młodzież

Morze. Odpływ Grzegorza Gortata to poruszająca powieść dla młodzieży o pasji, sztuce, kapryśnym losie i zbuntowanym nastolatku poszukującym swojej nowej drogi.

Wyrosło nam nowe pokolenie dzieci. Wygodne i zadowolone z życia, a teraz z koronaferii, ale jednocześnie uważne i słuchające zaleceń służb.

Najprościej byłoby rzecz całą spłycić i uznać, że mój przypadek jest odosobniony. Skoro jednak liczne przykłady dowodzą, że tak nie jest, należy wprost zapytać: czy YouTube wszedł w buty cenzora Historii?

Opierając się na klasycznym socjologicznym założeniu o tym, że idee rządzą jednostkami (Weber), postawiłem swoich młodych (studentów) respondentów przed następującym dylematem: „Wyobraź sobie, że musisz dokonać wyboru pomiędzy trzema wartościami: bezpieczeństwo, demokracja, dobrobyt. Która z nich byłaby dla Pana/Pani najważniejsza, a która najmniej ważna?” – pisze, opisując efekty swoich najnowszych badań, dr Radosław MARZĘCKI.

Punkt widzenia, schematy myślowe 20-, 30-latków są inne od ich poprzedników. Miasto Jest Nasze, “centrolewicowe”, świetnie dogaduje się z „prawicowym” Klubem Jagiellońskim. Łączy nas wiek, zidentyfikowane problemy, inny ogląd świata niż ten, który mieli jeszcze nasi rodzice. Ciężko wywalczone osiągnięcia dla nas są już oczywistością – i przestają nam wystarczać.

Są wkurzeni i niecierpliwi. Przez ostatnie ćwierć wieku nie mieli możliwości rozwoju, jedyną szansą był wyjazd za granicę albo praca poniżej możliwości. Teraz sytuacja się zmieniła, a obecni trzydziestokilkulatkowie odbijają Polskę.

Światowe Dni Młodzieży, będąc wydarzeniem duchowym spowodowały, że w ich organizację włączyły się dziesiątki tysięcy wolontariuszy na terenie całej Polski. Rok po Światowych Dniach Młodzieży w Krakowie trzeba przyznać, że było to także największe wydarzenie medialne, jakie dotychczas przeżyła Polska. ŚDM przewyższały skalą wszystkie imprezy masowe, w tym Euro 2012 w Polsce i na Ukrainie.

Tylko te firmy, które rozumieją, że młode pokolenie jest jedną ze stron w dyskusji i wsłuchują się w jego głos, mają szansę na uwolnienie drzemiącego w nim potencjału.

Dotychczasowa wizja dobrobytu, oparta na ciągłym kreowaniu iluzji potrzeb oraz niekończącej się spirali produkcji i konsumpcji przedmiotów i usług, wyczerpuje się.

Zwycięstwo Andrzeja Dudy wynika również z tego, że potrafił kampanię uelastycznić i częściowo przynajmniej sprowadzić do kwestii stylów życia, które są jednym z głównych aspektów społeczeństwa ponowoczesnego. Udało mu się przekonać do tego, że wybór polityczny ma charakter elastyczny, że nie zaczyna być trzonem tożsamości wyborcy.

Bunt trwa. Ludzie przenoszą się do szarej strefy, bo państwo utrudnia im życie, jak tylko może. Opuszczają polską ziemię w poszukiwaniu normalnych warunków życia. Zbuntowała się tak już jedna dziesiąta narodu. Wyjeżdżają kolejni — i kolejni będą wyjeżdżać.

Gdy słyszymy, że po siedmiu latach sprawowania rządów w 38-milionowym kraju, premier Tusk musi iść na przyspieszony kurs angielskiego, w nas budzi to jedynie zażenowanie, bo wiemy, że bez dobrej znajomości języka Donald Tusk nie zostałby w naszej korporacji nawet stażystą. W telewizyjnych debatach obserwujemy u kandydatów te same gesty, których nas uczono kilkanaście lat temu.

Z ruchów nowej kontrkultury, z grup samopomocowych, z grup blogerskich, spośród protestujących przeciwko ACTA, spośród buntowników wobec uładzonej rzeczywistości, spośród protestujących podczas akcji Wall Street Occupy – zaczęli wyłaniać się różnorodni organizatorzy ruchów miejskich: mocno ideologiczni albo skrajnie antyideologiczni, antysystemowi. W Polsce młodzi działacze zaistnieli wyraźnie w 2011 roku w Poznaniu. Zaczęli wówczas walczyć o budżety partycypacyjne oraz zachęcali ludzi do udziału w demokracji bezpośredniej, również do internetowego uczestnictwa w życiu publicznym. Oprócz buntu pokazali umiejętność budowania. Część z nich uznała, że warto kandydować w wyborach samorządowych.