Zawłaszczanie Herberta trwa w najlepsze. Również rocznica jego śmierci stała się okazją, aby każdy, kto miał taką potrzebę, uszczknął odrobinę jego wielkości dla siebie. Ci, którzy z powodu pochodzenia czują się w Polsce obywatelami drugiej kategorii, mogą powiedzieć, że był z ich krwi. Ci, którzy potrzebują narodowo-wyzwoleńczej narracji, z herbertowskiego mitu biorą dla siebie jego niezłomną postawę wobec komunistów. A ci, którzy poszukują, zgrzytają zębami. Jak ja.

Piramida Cheopsa w Gizie, Tadź Mahal w Indiach, jaskinia Szanidar w Iranie. Co łączy te wszystkie miejsca, niezwykłe przecież na mapie historii świata? Przeznaczenie. A dokładniej rzecz ujmując, cel: są bramą do innego świata, grobowcami, mauzoleami, pomnikami pamięci, dzięki którym ci, którzy odeszli, stale są wśród nas obecni.

To będzie raczej krótki tekst. Bo nadzieja albo jest, albo jej nie ma, stan pośredni nie istnieje. Tymczasem dziś nadziei potrzebujemy jak tlenu, bo rok 2020 zdaje się powtarzać, a widoków na zmianę nie ma.

Talibowie wyłonili się z czeluści historii. Zamknięci tam po śmierci Osamy bin Ladena wrócili, zajmując Afganistan, kraj, którego naród budowany był na nowo, na modłę zachodnią

W drugiej odsłonie podcastów “Wszystko Co Najważniejsze” zapraszamy do wysłuchania artykułu Michała Kłosowskiego pt. “Nowe opisanie świata”. Czyta Mateusz MLECZKO.

Zanim poprosimy kogoś o pomoc, powinniśmy odpowiedzieć sobie na pytanie, jak sami możemy sobie pomóc. Jeśli Irak lub iraccy politycy nie pójdą po rozum do głowy, to żadna pomoc Zachodu nas nie uratuje.

W mieście powinno powstać Muzeum Pamięci Polski, oparte na wielkich symbolach przeszłości, by nieść w przyszłość naukę wywiedzioną z historii.

Rozmawialiśmy raptem kilka dni temu, kiedy wybierał się do szpitala na kolejną chemioterapię. – Coś tam sobie pomyślałem, więc jeśli będzie możliwość, a ja w jako takiej formie, to coś napiszę. Do kolejnego wydania Ojciec Maciej miał napisać esej o samotności…

Odpowiedzialność w mediach społecznościowych nie istnieje, nie jest bowiem potrzebna. Social media służą bardziej jako narzędzie kreacji niż lustro rzeczywistości.

We know it from anecdotes, family keepsakes, and politicised stories. Wondering what it used to be, why our parents joined the cause, what it was that they criticised and why.

« Solidarité » est en fait un devoir qui a besoin, même 40 ans plus tard, de son deuxième volet.

„Solidarność” to dla naszego pokolenia coś więcej niż historia. To kod DNA części naszego pokolenia.

Polska opowieść jest piękna. Zarówno na poziomie wielkiej historii, wybijania się na niepodległość, walki o wolność, prawdę i dobro, jak i na poziomie opowieści milionów zwykłych Polaków, w kraju i za granicą, którzy w losach Witolda Pileckiego czy św. Maksymiliana Kolbego odnajdują części historii własnych rodzin, własnych przodków. Odnajdują wartości dla każdego Polaka najważniejsze.

Kampanie narracyjne, walka o prawdę historyczną i kreatywne stosowanie polityki historycznej w mediach społecznościowych sprawiły, że stanęliśmy wobec ordynarnych w swoim wydźwięku działań. Kłamstwo staje się prawdą, a prawdę opowiada się jako kłamstwo, czego przykładem są chociażby ostatnie działania Kremla.

Mieszkańcy Białorusi są świadomi, że żyją jak zakładnicy, ich państwo bowiem leży na historycznej drodze przez Bramę Smoleńską w głąb Rosji. Nizina ta doprowadziła wojska Napoleona do Moskwy, wcześniej zaś polscy królowie tędy prowadzili swoje armie na wschód. Geopolityka jest nieubłagana.

Stworzyliśmy ten projekt analizując swoje potrzeby, tworząc je dla siebie i dla tych, z którymi chcemy się nim podzielić. Nasz nowy projekt to esencja mijającego dnia – jak najmniej słów, jak najwięcej wiedzy. Wyłącznie sprawdzonej. Tego, co najważniejsze.

Zapomnieliśmy o śmierci, zapomnieliśmy o życiu. Jakoś to w końcu z dnia na dzień idzie, przecież nie ma co narzekać. Jest trwanie, kumulowanie, konsumpcja. Zabawa i radość, bo przecież nie ma w tym nic złego. Przechyla się na naszą stronę szala, na której wszystko jest dobrze i pięknie, i chcemy, żeby tak pozostało. Ale ciężar na drugiej szali staje się coraz większy, gromadzi wszystkie smutki świata. I w najmniej spodziewanym momencie przeważa.

W pełni subiektywną listę tego, co warto czytać podczas kwarantanny, w czwartej odsłonie poleceń przedstawia Michał KŁOSOWSKI

Teoretycznie w Iranie wszyscy się znają. Stosunki społeczne są prostsze; gdy spotkasz sąsiada na klatce, to się do niego odezwiesz, zagadasz, nawet uśmiechniesz. Turystów, odróżniających się od miejscowych kolorem skóry czy ubraniem, jest wciąż tak niewielu, że o naszym przyjeździe do miasta wiedziało kilkadziesiąt osób, zanim jeszcze wysiedliśmy z pociągu relacji Istambuł – Teheran.