Kochamy Napoleona, ponieważ jego życie ma smak tego, co możliwe, a jednocześnie jest zaproszeniem do podjęcia ryzyka, do zaufania swojej wyobraźni, do bycia w pełni sobą. Życie Napoleona jest także pieśnią rozumu.
Bardzo bym chciał, żeby polsko-niemieckie pojednanie w końcu miało miejsce. Niestety, w zamian otrzymujemy jego imitację forsowaną przez stronę niemiecką.
Powodem dla którego historia się rymuje, jest to, że nawet jeśli poszczególne typy miejsc i osób nigdy nie są dokładnie takie same, wiele miejsc i wielu ludzi jest na tyle do siebie podobnych, że na przestrzeni dziejów działają w spójny sposób pomimo swoich różnic.
Każdy dzień był jak chodzenie po linie nad Niagarą. Jeden zły krok, światło włączone w niewłaściwym momencie, płacz, jakikolwiek błąd – i koniec.
W tej wojnie ofiarą padła cała Polska. Komunistom udało się napuścić na siebie ludzi wewnątrz kraju i na całe dekady zszargać jego wizerunek za granicą.
W antysyjonistycznym wiecach zwoływanych przez różne instancje władzy tłumy pracowników brały udział kompletnie biernie. Ze wspomnień wynika, że wielu prostych ludzi nie rozumiało ani oficjalnej kampanii PZPR, ani racji zbuntowanych studentów czy w szerszym sensie inteligencji. Konflikt odbierano jako „rozgrywkę na górze” czy grę różnych frakcji w obozie władzy. Zarazem wśród zwalnianych ze stanowisk i wyjeżdżających na emigrację obok ewidentnie skrzywdzonych ludzi widziano twarze niezreformowanych stalinowców, dawnych wojskowych sędziów czy funkcjonariuszy bezpieczeństwa. To jeszcze wzmagało dezorientację.
Leonardo pozostawił nam uniwersalne zasady dotyczące życiowych wyborów i konsekwencji, również zapewne związanych z nim samym.
Hitler długo się łudził, że w Polsce będzie mógł znaleźć sojusznika, w dodatku – ze względu na jej silną i bitną armię, opromienioną zwycięstwami nad bolszewikami w 1920 r. – sojusznika cennego. Niemal od początku z Berlina kierowano w stronę Warszawy mniej lub bardziej wyraźne sygnały, iż strona niemiecka widzi w Polsce przyszłego sprzymierzeńca.
Związek polityczno-wojskowy z Francją pozostawał dla kolejnych rządów w Warszawie fundamentem polskiej strategii i polityki zagranicznej.
Okupowana Polska była jedynym krajem pod kontrolą III Rzeszy, w którym obowiązywała kara śmierci za ukrywanie Żydów. W czasie wojny rząd emigracyjny i jego agendy w okupowanej Polsce nie tylko potępiały szmalcownictwo i często karały za nie podziemnymi wyrokami śmierci, ale przy pomocy swoich współpracowników, takich jak Jan Karski czy Witold Pilecki, alarmowały, niestety bezskutecznie, sojuszników zachodnich o zagładzie Żydów.
Nie ma ziarna prawdy w oskarżeniach Polski o to, że jej współpraca z Hitlerem doprowadziła do wybuchu II wojny światowej. Ten argument powraca co jakiś czas – ale to dawny sowiecki argument, teraz bezwstydnie powtarzany przez putinowską Rosję. W ten sposób próbuje ona celowo rozmyć prawdziwe znaczenie paktu Stalin-Hitler.
Czy będziemy w stanie zjednoczyć siły, aby uniknąć najgorszych konsekwencji nieuchronnie nadciągającego kryzysu demograficzno-strukturalnego? Mam taką nadzieję. Wskaźnik PSI nie osiągnął jeszcze poziomu, który wywołał wojnę domową w latach 1861-1865. Niemniej jednak jego lawinowy wzrost powinien być dla nas wszystkich poważnym ostrzeżeniem – tak dla naszych elit gospodarczych i politycznych, jak i dla ogółu społeczeństwa.
Możemy założyć, że na przełomie lipca i sierpnia ze strony rosyjskiej pojawią się oskarżenia o to, że w 1920 r. Polacy zorganizowali „obozy koncentracyjne”, w których mordowano radzieckich jeńców wojennych. Każda okazja do ataku historycznego na Polskę jest dobra.
Kluczowy moment w wojnie nadszedł pod koniec 1942 roku, kiedy to po raz pierwszy liczba budowanych nowych okrętów po stronie aliantów przewyższyła straty zadawane przez niemieckie U-Booty.
Gdy byłem w rządzonej przez Nicolae Ceauşescu Rumunii, zwyczajnie się bałem. W Polsce nigdy nie odczuwałem czegoś podobnego. Oczywiście oba państwa były komunistycznymi reżimami, gdzie nie było pluralizmu politycznego i wolnych mediów. Ale w Polsce w prywatnym gronie można było rozmawiać w miarę otwarcie – w Rumunii to było niewyobrażalne.
Nasza historia jest częścią dziejów Europy. Inspirującą, pouczającą i mogącą stanowić źródło siły i mądrości na trudne czasy.
„Solidarność” miała świadomość, że jest zwieńczeniem oporu i walki z komunizmem prowadzonej przez kilkadziesiąt lat nie tylko w Polsce, ale także w całym sowieckim bloku, i trwa ona nadal. Stąd latem 1981 roku na zjeździe „Solidarności”, mającej blisko 10 mln członków, wystosowano apel do ludzi pracy Europy Wschodniej, zapewniając, iż „głęboko czujemy wspólnotę naszych losów”. Dokument wywołał histeryczną reakcję Moskwy, ale był moralnym wsparciem dla wszystkich, którzy przez lata nieśli niezłomnie przesłanie wolności.
Był człowiekiem XIX wieku. Nigdy nie posunąłby się do nieczystych kombinacji finansowych, które tak często wychodzą na jaw ze strony dzisiejszej klasy politycznej. Francuzi to doceniają.
De Gaulle’a nie było na konferencjach w Teheranie i Jałcie, a także w Poczdamie. W polskiej optyce to nie on sprzedawał nas Stalinowi, a sam w swoim pisarstwie stale jałtański podział Europy krytykował.
Polska zatopiona jest w historii. Dzięki niej zrozumiemy, dlaczego właśnie w Polsce żyje i pracuje przeszło milion przyjętych tu z otwartymi rękami imigrantów ukraińskich, a na szczycie Unii Europejskiej polski premier zabiega (z sukcesem) o plan rozległego wsparcia gospodarczego dla Białorusi.
