Do rozwiązywania problemów potrzebna jest rzeczowa, ponadpartyjna dyskusja. Wymaga to dopuszczenia sytuacji, że prawak siądzie na murku z lewaczką i zastanowią się, jak jest, a potem do dyskusji dołączą się inni. Wygląda to na proste, ale takie nie jest.

Jak stwierdził Adolf Hitler: „Chcemy ziemi, a nie ludzi”. Pierwszym krokiem było odrąbanie narodowi głowy – szybka i systematyczna eksterminacja inteligencji i działaczy patriotycznych (Intelligenzaktion). Ale nie wszystko od razu. Polacy byli trzymani przy życiu nie z miłości, lecz dlatego, że byli jeszcze potrzebni.

Ostatnio porażająca była scena, gdy lewicowa posłanka Paulina Matysiak usiadła na murku z konserwatywnym posłem Horałą i razem stwierdzili, że mimo podziałów politycznych rozwój Polski jest ważny dla obojga. Dokładnie mówiąc, porażająca nie była sama scena, lecz komentarze. Prawie nikt nie uznał, że chodzi tu o coś konkretnego. Pełna koncentracja była na temacie, kto za tym stoi i komu to służy. Jak można w ogóle usiąść obok pisowca? Określenie „parch” nie padło, ale wisiało w powietrzu. Posłanka Matysiak została uznana za zdrajczynię i zawieszona.

W świecie kompletnej dezorientacji, gdzie wieją potężne wiatry historii, dobrze jest zadać sobie pytanie – o co właściwie walczymy? I czy w ogóle warto walczyć o cokolwiek?

Od kilkuset lat trwa spór między nauką a wiarą o prawo wyjaśniania świata. Z różnym natężeniem, ale wciąż czasem odżywa. Niektórzy twierdzą, że „nauka wszystko wyjaśniła, a więc Boga nie ma”. Jak mawiano w latach 60.: „Gagarin był w kosmosie (niebie?), Boga nie widział”. Ludzi twierdzących, że religia jest podstawowym źródłem wiedzy, jest o wiele mniej.

Widzimy ostatnio tendencję do ustawowego chronienia określonych grup. Problem w tym, że tępienie mowy nienawiści wobec jednej grupy zachęca wręcz do stosowania jej wobec innych. – pisze Jan ŚLIWA

Чи все так добре, а буде ще краще, чи хтось бачить сни в милій країні омани й національно боїться? Але оскільки так багато людей бачать шанс піднятися до вищої ліги, він може бути реальним, хоча, якщо нам не пощастить і ми зіграємо погано, у нас може залишитися лише одна мотузка

Все ли так хорошо, а будет еще лучше, или кто-то сны в милой стране заблуждения и национально боится? Но поскольку многие видят шанс подняться в высшую лигу, он может быть реальным, хотя, если нам не повезет и мы сыграем плохо, у нас может остаться одна только веревка

Czy jest tak dobrze, a będzie jeszcze lepiej, czy ktoś śni w słodkiej krainie ułudy i się narodowo bałamuci? Ale skoro tylu widzi szansę awansu do wyższej ligi, jest może ona realna, choć przy pechu i złej grze może się nam ostać ino sznur.

Szwajcarzy obawiają się, że po ewentualnym przystąpieniu do UE ich kraj mógłby mieć poważne kłopoty. Ultrapopulistyczna konstytucja, pozwalająca populusowi nie tylko zatwierdzać lub odrzucać prawa, lecz również je definiować, byłaby dla brukselskiej administracji solą w oku.

Eksperci jak dawni rycerze pędzą na rywali z wyciągniętymi lancami, chcąc jeden drugiego strącić z konia. A gdzie tu jest prawda? W turnieju nagrodą jest rękawiczka upuszczona z rączek nadobnej Marty, rycerze chcą ją zdobyć i oddać damie w zamian za jej uśmiech.

Україна, наш донедавна дещо забутий сусід, уже понад рік як енергійно увійшла в польське життя. Так не ставалося вже давно. Здавалося, наша спільна події вже належать до історії, хоча й не завжди погодженої і закритої. Українці та українки приїжджають працювати – і це все. А виявилося, що Україна, яка воює з Росією, є викликом для Польщі, але, можливо, й шансом на майбутнє. Безсумнівно, вона стала новим фактором на карті Європи – не обов’язково лише в регіоні. Було б добре познайомитися з нею ближче – пише Jan ŚLIWA

Europa, w XIX wieku dominująca nad światem, po podwójnym samobójstwie w wieku XX, stała się cieniem samej siebie. Coś po niej pozostaje do dziś: marynarki i krawaty, suknie wieczorowe, skład orkiestry symfonicznej, Nagrody Nobla, kalendarz i układ metryczny. Ale stała się bezsilnym tworem pomiędzy dwoma potęgami.

O epidemii COVID-19 trudno jest pisać. Na szczęście sprawa przyschła i przycichła, wciąż jednak budzi silne emocje. Sformowały się zwalczające się wzajemnie stronnictwa, trudno o neutralny grunt. Na szukającego centrum spadają raczej pociski z obu stron. Zakładam więc hełm i zbroję i z tarczą w ręku (bez miecza) spróbuję jednak podsumować te trzy lata, trzy lata z COVID-19.

Obecnie dyskusja zdominowana jest przez modernistyczny Zachód. Western, educated, industrialized, rich, democratic – w skrócie: WEIRD, czyli dziwaczny. Wewnątrz nich najdziwaczniejsze są społeczności intelektualistów i studentów Harvardu czy Yale, a to właśnie one dominują w dyskursie. Uważają się za „przebudzonych” (woke), przez co jak niegdyś jakobini biorą swoje idee za wartości uniwersalne i chcą je narzucać innym.

Wojna jest przedstawiana w sztuce często jako coś wspaniałego. Wodzowie w dumnych pozach, na koniach, szaleńcze szarże kawaleryjskie, nasze galeony oddające salwę w kierunku okrętów wroga.

Na dłuższą metę współpraca musi być możliwa. Wymaga to jednak zmiany map mentalnych – akceptacji przez Niemcy, że są państwem jak wszystkie inne, a Polska jest równorzędnym partnerem mimo różnicy liczbowej i gospodarczej.

Ważne, by wiedzieć, co robić, gdy pojawi się okazja do wskoczenia na wyższy poziom. Ważne, by nie przysnąć, gdy zagra złoty róg. A okazja taka może nie trwać długo.