putin

Zełenski widzi, na kogo może liczyć, kto w krytycznej godzinie zachowuje się przyzwoicie i jest prawdziwym przyjacielem. Francja ma jeszcze wielką szansę zapisać się w zeszytach Zełenskiego konkretnym wsparciem działań sankcyjnych wobec Rosji, konkretnym, poważnym wsparciem w zakresie solidnej liczby sprzętu wojskowego, porównywalnym choćby ze wsparciem Wielkiej Brytanii, Polski, nawet mniejszych Czech – pisze Eryk MISTEWICZ we francuskim dzienniku “L’Opinion”.

Tylko Władimir Putin mógł zatwierdzić barbarzyńskie mordy, jako część planu mającego na celu zadanie maksymalnego bólu i cierpienia narodowi ukraińskiemu. Podobnie jak Józef Stalin 82 lat wcześniej – skazując na śmierć Polaków w Katyniu. To jest ta sama Rosja.

Czy po wojnie uznamy Rosję za normalne państwo, jak zrobiono to z Niemcami na Konferencji w Monachium, czy wyznaczymy granicę, za którą zbrodnie nie są tolerowane?

Moi polscy koledzy pytają, jak to możliwe, że mimo zbrodni rosyjskich popełnionych w Buczy i wielu innych okrucieństw wobec ludności cywilnej świat nadal nie dostrzega, że Putin jest w XXI wieku awatarem Adolfa Hitlera – pisze prof. Roberto RABEL.

Bestialstwa popełnione w Buczy i innych miejscowościach wstrząsnęły nami wszystkimi, choć być może nie powinny być dla nas zaskoczeniem. Armia rosyjska ma długą tradycję prowadzenia brutalnych walk – pisze Giles MILTON.

Decyzja Władimira Putina o pełnoskalowej inwazji na Ukrainę doprowadziła do ustrojowego marszu Zachodu na Wschód.

Ukraina ma prawo ścigać Rosjan za agresję, ponieważ zbrodnię tę popełniono na jej terytorium. Tym samym Ukraina ma również prawo prosić społeczność międzynarodową o pomoc w tym zakresie. Można to nazwać rodzajem zbiorowej samoobrony.

Gros Rosjan wierzy w różne nonsensy polityczne, o ile są przyprawione patriotyczno-nacjonalistycznym sosem.

Profesor Nowak podkreśla, że Zachód nie może wybaczyć Rosji jej zbrodni. Jedynym sposobem na zmianę Rosji jest jej rozbiór.

Jakby po zmierzchu wielkich abstrakcyjnych dwudziestowiecznych namiętności świat wracał ideologicznie do tego, co charakteryzowało go przez wieki: myślenia wsobnego, czyli wszelkiej maści nacjonalizmów.

Nicolas TENZER w rozmowie z Michałem KŁOSOWSKIM wskazuje, co Europa może zrobić, aby pomóc Ukrainie: zerwać wszystkie więzi gospodarcze z Rosją, rozszerzyć sankcje, w tym na sektor paliwowy i SWIFT, oraz dostarczać więcej broni na Ukrainę.

Idee samodzielności strategicznej Europy wymagają pytania – w czyim interesie? Z polskiego punktu widzenia armia europejska mogłaby strzelać w niewłaściwą stronę, a więc oddanie polskiej armii pod obcą kuratelę nie miałoby sensu.

Putin „zapomina”, że Ukraina ma długą, ponadtysiącletnią historię, sięgającą Rusi – pierwszego państwa słowiańskiego, rozciągającego się na olbrzymim obszarze od Bałtyku po Morze Czarne, w tym na ziemiach między Dnieprem i Dniestrem, ze stolicą w Kijowie.

Oblężenie Sarajewa trwało prawie cztery lata i spowodowało śmierć około 5500 cywili. Dzieci były rozstrzeliwane w sposób powodujący powolną śmierć, podczas gdy matki bezradnie się temu przyglądały. Podobnie jak dzisiaj, i wówczas przywódcy ofiar błagali o pomoc.

W dramatyczny sposób Putin i jego otoczenie odwracają trwający od zakończenia II wojny światowej kierunek rozwoju świata kształtowanego przez powszechną wizję pokojowego współistnienia.

Fakt, że papież nigdy nie wskazał agresora w żadnej wojnie w ciągu ostatnich dwóch stuleci, jest całkiem naturalny. Nawet Święty Jan Paweł II nigdy tego nie robił. Przykładem może być wojna na Bałkanach – Jan Paweł II nigdy nie wymienił Miloszevicia, mimo że popełnił on wiele zbrodni wojennych.

Oprócz broni dla ukraińskich sił zbrojnych, bardzo potrzebne są również pomysły na długotrwały pokój w Europie.

Niewykluczone, że nowa Rosja, Rosja bez Putina, zdecyduje się być sojusznikiem Zachodu przeciwko Chinom. Gdyby tak się stało, miałoby to ogromny wpływ na jej postrzeganie.

Państwo ma prawo, a nawet obowiązek obrony swych obywateli, także za pomocą środków zbrojnych, ale wyłącznie przy spełnieniu jasno sformułowanych warunków.