polityka zagraniczna

Bitwa narracji – to nie jest sprawa drugorzędna. Wojen nie wygrywa się tylko poprzez wysyłanie czołgów, rakiet i wojska – toczy się też wielką bitwę o to, kto zdobędzie ludzkie dusze

Jedność UE nie jest ani kompletna, ani lekiem na wszystko, natomiast postęp w kwestii obronności, choć jest zjawiskiem pozytywnym, nadal dopiero nabiera kształtów.

W wielostronnych spotkaniach najważniejszych przywódców Zachodu widać, że rola Polski wzrasta. Co ciekawe, to zagrożenie na wschodniej granicy Ukrainy i wschodniej flanki NATO powoduje, że rola Polski wzrasta. Nie da się tego nie zauważyć – mówi w komentarzu #NajważniejszeDnia Michał KŁOSOWSKI, zastępca redaktora naczelnego Wszystko co Najważniejsze.

Woodrow Wilson koncepcję równowagi sił uważał za niemoralną, bo krojącą słabe narody jak sery na użytek wielkich mocarstw. Przykładem tego była Polska podzielona między Rosję, Prusy i Austrię. W USA dziedzictwo liberalne, które pozostawił po sobie Wilson, uznano za pułapkę dla amerykańskiej polityki zagranicznej.

Stygmatyzacja, piętnowanie słowem, stała się obecnie jednym z głównych narzędzi w polityce międzynarodowej.

Miejsce Polski we wspólnocie narodów się zmienia. Nie odbywa się to kosztem sąsiadów w wyniku wojen napastniczych ani w wyniku ruchów tektonicznych skorupy ziemskiej. Zmienia się w wyniku mądrego i odpowiedzialnego postępowania coraz to nowych pokoleń, które codzienną pracą i kreatywnym podejściem do rozwiązywania problemów i podejmowania nowych wyzwań pomnażają potencjał, jaki otrzymały w spadku od przodków. Świat wkroczył nieodwołalnie w postindustrialne czasy robotyzacji i nowych technologii informatycznych. O naszym miejscu w świecie zdecyduje to, co jest największym bogactwem Polski – kapitał ludzki, „szare komórki” i zdolności do wypracowania rozwiązań, których jeszcze nikt nigdy nie wypróbował, pójścia drogą, po której jeszcze nikt nie stąpał. Wymaga to od przywódców politycznych zrozumienia, że nauka w XXI w. stała się główną siłą napędową rozwoju, a uczeni nie mogą być traktowani w kategorii mędrców zamkniętych w wieży z kości słoniowej. 

Polska wyciąga dłoń do państw Bałkanów Zachodnich (Serbia, Macedonia, Czarnogóra, Albania, Kosowo, Bośnia i Hercegowina), bo wie, że  ich przyjęcie do Unii Europejskiej będzie zdecydowanie korzystne dla całej Europy – pisze prof. Jacek CZAPUTOWICZ.

Dzisiejszy świat wymaga skutecznego tłumaczenia naszych racji, wyjaśniania naszego stanowiska i decyzji, budowy korzystnego wizerunku naszego kraju. Potrzebujemy właściwie identyfikować i sprawnie reagować na pojawiające się zagrożenia. Konsekwentnie modernizujemy polską służbę zagraniczną, tak w wymiarze kadrowym, prawnym jak i infrastrukturalnym.

W obliczu licznych wyzwań, którym Unia Europejska musi obecnie stawiać czoło, jesteśmy przekonani, że „duch weimarski” pozwoli nam poczynić wspólnie dalsze postępy.

Andrzej Duda, Marek Magierowski, Witold Waszczykowski, Jan Parys, Stanisław Karczewski, Adam Kwiatkowski, Jan Dziedziczak, Zdzisław Krasnodębski, Marcin Roszkowski, Krzysztof Szczerski, Tomasz Orłowski, Sławomir Dębski, Arkady Rzegocki, Kazimierz Ujazdowski, Agaton Koziński, Michał Kobosko, Paweł Wroński, Stefan Hambura, Maria Przełomiec… czyli mapa wpływów w polskiej polityce zagranicznej.

Nie wolno nam zapominać o Gruzji – najważniejszym kraju regionu w Partnerstwie Wschodnim. W najbliższych wyborach dwa największe ugrupowania, koalicja Gruzińskie Marzenie — Demokratyczna Gruzja i Zjednoczony Ruch Narodowy, mogą liczyć na podobny wynik. Kampania wyborcza koalicji rządzącej skupia się głównie na osobie kontrowersyjnego miliardera Bidziny Iwaniszwilego.

Kluczem jest powszechna, otwarta, czysta w sensie unikania nienawiści i kłamstw debata europejska. Debata obywateli, regionów, narodów, państw — wszystkich partnerów europejskiego projektu. I dopiero po tej pracy można powiedzieć, że zmieniamy traktat lub nie. Zaczynanie od hasła „zmienić traktat” zaprowadzi nas na manowce populistyczno-sloganowej gry.

“Jedynym rozwiązaniem konfliktu wydaje się być porozumienie samych Syryjczyków, zwolenników reżimu Prezydenta Assada i zbrojną opozycją, złożoną z blisko 2000 różnych ugrupowań. Pojawiła się na to pewna szansa, ze wzglądu na impas w działaniach wojskowych. Żadna strona nie może osiągnąć przewagi, co mogłoby skłonić oba obozy do negocjacji”