literatura

Ażeby w pełni uzmysłowić sobie, co sensu stricto Komisja Noblowska nagradza, premiując innowacyjność pisarstwa Fossego, nie można zlekceważyć informacji „przekładowej”: Fosse konsekwentnie pisze w nynorsk, czyli nowonorweskim.

Od kilkunastu lat niektórzy nieśmiało twierdzą, że powinien zacząć się proces beatyfikacyjny J.R.R. Tolkiena.

Przekonywał swoich czytelników, że nie ma ludzi złych, są tylko nieszczęśliwi: „Uśmiechnij się do bliźniego, a bliźni serce wyjmie z piersi i ofiaruje ci je na dłoni”. I dodawał: „Uśmiech wyrównuje wszystkie sprawy”.

Ogromny dorobek polskiej kultury odegrał w historii kraju trudną do przecenienia rolę. W czasach rozbiorów polska literatura była przekaźnikiem tożsamości i wartości, później stanowiła element scalający i konstruujący polską państwowość. W latach powojennych zaś zwłaszcza literatura potrafiła być elementem buntu i innego horyzontu świata: odniesienia do Antyku i historii Europy umiejscawiały Polskę w szerszej rzeczywistości.

W czasach polityczności totalnej sztuka jak nigdy wcześniej staje się jednocześnie podmiotem i narzędziem polityki – pisze Michał KOSIOREK

Kraje G7 podpisały przy okazji szczytu NATO w Wilnie długoterminowe porozumienie z Ukrainą w sprawie zapewnienia jej bezpieczeństwa. „Najbogatsze kraje świata, skupione w grupie G7, we wspólnej deklaracji zobowiązują się do udzielenia długoterminowego wsparcia militarnego Ukrainie oraz gwarancji bezpieczeństwa dla tego kraju w celu obrony przed obecną inwazją rosyjską i powstrzymania takiej agresji w przyszłości.

Europa – odcinająca się od swoich korzeni i stawiająca na antropologię, w której człowiek jest dla siebie jedynym punktem odniesienia – ściągnie na siebie katastrofę. Taką przestrogę już w połowie XIX w. formułował dla swych współczesnych Cyprian Kamil Norwid.

Pisanie książek ma sens przede wszystkim dlatego, że wciąż są ci, którzy ich potrzebują i je czytają. Obserwujemy w Polsce, i w ogóle w Europie, że czytelnictwo przeżywa kryzys, ale nie jest on ani pierwszy, ani ostatni.

Wszechogarniający mrok został rozświetlony przez krąg ognia wokół brzegu jeziora. Stary druid rozpoczął magiczny rytuał inicjacji dwóch nowych strażniczek Jaćwingów.

Wulgaryzmy stanowią część mowy reliktowej. Pokazują, że nasz język nie jest innowacyjny. Jedynym rozwiązaniem jest cofnięcie się i oczyszczenie przedpola języka.

Nic dziwnego, że nie wygrał Michel Houellebecq, tak silnie kojarzący się z „romantycznym” modernizmem, tym silniejszym, gdy jest już dostępne na rynkach Unicestwianie.

Literacką Nagrodę Nobla w 2022 r. Akademia Szwedzka przyznała francuskiej pisarce, Annie ERNAUX. „Za odwagę i kliniczną ostrość, z jaką odkrywa przed czytelnikami korzenie, alienację i zbiorowe ograniczenia osobistej pamięci”.

Istnieje problem spychania na margines świadomości literackiej tych dzieł, które ujawniają głębokie zanurzenie w chrześcijaństwo.

„XX Publicystyka powojenna. Od Gombrowicza po rebelię roku 1968” – to fragment książki prof. Kazimierza MACIĄGA o Józefie Mackiewiczu.

Cyceron pisał, że „przyjaźń to nic innego, jak wspólne porozumienie z dobrą wolą i sympatią między ludźmi we wszystkich sprawach boskich i ludzkich”. Pandemia to potwierdziła.

Fragment najnowszej książki Krzysztofa Gawkowskiego pt. „Odnowa”.

Czy zapomniane przedmioty, karteluszki, zasłyszane fakty zachowują pamięć o przeszłości? Jak zapamiętać wiek XX, który rozerwał łańcuch pamięci? Jak wielka historia może odbijać się w osobistej pamięci współczesnego człowieka? Stiepanowa szuka odpowiedzi w historii swojej rodziny oraz we wspaniałych esejach, m.in. o W.H. Sebaldzie, Charlotcie Salomon, Josephe Cornellu czy Osipie Mandelsztamie. To napisana niezwykle pięknym językiem intymna, a zarazem głęboko poruszająca wielka rozprawa na temat pamięci. Najbliżej jej do eseju, choć sama autorka nazwała ją „romansem” – romansem z pamięcią, z historią własnej rodziny zachowaną w przedmiotach.