watykan

Skrajnie prawicowy rząd we Włoszech może zmusić Franciszka do znalezienia sposobu współistnienia z liderami politycznymi o zupełnie innym światopoglądzie, a nawet posługujących się odmiennym językiem.

„Praedicate Evangelium” to nic innego jak przemiana sposobu sprawowania władzy w Kościele.

Cierpienie zbliża nas do siebie, a uznanie, że należymy do tego samego kruchego rodzaju ludzkiego, pomoże zbudować bardziej zintegrowaną i pokojową przyszłość.

Różne formy konsumeryzmu obiecywały zadowolenie płynące z korzystania z obfitych dóbr materialnych. Czy zdobycie tego zadowolenia, jakkolwiek realne mogłoby być, zaspokoiło najgłębsze tęsknoty ludzkiego serca?

Dziś Unia Europejska stoi przed epokowym wyzwaniem, od którego zależeć będzie nie tylko jej przyszłość, ale także przyszłość całego świata.

To tu doprowadzono do ostatecznych granic tezę o zasadniczej nierówności ludzi. Tu naziści przywłaszczyli sobie władzę decydowania, kto jest człowiekiem, a kto nim nie jest. Tu eutanazja spotkała się z eugeniką. Auschwitz-Birkenau stanowi rezultat systemu opartego na ideologii narodowego socjalizmu, która oznaczała deptanie godności człowieka jako obrazu Boga. Dość podobnie postępował również inny totalitaryzm, a mianowicie komunizm, który także zebrał wielomilionowe śmiertelne żniwo.

Zapraszamy do podróży po duchowej stolicy Starego Kontynentu, gdzie nie brak wielkich wydarzeń kultury i wspaniałych pomników historii.

Papież Franciszek nieustannie wspiera dobre praktyki, które winny kierować naszymi działaniami na rzecz ochrony środowiska. Dla katolików i instytucji katolickich na całym świecie praktyki te stały się podstawą inspiracji i motywacji w dążeniu do zmiany.

Legiony papieskich pielgrzymów na placu Świętego Piotra, podczas papieskich podróży i w świecie wirtualnym są kręgosłupem publicznej i politycznej roli papiestwa. Stanowią podstawę władzy Stolicy Apostolskiej jako pełnoprawnego członka społeczności międzynarodowej i jako ważnego aktora w społeczeństwie światowym.

Społeczeństwo chińskie szuka sensu, który należy nadać istnieniu poprzez różne tradycje i dyscyplinę. „Chrześcijańska droga” tych poszukiwań jest aktualnym tematem debaty społecznej, politycznej i edukacyjnej w kraju. Rzeczywiście, rozwój i postęp gospodarczy nie wyeliminowały potrzeb duchowych: wiara i duchowość przyczyniają się znacząco do zrozumienia istoty ludzkiej, jej wartości i aspiracji. 

Franciszkowe reformy wzbudzają wiele emocji.

Papież wyznał, że gdy zobaczył dzieło Caravaggia, zrozumiał, że w końcu odnalazł obraz, którego szukał, bo ilustruje on nalepiej jego historię: „Ten gest Mateusza mnie uderza: apostoł zagarnia swoje pieniądze, jakby mówił: «Nie, nie mnie! Nie, te pieniądze są moje!». Oto właśnie jestem ja: «Grzesznik, na którego Pan skierował swój wzrok». Właśnie te słowa wypowiedziałem, gdy zapytano mnie, czy akceptuję wybór na papieża”.

Franciszek z pewnością należy do papieży, który jest wolny od patrzenia w statystyki. Nie jest naukowcem, wielkim profesorem, choć perfekcyjnie ma opanowane jezuickie ćwiczenia duchowe. Jeśli już interesowałaby go jakaś statystyka, to nie ta, ilu ludzi uwierzyło w Chrystusa za jego pontyfikatu. Papież pochyliłby się nad liczbą owiec, które pogubiły się i wróciły do stada. Pochyliłby się nad liczbą tych, którymi Kościół już dawno się nie interesował.