Joanna LEMAŃSKA

Raz na jakiś czas staram się robić zdjęcia, których głównym tematem są ludzie, mieszkańcy Paryża i turyści. Zdecydowanie brakuje mi w tym wprawy, a często także zwyczajnie odwagi. Próbuję je robić nieco po kryjomu, bo otwarta konfrontacja z fotografowanym obiektem trochę mnie przeraża. Uliczni artyści, wesoło piknikujący ludzie, panowie pijący kawę, zwykli przechodnie, a czasem także… zombie w metrze.

Po pięknym, słonecznym tygodniu przyszedł iście jesienny i deszczowy weekend. Trudno zmotywować się do wyjścia na fotograficzny spacer w taką pogodę, ale prawie zawsze warto. Na szczęście pomimo szarugi udało się znaleźć kolorowe akcenty. No i jakaż to przyjemność wrócić przemoczonym do domu i zacząć przeglądać zrobione zdjęcia…

W ramach jednego z projektów starałam się uchwycić prędkość i związaną z tym przyjemność jazdy na rowerze. Przepis na taką fotograficzną zabawę jest stosunkowo prosty. Czas migawki ok 1/40 sekundy, szybkie ustawienie migawki i śledzenie aparatem poruszającego się obiektu. Wydaje się proste, ale potrzeba nie lada wprawy, zwłaszcza jeśli chodzi o ruch aparatem fotograficznym. Efekt jaki można tym sposobem osiągnąć jest zdecydowanie wart zachodu.

Sierpień jest tu bowiem miesiącem, w którym znaczna większość mieszkańców opuszcza Paryż w poszukiwaniu wakacyjnych rozrywek gdzie indziej. Bardzo dobrze widać ten trend po pozamykanych w sierpniu sklepach, restauracjach i barach. W sierpniu Paryż należy do rowerzystów i pieszych, którzy obejmują w posiadanie ulice miasta, nie obawiając się szarżujących samochodów i wszechobecnych klaksonów.

W Paryżu w najbliższym czasie nie zanosi się na poprawę pogody, co stanowi zapowiedź dobrych chwil z aparatem fotograficznym wycelowanym w krople wody, deszcz na szybie, odbicia w kałużach… Deszcz we wszystkich postaciach jest dla fotografii inspirujący, a efekty, jakie można uzyskać za pomocą odrobiny wody bywają niesamowite.

Jak co roku merostwo Paryża zorganizowało dla mieszkańców Paris Plage, czyli plażę w Paryżu. Leżaki, piasek, a zamiast morza zraszacze, które chłodzą miejskich plażowiczów. Rzecz jasna to tylko namiastka prawdziwej, nadmorskiej atmosfery, ale – muszę przyznać – jakże udana. Dla wielkiego miasta jakim jest Paryż – prawdziwe wytchnienie.

Wybór między jednym z najpiękniejszych miast świata, a pobytem na łonie natury, wśród malowniczych krajobrazów i bezkresnych plaż – wcale nie jest oczywisty. Oto parysko-pomorska mieszanka. Słowińska wieś w Klukach, czy centrum wielkiej metropolii, zachód słońca na łące czy też w urokliwym zakątku miasta… Chyba nigdy się nie zdecyduję.

Nareszcie wakacje! Jak co roku część wakacji mam okazję spędzać na Pomorzu i jest to zarazem jedna z nielicznych okazji do fotografowania w naturze. To okazja jakich mało. Dziewicze lasy, rozległe plaże i pachnące łąki. Polska jest piękna! I stanowi istne pole do popisu dla fotografa. Zapraszam więc na polskie Pomorze.

Powrót z Lizbony nie należał do łatwych. Zawsze trudno rozstać się z pięknym miastem, uśmiechniętymi ludźmi i cudowną, słoneczną pogodą. Na szczęście Paryż powitał mnie równie pięknym słońcem i latem w pełni. Nareszcie zapachaniało wakacjami. Oto Paryż, w którym koty wygrzewają się na samochodach, a mieszkańcy mają czasem cały park wyłącznie dla siebie.

W ostatnich dniach ciągłe zabieganie praktycznie uniemożliwia mi regularne robienie zdjęć. Praca, projekty fotograficzne, przeprowadzka, spotkania… uff. Całe szczęście, że tuż obok jest Montmartre ze swoją unikalną atmosferą, wesołymi mieszkańcami i kolorową zabudową. Na zatrzymanie się tam choć na chwilę nigdy nie szkoda czasu.

Robienie zdjęć zachodzącemu słońcu, przekształciło się w dużej mierze w polowanie na słynną „gwiazdkę”. „Gwiazdką” nazywam tutaj efekt, jaki otrzymamy zmniejszając otwór przesłony i czułość, a zwiększając nieco prędkość migawki. Przy takich ustawieniach zdjęcie zrobione pod słońce da efekt charakterystycznej „gwiazdki”, czyli równomiernie rozchodzących się promieni słonecznych.

Co prawda w pierwszej turze Ambasada Polski także nie świeciła pustkami, ale w finale tych wyborów frekwencja była wyraźnie większa. Chcący oddać głos musieli swoje odstać w aż dwóch kolejkach. Z uwiecznieniem tych chwil też łatwo nie było – tak wielu ludzi w mało przestronnych wnętrzach skutecznie uniemożliwiło uzyskanie udanej kompozycji. Choć najważniejszym, rzecz jasna, był moment skupienia i oddanie głosu. Tak głosował Paryż.

Położona prawie w morzu góra, wraz ze znajdującym się na niej miasteczkiem i piękną gotycką zabudową, wygląda iście bajkowo. Niestety zwiedzających jest tam co nie miara, co moim zdaniem, skutecznie odbiera dużą część uroku temu niebywałemu miejscu. Toteż warto podziwiać Mont Saint Michel głównie z oddali.

A oto świeża, zatrzymana w fotograficznej migawce w tych dniach, dawka paryskiej ulicy. Przechodnie, parki, zmienna majowa pogoda, aura już zmierzająca ku lecie. Ten tydzień obfitował w okazje do zrobienia udanych zdjęć i starałam się wszystkie z okazji wykorzystać jak najlepiej. Aparat staram się mieć zawsze przy sobie, w stałej gotowości.

Powroty do Paryża zawsze są przyjemnym doznaniem, jednak tym razem przebywanie we francuskiej stolicy jest wyjątkowo sympatyczne. Wiosna zagościła tu już na dobre i pozostaje jedynie rozkoszować się tym momentem, kiedy na drzewach jest więcej kwiatów niż liści. Moment to dosyć krótki – przy czym różowe okulary są tu całkowicie zbędne.

Czas Wielkiej Nocy jest dla mnie jedną z kilku okazji w roku, aby pobyć w rodzinnych stronach na Pomorzu. I tym razem pobyt należy zaliczyć do wyjątkowo udanych. Wiosna przyszła zupełnie niespodziewanie i – dla mnie – we właściwym momencie. Co prawda liści jeszcze nie ma i tylko gdzieniegdzie nieśmiało wyglądają pojedyncze kwiaty i zawiązki pąków, ale wspaniałe światło i przyjemne temperatury gwarantują, że zima już nie wróci.

Już od czasów Henri Cartier-Bressona, a może i wcześniej, każdy fotograf wie, że nie ma nic cenniejszego, niż być we właściwym miejscu, we właściwym czasie. Jedna chwila, ułamek sekundy, umiejętnie uchwycone na zdjęciu, mogą sprawić, że będzie ono naprawdę wyjątkowe. Zatrzymanie w kadrze wydarzenia, które chwilę później dosłownie się rozpada, staje się źródłem ogromnej przyjemności.

Zobaczymy ekstrawaganckie stroje, turystów, zapracowanych Paryżan, zakochanych i wiele wiele innych ciekawych postaci. Od czasu do czasu staram się trochę poćwiczyć i spróbować uchwycić na zdjęciach choć niewielką część wszystkich ciekawych spraw i rzeczy, a przede wszystkim ludzi na ulicach francuskiej stolicy.

Kalendarzowa wiosna pojawiła się w Paryżu pod znakiem zimna, zachmurzonego nieba i ogromnego problemu z zanieczyszczeniem powietrza. Pączki dopiero zaczynają się gdzieniegdzie pojawiać i zieleni jeszcze jako takiej nie ma. Szare niebo i smog tylko wzmagają posępne wrażenie.

Trzydniowy wypad w Alpy spowodował, że na zdjęciach roi się od ośnieżonych szczytów i gładkich stoków. Jestem zapaloną narciarką i trudno byłoby mi sobie wyobrazić lepsze wykorzystanie marcowego weekendu. Także i tu czuć: jesteśmy u progu wiosny!

„Petite Ceinture” to 32-kilometrowy odcinek torów kolejowych oplatający całe miasto. Na zapomnianą linię kolejową natkniemy się w parku Buttes Chaumont, spotkamy ją przecinającą kanał d’Ourcq, wreszcie wspaniały – szczególnie dla fotografów – widok na tajemnicze tory rozpościera się z parku Montsouris.

Udział w Marszu na rzecz Republiki był dla mnie pod wieloma względami wyjątkowy. Po raz pierwszy i pewnie ostatni w życiu miałam okazję widzieć taką ilość ludzi zgromadzonych w jednym miejscu. Marsylianka śpiewana jednocześnie przez dziesiątki tysięcy osób – to przeżycie niesamowite. Ale też wyjątkowa tego dnia w Paryżu atmosfera spokoju i przyjaźni.

Gdy tylko zapadnie zmrok miasto zaczyna się mienić barwami, błyszczeć i pomimo przenikliwego zimna aż chce się spacerować, podziwiać i szukać prezentów. I już mi nie przeszkadza to, że o godzinie 17 jest zupełnie ciemno, zimno i siąpi. Wręcz przeciwnie, w lekko wilgotnych chodnikach i jezdniach wspaniale odbijają się kolorowe światła i ozdoby.

Życie codzienne z Kambodży toczy się zupełnie innym rytmem, niż ten do którego przywykliśmy w Europie. O 6. rano, a czasem nawet i wcześniej, wszyscy są już na nogach i zaczyna się krzątanina, sprzątanie, przygotowywanie posiłków. Dzieci idą do szkoły i często kończą lekcje jeszcze przed południem. Przez resztę dnia dzieci się bawią, pomagają dorosłym w pracy. Im później w ciągu dnia , tym temperatura i wilgotność są wyższe. Punkt kulminacyjny następuje ok. godziny 14. Wtedy ci którzy mogą sobie na to pozwolić – szukają ochłody w wodzie.

Dni są coraz krótsze i ciemno robi się już w okolicach godziny 19. Pogoda się pogorszyła, jest chłodno i wietrznie. Sytuację wydają się ratować jedynie kolorowe liście, mieniące się odcieniami czerwieni, żółci i brązu. Jesienne barwy są radością dla oka i rajem dla fotografa, a i niezwykle liczne jesienią kałuże da się kreatywnie wykorzystać. Bardzo lubię robić zdjęcia odbite w wodzie, pomimo że obraz powinien być identyczny, często powstają ciekawe efekty, któych inaczej nie można byłoby dostrzec.

Islandia jest malownicza – co potwierdzi każdy, kto ją odwiedzi. Moją uwagę zwróciła zwłaszcza różnorodność kolorystyczna pejzażu, skontrastowana z miejscami monochromatycznymi, utrzymanymi w czarno-szarej tonacji. Prezentowana seria zdjęć zawiera fotografie czarno-białe powstałe w naturalny sposób, bez jakichkolwiek dodatkowych filtrów czy usuwania kolorów.

Czy letnie wakacje mogą w ogóle być udane bez udziału w choćby jednym festiwalu? Wielu z pewnością przyzna, że nie. We Francji dużą popularnością cieszą się zaś La Route du Rock i festiwal Vieilles Charrues. Ten ostatni to Arctic Monkeys, Stromae, Elton John… Tak, festiwalowe życie jest niezbędnym punktem udanych wakacji.

Jak co roku miasto Paryż funduje mieszkańcom namiastkę wakacji nad morzem. Na wybrzeżach Sekwany pojawiają się palmy, piasek, woda i atmosfera wprost z francuskiej riwiery. To Paris Plage czyli Plaza w Paryżu. Od kilku lat ta inicjatywa miasta cieszy się wielkim powodzeniem.

Rozsiane po całym mieście, przeważnie dawne robotnicze dzielnice z małymi domkami, urzekają spokojem i cisza. Spotkamy tam bujną roślinność, wąskie, brukowane uliczki i barwne fasady. Spotkamy również mieszkańców tych urokliwych zakątków, starszych ludzi siedzących na ganku, bawiące się dzieci i przechadzające się leniwie koty… Oto życie Paryża nieznanego!

14 lipca największe francuskie święto narodowe – rocznica zdobycia i zburzenia Bastylii co zapoczątkowało Rewolucję Francuską. Parady i szampan, sztuczne ognie, koncerty i spektakle. Cała Francja świętuje, z tej okazji chciałabym się z Państwem podzielić tym co najbardziej mi się kojarzy z Francją i w dużej mierze stanowi o tym, jak ten kraj jest postrzegany przez innych.

Pomimo różnorodności odwiedzonych miejsc, wszyscy Francuzi, którzy odwiedzili nasz kraj zgodnie stwierdzają: Polska to wyjątkowo kolorowy kraj, fasady budynków olśniewają różnorodnością i „barwnością” właśnie.
Dlaczego więc tylu Polaków sądzi, że Polska jest szarobura?

Musée d’Orsay, Orangerie, Louvre – wielbiciele natury, pięknego światła i delikatnych pasteli znajdą tam olśniewającą kolekcję obrazów Claude’a Moneta, w tym chyba najbardziej znaną z jego serii – impresje z japońskiego ogrodu malarza. Gdy już nacieszy się oczy tymi dziełami warto wybrać się do Giverny i zobaczyć na żywo słynne nenufary, mostki i łódki. Położony kilkadziesiąt kilometrów od Paryża ogród nie ma sobie równych.

Drapacze chmur znałam bardzo dobrze już wcześniej. Filmy, seriale, komiksy – szczególnie te o Batmanie. Jednak co tu dużo ukrywać, na żywo nowojorska zabudowa prezentuje się o wiele bardziej okazale, zapiera dech i sprawia, że można poczuć się maluczkim.

Central Park, Times Square, Empire State Building, Coney Island, China Town, Brooklyn Bridge.. można by tak wyliczać bez końca emblematyczne miejsca w Nowym Jorku. Na początku największe wrażenie wywarły na mnie zdecydowanie ulice. Szerokie, przestronne, neonowe, tak dobrze znane z filmów i seriali.

Na piękne, skręcające się spiralnie klatki schodowe można natknąć się właściwie wszędzie. Niektóre są zadbane, lśniące i czyste, inne obdrapane i spróchniałe. Jednak w każdym przypadku zachwycają swoją formą i tym szczególnym wrażeniem – nieskończoności.