rewolucja

Z lat PRL-u pamiętam takie hasło: „Październik miesiącem oszczędności”.  Założyłem sobie wtedy książeczkę SKO (Szkolnej Kasy Oszczędności), by po pewnym czasie (gdy zorientowałem się, że absolutnie nic mi ona nie daje), z niemałym trudem i ku wyraźnemu niezadowoleniu nauczycielki, która się tą Kasą opiekowała, wypłacić wszystkie te oszczędności i schować do własnej skarbonki.

Rewolucja lipcowa, która trwała od 27 do 29 lipca 1830 r., znana jako Trzy Dni Chwały, doprowadziła do upadku restauracji i ustanowienia monarchii lipcowej.

Zaślepiło nas i zdeprawowało namiętne zapatrzenie w rewolucję. Wpojono nam, że Francja zrodziła się w 1789 roku – pisze Éric Zemmour.

Spektakl, który pokazaliśmy cudzoziemcom, zbyt drogo nas kosztował – pisze Louis de Bonald

Wybucha u nas rewolucja, przygotowana zepsuciem obyczajów i zbłąkaniem umysłów. W imię praw obala się religię i moralność; wyrzeka się doświadczenia i obyczaju ojców; kruszy się groby przodków, świętą podstawę wszelkiego trwałego rządu, aby na niepewnym rozumie wznieść społeczeństwo bez przeszłości i bez przyszłości,

Media nagłaśniają pomysły polityków mające charakter daleko idącej, często wręcz rewolucyjnej zmiany. Tymczasem w cenie jest namysł.

Rewolucja 1905 roku jest jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Polski początku XX wieku. O istocie jej znaczenia świadczy fakt, iż wydarzenia z tego czasu upamiętniono na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie pod nazwą „Akcje zbrojne 1904–1908”. Niedocenianą rolę odegrały w niej kobiety, nie tylko pomagając, ale również prowadząc walkę na pierwszej linii – pisze Przemysław PREKIEL.

W medialnym mainstreamie role są jednoznacznie rozdzielone. Bohaterem pozytywnym jest postępowa elita, niosąca przed masami kaganek oświaty, jeżeli te zechcą z tego skorzystać. Rolą ludu jest słuchać mądrzejszych i na nich głosować, by zachowana była zewnętrzna forma demokracji, a i by wygrywali ci co trzeba.

Who is Mr Nawalny?”. To pytanie nie schodzi z czołówek mediów zagranicznych. Znaleźliśmy się w niesamowitej bańce informacyjnej na temat możliwej zmiany sytuacji w Rosji. Trzeba tę bańkę rozbić, aby zrozumieć, co faktycznie dzieje się za wschodnią granicą i jakie to ma znaczenie dla naszego państwa.

Lewica rutynowo szkaluje i niszczy ikony kultury. Wandale niszczą posąg Junipera Serry, XVIII-wiecznego misjonarza i katolickiego świętego. HBO usunęło ze swojego serwisu klasyk kinematografii Przeminęło z wiatrem. Czy nadchodzi kolej na Huckleberry’ego Finna?

Rok 2019 został przez „The Washington Post” określony „rokiem protestów”.

Złość młodych na to, jak urządzony został świat, rośnie. Jest to emocja pozbawiona głębszej refleksji, popularna i masowa, i dlatego niebezpieczna dla trwałości społeczeństw.

Wiosną 1969 roku fenomenalna drużyna czechosłowackich hokeistów ogrywa ZSRR. W Pradze świętuje 100 tysięcy ludzi. Padają hasła „Precz z okupantem”, „Sowieci do domu”. W tłumie pojawiają się prowokatorzy. Dochodzi do ataku na siedzibę Aerofłotu. To będzie koniec Praskiej Wiosny.

Kiedy w rocznicę śmierci Havla podwijamy nogawki spodni, czcimy w ten sposób nie tylko jego samego, ale także nasz modelowy obraz męża stanu, jakiego pragnęlibyśmy mieć w każdym kraju – który może nawet chodzić w zbyt krótkich spodniach, ale nigdy w krótkich spodenkach.

Już wiemy, że strzelają snajperzy. Są gdzieś w hotelu, na budynkach rządowych. Przebiegamy na drugą stronę Instytuckiej. Za barykadą siedzi grupka „majdanowców” gotowych odeprzeć szturm. Jeszcze nie wiemy, że żadnego szturmu nie będzie. Że jeszcze Berkut?, wojsko?, najemnicy? – do dziś nie wiadomo – zabiją kolejne osoby, a potem uciekną. Ludzie znów pokazują mi łuski po kulach i metalowe tarcze podziurawione jak sito.

„Władza jest rzeczą łakomą; pokusa jej monopolizowania przez grupy najsilniejsze (lub nawet przejściowo faworyzowane przez upływ wydarzeń) mogą zatruć atmosferę na lata, naznaczając relacje w obrębie elit piętnem wzajemnej nieufności, podejrzeń i oskarżeń, poza ich kręgiem zaś powiększając grono rozczarowanych” – o rewolucji, jej fazach i powtarzających się schematach pisze prof. Krzysztof Kawalec.

Katarzyna KALATA: Wydaje mi się, że coś się zaczęło dziać w naszym kraju. Nie wiem, jak to się skończy. Nie wiem też, jak to nazwać. Wiem, że góra zawsze pęka od rysy. Wiem, że wszystko jakoś się odkłada, że wszystko działa, rezonuje. Wszyscy są już wkurzeni. Słyszę to wśród moich znajomych. Różnymi rzeczami są wkurzeni. Ale są wkurzeni. Ludzie są autentycznie wkurzeni. Ludzie mają dość.

Obecny system się kończy i zapowiada nowe otwarcie. Wbrew pesymistycznym wizjom nie musi się wcale okazać zły. A to, że się boimy nieznanego, jest normalne. Ludzkość zawsze musiała prędzej czy później zderzyć się z nowym i nieznanym. To zderzenie jest już bliżej niż dalej.

Kto wie, jaka godna pochwały egalitarna intencja następnym razem posłuży za pretekst milenarystycznych mrzonek i zwyczajnej przemocy? Wiecznie się odradzający mit rewolucyjny może nas zaskoczyć w każdej chwili, przybrawszy nową, nieznaną jeszcze postać.

„Nie można winić Putina za to, że umiejętnie dąży do własnej interpretacji rosyjskich interesów. Wina za ukraińską porażkę spada wyłącznie na przywódców UE, którzy tak źle reprezentowali interesy Wspólnoty. Teatralne gesty i niewiele znaczące oświadczenia nie są w stanie ukryć zaniedbań Europy w dbałości o własne interesy strategiczne, co nie pomoże Unii w stosunkach z Rosją”.