Żydzi

Nie ma niczego innego, czego Francja bardziej by nienawidziła, jak postrzeganie siebie samej jako antysemickiej.

Polska po rozpadzie ZSRR pomogła w wyjeździe do Izraela tysięcy Żydów z terenów dawnego Związku Radzieckiego. Teraz historia się powtarza.

Każdy dzień był jak chodzenie po linie nad Niagarą. Jeden zły krok, światło włączone w niewłaściwym momencie, płacz, jakikolwiek błąd – i koniec – pisze Jan ŚLIWA

Tracąc resztki nadziei i próbując przynajmniej w ten sposób zwrócić uwagę świata, Szmul Zygielbojm, członek Rady Narodowej RP w Londynie, po konferencji bermudzkiej popełnił samobójstwo. Chciał zaprotestować tak przeciw obojętności państw Zachodu, które oskarżył o współudział w zbrodni. Nie dało to wiele: informacja ukazała się wraz z tekstem jego pożegnalnej notatki – na stronie 7.

Zachowaniu Żydów możemy się przyjrzeć obecnie, bo na naszych oczach niektórzy z nich robią wszystko, aby zniszczyć swój wizerunek i odtrącić przyjaciół. Po artykule Mashy Gessen w „New Yorkerze”, który przypisywał Polakom (narodowi i państwu) winę za śmierć 3 milionów Żydów, została przekroczona pewna granica. Było tego więcej.

Polska flaga wywieszona przez żydowskich bojowców skłaniała do głębokiego szacunku – pisze prof. Jan ŻARYN.

Niemalże dekada starań polskich Żydów o szersze uchylenie drzwi do Palestyny przez Brytyjczyków okazała się bezskuteczna.

W życie Gołdy Tencer los wpisuje zwykłych i niezwykłych ludzi, odnalezione przedmioty i fotografie, które, jak miliony pomordowanych, miały zniknąć z powierzchni ziemi, politykę i historię wielu pokoleń polskich Żydów, miesza przeszłość z teraźniejszością, sztukę z rzeczywistością.

Polski urzędnik zna historię, jednak nie panuje nad przekazem, nie rozumie podstaw komunikacji i nijak nie rozumie operacji, która trwa. Operacji, w której wygrywającym jest i długo będzie stażysta z „Haaretz”, „Jerusalem Post”, „Libération”, „Le Monde”, inkrustujący liczbami padającymi w polskim Senacie teksty, które mają pokazywać zbrodnie Polaków.

Wśród wielu zasług trudno przecenić wkład Jerzego Turowicza w dialog polsko-żydowski. Życie redaktora „Tygodnika Powszechnego” przypadło na okres wielu kryzysowych momentów, takich jak Marzec 1968, kryzys wokół emisji filmu „Shoah” czy dyskusja wokół artykułu Jana Błońskiego „Biedni Polacy patrzą na getto”. Turowicz zawsze wnosił do tych dyskusji umiar oraz ważenie polskich i żydowskich racji.

W XVI i XVII wieku Polska otworzyła swoje drzwi dla Żydów wyrzuconych z Europy Zachodniej i stała się miejscem z największą obecnością żydowską, „rajem dla Żydów”, jak sami Żydzi wskazywali. Relacja pomiędzy Polską i wspólnotą żydowską jest tysiącletnia.

Trzeba podkreślać, że Holokaust został wymyślony przez demokratycznie wyłonione władze Rzeszy Niemieckiej – zorganizowali go Niemcy, bez zgody Polski i Polaków, na okupowanych przez siebie ziemiach polskich. Coraz częściej nie tylko w prasie, ale i opracowaniach pretendujących do naukowych pojawiają się całkowicie ahistoryczne próby obarczenia nas i naszego kraju współodpowiedzialnością za straszliwą zbrodnię Holokaustu. Obecnie naszym największym zadaniem jest pokazać światu, że Polska była krajem, który nie tylko pierwszy przeciwstawił się zbrojnie Hitlerowi, ale który nie skapitulował i nie oddał żadnej państwowej instytucji i służby dobrowolnie w ręce okupanta.

Głównym podejrzanym w sprawie wydania Żydów w ręce niemieckie był Józef Lasek, pełniący w czasie okupacji niemieckiej funkcję rejonowego komendanta straży pożarnej w Gniewczynie Łańcuckiej. Jednak historia ta rozpowszechniana przez media okazała się zafałszowana i nieprawdziwa, a rzucane oskarżenia na konkretne osoby opierały się na krążących pogłoskach i plotkach, nie znalazły żadnego potwierdzenia.

Każdy, kto głosi i sieje nienawiść między narodami, każdy, kto głosi, sieje i podsyca antysemityzm, depcze po grobie rodziny Ulmów, depcze po ich pamięci, po tym, co oni jako Polacy poświęcili, oddając życie za godność, uczciwość, sprawiedliwość i elementarny szacunek należny każdemu człowiekowi.

Historia Łodzi, jej kultura i architektura składają się na prawdziwie ekscytującą mieszankę, występującą jedynie w paru miejscach na świecie. Oczywiście nie opisałem wszystkiego, tylko pewne wątki.

Ci, którzy tej zbrodni tu 4 lipca 1946 roku dokonali, przez ten czyn wykluczyli się z naszego społeczeństwa, wykluczyli się z Rzeczypospolitej przyjaciół. Bo jak oni chcieliby spojrzeć w oczy tym wszystkim Polakom narodowości żydowskiej, którzy zginęli za naszą wolność? Przez tyle setek lat, przez dziesięciolecia.

“Jesteśmy. Rozwijamy się. Odbudowujemy żydowskie życie religijne i kulturalne we Wrocławiu. We wspaniale odbudowanej Synagodze pod Białym Bocianem, wokół której tętni życie naszego wspaniałego miasta. Mamy ok. 300 członków, liczba ta rośnie. Jesteśmy częścią większej społeczności, jako wrocławianie, Dolnoślązacy, przede wszystkim zaś – Polacy. Europejczycy? Czemu nie?”