#14lipca

Francois Hollande był pierwszym szefem państwa francuskiego, który porzucił starą tradycję samolubnej polityki Paryża wobec Moskwy, stając się rzecznikiem wspólnego europejskiego działania na wschodzie. Fakt, że Hollande podjął się zgłoszenia kandydatury Donalda Tuska na kluczową unijną posadę, jest i pozostanie zapewne na długie lata ewenementem we francuskiej polityce.

„Nie sposób bez tej lektury zrozumieć świata, pojąć głębiej, przewidzieć, dookreślić, a być może narzucić trafne rozwiązania. Nie sposób osiągnąć sukcesu. Nie sposób wiedzieć, dlaczego coś działa, a coś innego, mimo że przecież równie dobre, często za większe pieniądze zbudowane, w ogóle nie ma szans”

À tous ceux qui se préoccupent de la France j’ai un conseil: allez là-bas. Peu importe l’endroit. Cela peut être Paris, mais il y a mieux encore, par exemple Clamecy. Vous vous débarrasserez de vos préoccupations aussi sec. Et si vous avez encore la chance de tomber sur un Colas Breugnon d’aujourd’hui qui partagera avec vous sa maxime: « quand on n’a pas ce qu’on aime, on aime ce qu’on a, et quand on a plus rien, on aime tout autour » vous comprendrez que le monde serait beaucoup plus simple si nous étions tous comme lui.

Wybór z kilkuset czy kilku tysięcy zdjęć Paryża, jakie wykonałam w ostatnich latach nie jest łatwy. Zbliżając się do 200. edycji coniedzielnego przeglądu moich prac na „Wszystko Co Najważniejsze”, dzielę się z Państwem paryskim wyborem. Jak zwykle – subiektywnym.

Le jazz, une musique née au contact des cultures tragiquement sectionnées – quand le Blanc enleva le Noir pour en faire son esclave sur une terre appartenant au Peau-rouge. Grandes tragédies, grandes émotions, grands émois aussi. La France fut coloniale depuis toujours et en paie aujourd’hui le prix plus que fort.

W czasie, gdy międzynarodowy porządek zbudowany po 1945 roku jest kwestionowany, wybór, przed którym stoją Europejczycy, jest jasny: albo postanowimy wziąć los w swoje ręce, albo inne mocarstwa będą prowadzić grę bez nas lub – co gorsza – przeciw nam. To jest ta europejska suwerenność, o której mówi francuski prezydent. W skrócie chodzi o to, byśmy sami zapisywali karty wspólnych dziejów, zamiast pozwolić, by inne mocarstwa je pisały. Winni to jesteśmy młodszym pokoleniom, które mają to szczęście, że żyją w demokratycznych krajach, w czasach wolnych od wojen.

Silna Europa, bardziej konkurencyjna gospodarczo i lepiej odpowiadająca na potrzeby obywateli, to cel zarówno Polski, jak i Francji. Dla obu państw projekt europejski jest szansą na rozwój i zapewnienie dobrobytu swoim obywatelom. Oba dostrzegają jednocześnie potrzebę utrzymania suwerenności działań państwa narodowego w ramach wspólnoty. Dlatego tak ważne jest budowanie pomostów pomiędzy Paryżem i Warszawą, które pozwolą przezwyciężyć stereotypy, a nawet uprzedzenia, które zbyt często dominują w naszych kontaktach.

Varsovie est dans le domaine économique le quatrième partenaire de Paris. Les échanges commerciaux de la France avec la Pologne sont plus importants qu’avec la Russie, la Turquie ou le Japon.

Jazz powstał na styku tragicznie przeciętych kultur – gdy biały porwał czarnego i uczynił go niewolnikiem na ziemi należącej do czerwonego. Wielkie tragedie, wielkie emocje, ale też wielkie wzruszenia. Francja była kolonialna od zawsze, za co płaci teraz niebagatelną cenę.

Wszystkim martwiącym się o Francję polecam jedno: pojedźcie tam. Gdziekolwiek. Może być Paryż, ale jeszcze lepiej np. Clamecy. Przejdzie jak ręką odjął. A jeśli jeszcze będziecie mieli szczęście spotkać współczesnego Colasa Breugnona, który podzieli się z Wami swoją maksymą: „Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi to, co ma, a jak się nie ma już nic, to się lubi wszystko wokół”, zrozumiecie, o ile prostszy byłby świat, gdybyśmy wszyscy tacy byli.

Jakże inaczej potoczyłaby się historia naszego kontynentu, gdyby Francja nie odwróciła się wówczas od Polski potrzebującej pomocy. Jakże inaczej potoczyłyby się wówczas losy także polskich Żydów, poddanych Shoah niemieckiego agresora. Niemieckiego agresora, a następnie okupanta, którego być może we wrześniu 1939 r. wspólnie z Francją mogliśmy powstrzymać!

Nie wiem, co bardziej u Francuzów lubię i cenię: czy to, że lepiej myślą, czy to, że lepiej czują. Czy porywają mnie bardziej ich intelektualne rozumowania, czy też ich zmysłowe epifanie; niezwykły dar mają do jednych i drugich. Czy lepiej jest, gdy piszą, czy gdy jedzą i piją? Najważniejsze są ich teksty, czy może tez to, co nalewają mi do kieliszka? Raczej Proust, czy raczej wino?

Przez wieki, obfitujące we wspólne dla Polaków i Francuzów wydarzenia i związki, ukształtował się pozytywny obraz Francji w Polsce. Jednak pozytywny stosunek Polaków do Francji nie jest bezkrytyczny. Narastanie bowiem liberalizmu w prawie, kulturze i obyczajach francuskich budzi zastrzeżenia części polskiej opinii publicznej, przywiązanej do tradycyjnych wartości, wyrosłych z chrześcijaństwa.

Naszym celem jest wpieranie powstającej polsko-francuskiej elity. Instytut Francuski w Polsce zajmuje się wymianą kulturalną, intelektualną, współpracą uniwersytecką i naukową. Aby zachęcać do wymiany intelektualnej, Instytut Francuski organizuje wspólnie z Ośrodkiem Kultury Francuskiej przy Uniwersytecie Warszawskim cykl konferencji pod tytułem „myśl francuska w XXI wieku”.

V Republika z silną władzą prezydenta, osłabieniem pozycji partii politycznych i wszechwładzy parlamentu jest ustrojem, który daje Francji możliwość zajęcia wyróżnionej pozycji w Europie. To udany projekt budowy państwa, dzięki któremu można panować nad swoim losem, to ustrój z przywództwem państwowym i z władzą, która nie ucieka od odpowiedzialności.

Uporządkowanie reguł działania służb specjalnych przydałoby się we wszystkich krajach europejskich — bo niezbędne jest ich dostosowanie do wymiaru cyfrowego z jednej strony, a z drugiej — do lepszego poszanowania fundamentalnych praw. Francja podjęła ten wysiłek — i oby po wyjaśnieniu wszystkich wątpliwości dokończyła sprawę.

Sedno francuskiego stylu jest w słowie pérennité. Trwaaaanie! Długowieczność, długa historia. Można oczywiście mówić, że styl francuski to wygląd, że Francuz zawsze zadbany, szczupły, dobrze ubrany, ale to są takie… po polsku powiemy: pierdu-pierdu. A słowo? Mało kto na świecie zna polskie słowo „miłość”, ale wszyscy na świecie wiedzą, co znaczy l’amour. I merde.

Pierwszym dyrektorem Ośrodka Kultury Francuskiej i Studiów Frankofońskich został Michel Foucault, który lwią część „Historii szaleństwa w dobie klasycyzmu” napisał w Warszawie. W wyniku esbeckiej prowokacji francuski filozof musiał opuścić Polskę. Władze przyglądały się działalności placówki akademickiej z nieufnością: kontrolowały, inwigilowały, podsłuchiwały, przeglądały listy…

Po francusku mówi 200 milionów osób na pięciu kontynentach. To drugi, po angielskim, najczęściej nauczany język i dziewiąty najczęściej używany język na świecie. To język urzędowy 32 krajów. I drugi najczęściej używany język w internecie. Według prognoz Międzynarodowej Organizacji Frankofonii, do 2060 r. liczba frankofonów na świecie osiągnie 1 miliard!

Zatem przyjaciele Francji z Polski są mile widziani w naszym kraju, którego historia tak wiele razy splatała się z dziejami Polski. Niech odkryją – lub na nowo odkryją – Paryż, w którym w XIX wieku znalazła schronienie polska dusza i który nadal symbolizuje szczególną więź łącząca nasze kraje. Niech dotrą do regionów mało im znanych, do Normandii, Bretanii, Burgundii, na południowy zachód.