudności z ruszeniem od nowa. Pojawia się szansa, aby ruszył na nowych zasadach. Nadchodzi czas nowej turystyki, która pozwoli ukazać piękno naszej planety wszystkim jej mieszkańcom.

Kreatorami współczesnego establishmentu są ponadnarodowe korporacje. Te nowe elity nie czują się lojalne wobec konkretnej grupy ludzi, z którą łączyłyby je więzi etniczne czy narodowe. Prowadzi to do głębokiej erozji zaufania społecznego.

Niektóre atrakcje w wesołym miasteczku nie są zalecane dla osób z chorobami serca. Przy wyjeździe do krajów tropikalnych wymagane są szczepienia. Człowieka ewidentnie chorego nie wpuszczą z innymi pasażerami do samolotu. Dlatego podejdźmy do sprawy spokojnie.

Pandemia niepostrzeżenie wsączyła truciznę w nasze życie społeczne. Nasiliła też działanie innych, wcześniej wsączonych „trucizn”. Należy do nich w pierwszym rzędzie deprecjacja ludzkiej śmierci, odebranie jej powagi, ale przede wszystkim pozbawienie jej wspólnotowego i rodzinnego wymiaru.

Walka z pandemią musi opierać się na ograniczeniach życia społecznego, których w obecnych realiach nie powinno się kwestionować.

Pandemia koronawirusa pokazała, że żaden kraj nie będzie bezpieczny, dopóki nie otrzyma odpowiedniej liczby szczepionek oraz środków medycznych. Do tego czasu ludzie nadal będą się zarażać wirusem, który w wyniku mutacji wciąż będzie globalnym zagrożeniem.

Kryzysy wymagają alternatywnych mechanizmów przywództwa, finansowania i koordynacji między instytucjami. Zamiast rekrutować naukowców na przywódców politycznych, musimy zaszczepić myślenie naukowe w nowych i istniejących instytucjach.

Zawieranie wspieranych przez USA sojuszy regionalnych, takich jak Trójmorze, stało się ważną częścią strategii obronnej Europy Wschodniej.

Paszporty szczepionkowe nie tworzą nierówności. One jedynie odsłaniają je i podkreślają. Jeśli chcemy, aby eksperyment paszportowy się udał, będziemy musieli być w stanie spełnić szereg warunków.

Powszechnie uznawany dowód szczepienia dałby zaszczepionym możliwość powrotu do normalności sprzed pandemii.

Pandemia była nieunikniona, wynikła ze struktury współczesnego świata, a jej skutki gospodarcze będą się potęgować z powodu rozbudowanej łączności i nadmiernej optymizacji.

Bunt przedsiębiorców w Polsce ograniczony jest do sektorów, których część będzie dotknięta trwałą zmianą strukturalną spowodowaną pandemią, podczas gdy reszta odrodzi się w sposób naturalny.

Najbardziej prawdopodobny dzisiaj scenariusz przyszłości to ograniczenie wprawdzie zasięgu i dramatycznych konsekwencji koronawirusa, ale niestety nie zlikwidowanie ich całkowicie, z okresowymi nawrotami choroby znanymi nam choćby z corocznych epidemii grypy.