relacje polsko-francuskie

Znany francuski dziennikarz poświęcił kilka lat na poszukiwania informacji o swoim przodku, Polaku walczącym w powstaniu listopadowym. Dotarł do fascynujących dokumentów i dowiedział się o swoich polskich korzeniach. Jego fascynacja polską historią trwa.

„Wszystko co Najważniejsze” to także debaty organizowane w środowisku naszych Autorów. Postanowiliśmy spotkać dwóch najbardziej wpływowych socjologów z Francji i Polski. Oto zapis naszego spotkania.

Rozpoczęła się nowa era, która jeszcze nie ma nazwy, ale od nas, przedstawicieli wolnego świata, od Polski i Francji, zależy czy będzie to era wolności, czy zniewolenia i tyranii. Każdy przełom epok jest okazją do zbudowania czegoś lepszego, bardziej współczesnego, lepiej odzwierciedlającego aktualny potencjał polityczny i gospodarczy uczestników systemu. Jestem przekonany, że Polska i Francja będą wspólnie dążyć, aby ta nowa epoka wiązała się ze zwycięstwem wolności, suwerennej równości i solidarności.

Blask starej republiki w oczach Polaków mocno przyblakł. Częściej dostrzegane są arogancja i protekcjonalny ton, które nie zachwycają, lecz w najlepszym razie irytują.

Polska i Francja powinny szukać mechanizmów wzmacniających współpracę euroatlantycką, z należytym uwzględnieniem komponentu europejskiego.

Francja zajmowała i zajmuje nadal ważne miejsce w polskich horyzontach politycznych i kulturowych, ale daleko jej do tego, co było niegdyś. Kulturowo więcej znaczą dla nas Anglosasi, a politycznie – Niemcy. Inteligencki kapitał, polegający choćby na głębszym zrozumieniu francuskiego języka i francuskiej kultury, będący efektem ubocznym fascynacji, został raczej bezpowrotnie utracony.

16 maja 2019 r. we współpracy z redakcją „L’Opinion” odbyła się w Paryżu debata polskich i francuskich liderów opinii z udziałem prof. Zdzisława KRASNODĘBSKIEGO oraz ministra Konrada SZYMAŃSKIEGO.

Francuski minister gospodarki i finansów przestrzega przed „ostracyzmem” w stosunku do krajów Europy Wschodniej i wzywa do ściślejszej współpracy z Warszawą.

Cieszę się, że możemy dziś przypomnieć tamte wspaniałe karty naszej historii, wprowadzając do emisji w Polsce i we Francji znaczki pocztowe z okazji 100. rocznicy odnowienia stosunków dyplomatycznych pomiędzy Polską a Francją.

Na ogół nie mieliśmy konfliktów z Francją, trzeba jednak starać się rozwiązywać te problemy, mając w pamięci warunki geopolityczne i historyczne, związane także z wielką przyjaźnią polsko-francuską. Należmy do tej samej kultury o bazie chrześcijańskiej, jest dla nas ważna demokracja, nie zgadzamy się na władzę dyktatorską.

W czasie zbliżającej się kampanii będziemy musieli powstrzymać się od dawania lekcji, nie tracąc jednak z oczu najważniejszego: przyszłości wspólnego projektu. Wiadomo, że ani PiS ani Fidesz w PE nie wejdą do koalicji, którą prezydent Macron próbuje budować wokół ALDE. Ale duch walki politycznej nie powinien już dziś przekreślać szans na zawieranie koalicji z parlamentarzystami wybranymi przez Polaków i Węgrów.

Wciąż nie ma we Francji podstawowych dzieł dla zrozumienia istoty polskiego ducha, dla zrozumienia Polaków. Nie ma „Przedwiośnia”, „Lalki”, poezji Leśmiana, „Popiołów”, ani nawet „Trylogii”.

Jakże inaczej potoczyłaby się historia naszego kontynentu, gdyby Francja nie odwróciła się wówczas od Polski potrzebującej pomocy. Jakże inaczej potoczyłyby się wówczas losy także polskich Żydów, poddanych Shoah niemieckiego agresora. Niemieckiego agresora, a następnie okupanta, którego być może we wrześniu 1939 r. wspólnie z Francją mogliśmy powstrzymać!

W czasie, gdy międzynarodowy porządek zbudowany po 1945 roku jest kwestionowany, wybór, przed którym stoją Europejczycy, jest jasny: albo postanowimy wziąć los w swoje ręce, albo inne mocarstwa będą prowadzić grę bez nas lub – co gorsza – przeciw nam. To jest ta europejska suwerenność, o której mówi francuski prezydent. W skrócie chodzi o to, byśmy sami zapisywali karty wspólnych dziejów, zamiast pozwolić, by inne mocarstwa je pisały. Winni to jesteśmy młodszym pokoleniom, które mają to szczęście, że żyją w demokratycznych krajach, w czasach wolnych od wojen.

Silna Europa, bardziej konkurencyjna gospodarczo i lepiej odpowiadająca na potrzeby obywateli, to cel zarówno Polski, jak i Francji. Dla obu państw projekt europejski jest szansą na rozwój i zapewnienie dobrobytu swoim obywatelom. Oba dostrzegają jednocześnie potrzebę utrzymania suwerenności działań państwa narodowego w ramach wspólnoty. Dlatego tak ważne jest budowanie pomostów pomiędzy Paryżem i Warszawą, które pozwolą przezwyciężyć stereotypy, a nawet uprzedzenia, które zbyt często dominują w naszych kontaktach.

W czasie, gdy Emmanuel Macron mnoży prowokacje wobec grupy Wyszehradzkiej a zwłaszcza wobec Polski – w takich kwestiach jak uchodźcy, pracownicy delegowani czy też widmo Europy wielu prędkości –, warto przypominać tysiącletnią historię stosunków między Francją a Polską.

Polska i Francja to dwa z pięciu największych krajów Unii Europejskiej (oczywiście po Brexicie). Francja ma ludność 1,5 razy większą niż Polska, ale przecież stałą od dekad, choć zwłaszcza ostatnio tendencją w UE jest to, że „duzi” dogadują się z „dużymi”. Warto zatem to robić.

Wszystkie sieci kin we Francji odmówiły umieszczenia filmu o Polakach ratujących Żydów w swoich planach pokazów. Sprawa jednostkowa; sprawa, jakich wiele. Oburzenie francuskiej Polonii ze wszech miar uzasadnione.