Badania naukowe i innowacje odgrywają kluczową rolę w strategii rozwoju i zatrudnienia Unii Europejskiej. Stymulowanie działań w tych sektorach pozwoli opracować odpowiednie rozwiązania umożliwiające sprostanie istotnym wyzwaniom, takim jak zmiany klimatyczne, bezpieczeństwo energetyczne, zdrowie publiczne, warunki życia i pracy.
Masowe bezrobocie wśród młodzieży przy równoczesnym braku pracowników w rozwijających się sektorach gospodarki to francuski paradoks – źródło napięć społecznych, a zarazem symptom dysfunkcjonalności systemu edukacyjnego w jego ogólnych i zawodowych komponentach.
Polska jest zbyt dużym krajem, by zdać się jedynie na import myśli z zagranicy. Trzeba nam żywej, oryginalnej i nieoczywistej debaty publicznej. Oto kilka sposobów, jak pójść (albo przynajmniej zacząć iść) w tym właśnie kierunku.
Europa jest zapóźniona w sferze prywatnych inwestycji w sztuczną inteligencję: 2,4–3,2 mld euro wobec 6,5–9,7 mld euro w Azji i 12,1–18,6 mld euro w Ameryce Północnej.
Jeżeli Europa nie weźmie się w garść i nie znajdzie nowego sposobu na wykorzystanie rodzimych talentów, aby utrzymać swoją pozycję na świecie, nie zapominając przy tym o wspólnych wartościach, takich jak swoboda badań, współpraca i pokój, jej znaczenie na arenie międzynarodowej znacznie spadnie.
Prawda naukowa ma dla każdego z nas charakter „zewnętrzny”, prawda humanistyczna odnosi się zaś bardziej do naszych wewnętrznych przeżyć i przemyśleń. Czy ktoś miałby odwagę uznać którąś z tych prawd za ważniejszą od drugiej?
Kryzysy wymagają alternatywnych mechanizmów przywództwa, finansowania i koordynacji między instytucjami. Zamiast rekrutować naukowców na przywódców politycznych, musimy zaszczepić myślenie naukowe w nowych i istniejących instytucjach.
Są pytania, których bez pomocy nauki nie dałoby się w ogóle postawić. A jednocześnie ona sama jest faktem filozoficznym, domaga się wyjaśnień filozoficznych. Przy pewnej interpretacji nauka może być filozofią.
Czy będziemy w stanie zjednoczyć siły, aby uniknąć najgorszych konsekwencji nieuchronnie nadciągającego kryzysu demograficzno-strukturalnego? Mam taką nadzieję. Wskaźnik PSI nie osiągnął jeszcze poziomu, który wywołał wojnę domową w latach 1861-1865. Niemniej jednak jego lawinowy wzrost powinien być dla nas wszystkich poważnym ostrzeżeniem – tak dla naszych elit gospodarczych i politycznych, jak i dla ogółu społeczeństwa.
Świadomość paradygmatu współczesnej nauki i jej osiągnięć stała się istotnym elementem polityki. Nadanie temu stwierdzeniu praktycznego wymiaru jest jednym z wielkich zadań dojrzałej, prawdziwie prorozwojowej polityki państwa.
Gdy pierwszy raz stanąłem przed studentami trzeciego roku dziennikarstwa nie mogłem się nadziwić, że prawie dwudziestoosobowa grupa nie potrafiła wspólnie wymienić pięciu wydarzeń z minionego tygodnia.
Rewolucje w innowacjach, takie największe, tym razem mogą mieć miejsce na peryferiach. Mamy więc szansę. Robić coś tylko dobrze albo nawet doskonale to nie jest recepta na innowacje. Próbować, mylić się i ponownie próbować, kombinować, pozwolić myślom z różnych dziedzin zapładniać się. Wstawać po upadku, otrzepać się z kurzu wcześniejszych nieudanych prób i działać z podniesioną głową. To nie jest proste – ani psychologicznie, ani wizerunkowo.
Zdolność wyczucia, kiedy trzeba się zagłębić w problem i go rozpakować, jest najlepszą znaną psychologii wskazówką, jak ktoś będzie sobie radził z podejmowaniem decyzji.
Przeżywamy obecnie następstwo zdarzeń (proces), które z całą pewnością zostanie ocenione ex post. Jakie skutki ten proces będzie miał dla świata?
Dominujący w naszym kraju model kariery, w którym absolwent uczelni robi w niej doktorat, potem habilitację, aby w końcu zostać tam profesorem jest antyinnowacyjny, prowadzi do skostnienia myśli naukowej, a także sprzyja tworzeniu patologicznych układów osobowych.
Potrzebujemy miejsca dla naukowców na swobodny rozwój ich badań. Chodzi o stworzenie odpowiedniego środowiska, które zachęci ludzi do wymyślania najlepszych projektów. Badaczom nie można powiedzieć, co mają robić, gdyż w ten sposób zabijemy naukę. Świetne i rewolucyjne rozwiązania i odkrycia nie są na życzenie. Musimy zapewniać naukowcom swobodę prowadzenia badań, bez obciążania ich biurokracją.
O naukowości decyduje nie sam proces decyzyjny, lecz metoda dochodzenia do konkluzji – pisze Adam CZYŻEWSKI
Zmarnujemy to, co najcenniejsze. Punkty ministerialne miały tyranię bibliometrii skorygować, ale dobre chęci skończyły się punktozą.
Zgodnie z zasadą, że kiedy ewoluuje jeden tylko element układu, to ewoluuje cały układ, nie da się zakwestionować ewolucji Ziemi. Dużo osób, w tym geologów, pozostaje przy „bezpiecznym”, cyklicznym pojmowaniu procesów, w tym geologicznych, odrzucając ewolucyjną teorię ekspansji.
Wybraliśmy niezmienne i powtarzalne rytuały, po czym sprawdziliśmy, czy mogą one przyczynić się do złagodzenia lęku w sytuacjach niepewności. Badania te pomogą nam zrozumieć, czemu religia nadal stanowi tak ważną części naszego życia, uwzględniając zarówno jej dobre, jak i złe strony.
