polityka historyczna

Na liście najważniejszych pojęć lat 90. podmiotowość, suwerenność polityki i kultury, tożsamość, interes narodowy czy racja stanu przegrały z ideami związanymi z transformacją ustrojową i gospodarczą.

W debacie publicznej pojawiły się hasła, których nigdy wcześniej nie odważono się tak dobitnie wypowiedzieć, takie jak „Niemcy są większe niż RFN”, czy gloryfikacja paktu Ribbentrop-Mołotow.

Artykuł Władimira Putina opublikowany w niemieckiej prasie to kolejna próba wplątania przez Rosję wątków historycznych w jej bieżącą politykę imperialną.

Spory o politykę historyczną nabierają większej powagi i znaczenia. Nie są już bowiem wyłącznie zagadnieniem czysto PR-owskim, kwestią, czy ktoś na Polskę spojrzy z większą sympatią, czy też nie, lecz mają realny wpływ na pozycję naszego kraju na świecie.

Odejście od tradycyjnego modelu nauczania wymaga od nauczyciela pewnej odwagi; przede wszystkim zaś – starannego przemyślenia celu (lub celów) swojej pracy: zastanowienia się, po co uczniom potrzebna jest w szkole historia.

Gdy spojrzy się na historię i tradycję PSL, nasuwa się prawie natychmiast wniosek, iż jest to formacja, która nie tylko ma prawo, ma wręcz obowiązek nawiązywania w swej politycznej myśli do historii.