O Zemmourze obecnie mówią wszyscy. Zapełnia wielkie sale na tysiąc osób, książki podpisuje godzinami. I słucha ludzi, a ci mu mówią, że go potrzebują i na niego liczą. Niektórzy widzą w nim prawie zbawcę. Oczywiście są tam tylko jego zwolennicy, ale jest ich niemało.
Ktoś niezorientowany we francuskiej polityce, widząc jak każdego tygodnia przed wyborami media są w stanie informować o jakiejś nowej aferze, dotyczącej jednego i tego samego kandydata, mógłby być pod wrażeniem skuteczności dziennikarstwa śledczego i systemu, który umożliwia prześwietlanie kandydatów.
Pycha wywołana sukcesem sprawiła, że przymknięto oko na to, że ludzie mogą chcieć więcej i przede wszystkim — inaczej: w języku równości człowieka, obywatela, podmiotu oraz całej maszynerii władzy. Z emocjonalnego punktu widzenia polska władza odleciała — do tych pokoików w restauracji „Sowa i Przyjaciele”.
Partia, z której list będzie startował Sławomir Nowak, przegra z kretesem jesienne wybory parlamentarne. Niezależnie od tego, czy będzie to partia Marka Biernackiego, Ryszarda Petru, Rafała Dutkiewicza, Katarzyny Kalaty, Grzegorza Schetyny, Łukasza Gibały, Leszka Balcerowicza, Sławomira Sierakowskiego, Radosława Sikorskiego, Ewy Kopacz, czy Pawła Kukiza. Bez względu na to, jaka to będzie partia, Sławomir Nowak przyniesie jej klęskę.
Historia podarowała szeroko pojętemu pokoleniu Solidarności wielki prezent. Mazowiecki zostawał premierem, gdy miał 64 lata, Tusk miał wtedy 32 lata, różniło ich półtora pokolenia. Ale byli — byliśmy — z jednego pokoleniowego pnia. Kaczyńscy, Pawlak, Wałęsa, Geremek, Lewandowski, Bielecki i Kwaśniewski, Miller, Cimoszewicz. To pokolenie dzisiaj fizycznie i symbolicznie — chcemy tego czy nie — zamyka drzwi za sobą.
Zwykło się mówić, że prezydent to najważniejsza osoba w naszym państwie, ale tak naprawdę to “niewiele może” bo mamy system w którym władzę sprawuje rząd, a prezydent, co najwyżej, może być jego notariuszem i podpisywać decyzje. Stąd już tylko krok do pogardliwego stwierdzenia, że jedynie reprezentuje i pełni rolę strażnika żyrandola. Nic bardziej mylnego.
Katarzyna KALATA: Wydaje mi się, że coś się zaczęło dziać w naszym kraju. Nie wiem, jak to się skończy. Nie wiem też, jak to nazwać. Wiem, że góra zawsze pęka od rysy. Wiem, że wszystko jakoś się odkłada, że wszystko działa, rezonuje. Wszyscy są już wkurzeni. Słyszę to wśród moich znajomych. Różnymi rzeczami są wkurzeni. Ale są wkurzeni. Ludzie są autentycznie wkurzeni. Ludzie mają dość.
Stany Zjednoczone, źle dziś postrzegane w kilku stolicach europejskich, stanowią ostatnią flankę obrony przed ekspansją putinizmu w Europie Środkowo-Wschodniej. Po drugiej stronie jest najnowocześniejsze uzbrojenie made in Russia, tysiące rosyjskich najemników i ogromny wysiłek szkoleniowy służący przekształceniu rzeszy buntowników w regularną armię w ciągu zaledwie kilku miesięcy.
