Holocaust

Una propaganda agresiva se basa en una constante repetición de las mentiras según la regla de que a pesar de las rectificaciones siempre algo se quedará en la memoria del receptor y de que en las mentiras pequeñas pocos creen y una mentira grande es difícil de defender. Si constantemente oímos que Polonia es responsable del Holocausto, o incluso, de estallar la Segunda Guerra Mundial, hay que decir claro que se trata de una propaganda antipolaca consecuente y agresiva, es decir, del antipolonismo. Vale la pena preguntarse también cuál es el objetivo de tales acciones, pero eso habría que preguntar sobre todo a los remitentes de toda esa propaganda mentirosa.

Secondo la legge dei Paesi civilizzati, il risarcimento delle perdite è pagato dall’autore di queste perdite. Nel nostro caso i colpevoli sono ben noti.

Wojciech RoszkowskiLe fondement de toute propagande agressive est une répétition constante de mensonges selon le principe qu’il y a peu de gens qui croient aux petits mensonges, mais que face à un gros mensonge on est pratiquement désarmé. Si nous continuons à entendre dire que c’est la Pologne qui endosse la responsabilité de la Shoah et de l’éclatement même de la Seconde Guerre mondiale, il faut se le dire ouvertement : nous avons affaire à une régulière et agressive propagande antipolonaise, donc à de l’antipolonisme. Il serait donc utile de nous demander quel est le vrai but de ces actions, tout en sachant que cette question devrait être posée avant tout à ceux qui sont les auteurs de toute cette propagande mensongère.

The laws of civilized nations dictate that damages are paid by perpetrators. In this case, there is no doubt who they are.

Tracąc resztki nadziei i próbując przynajmniej w ten sposób zwrócić uwagę świata, Szmul Zygielbojm, członek Rady Narodowej RP w Londynie, po konferencji bermudzkiej popełnił samobójstwo. Chciał zaprotestować tak przeciw obojętności państw Zachodu, które oskarżył o współudział w zbrodni. Nie dało to wiele: informacja ukazała się wraz z tekstem jego pożegnalnej notatki – na stronie 7.

Looking for anti-Semitism in every word hides ​​serious problems among trivialities.

Die Strafrechtsverordnung gegen Polen und Juden war nur drei Seiten lang, und das Wort “Tod” tauchte dort siebenmal auf.

The penal code concerning Poles and Jews was written on three pages with the word ‘death’ appearing seven times there.

Speech by President of the Republic of Poland Andrzej Duda during commemorative ceremony of the 75th anniversary of the liberation of the German Nazi Concentration and Extermination Camp Auschwitz

Najprościej byłoby rzecz całą spłycić i uznać, że mój przypadek jest odosobniony. Skoro jednak liczne przykłady dowodzą, że tak nie jest, należy wprost zapytać: czy YouTube wszedł w buty cenzora Historii?

Piotr ZAREMBA: – Czasem padają w Polsce twierdzenia, że gdybyśmy bardziej gorliwie opowiadali Zachodowi naszą historię, nakręcili pięć filmów czy napisali trzy książki, zostalibyśmy wysłuchani. A może na naszą historię tam wcale nie czekają?

Prof. Andrzej NOWAK: – Odpowiedź jest złożona. Na pewno nie czekają, przeżywają zalew różnych historii. Nasza jest malownicza, ale jedna z wielu. I są wpływowe kręgi odczuwające do naszej tradycji instynktowną niechęć. Bo katolicka, bo szlachecka, bo republikańska, a nie liberalna. Dla nich atrakcyjna może być tylko Polska zaprzeczająca samej sobie. Rozliczająca się z grzechów. Walcząca z ciemnotą. Niektórzy Polacy uważają, że warto iść w tym kierunku, bo tylko tak pozyskamy innych do naszego wizerunku. Ja sądzę, że ceną byłoby zakłamanie. Nasza historia ani nie zaczyna się od Holocaustu, ani do niego nie prowadzi. A dziś świat tak na to patrzy, a niektórzy w Polsce uważają to za właściwe i naturalne. To błąd. Tak samo nie mieli racji stańczycy patrzący na historię z perspektywy upadku Polski w XVIII wieku.

Powinniśmy na nowo postawić sobie trudne pytania: jakie jest rozumienie pamięci wśród naszych rodaków i o naszym narodzie?

Musimy wygrać walkę o idee. Szkoły, muzea i środki przekazu muszą sprzyjać medialnej edukacji, by pomóc młodym ludziom rozwinąć zdolność krytycznego myślenia. Intelektualiści, artyści i osoby publiczne muszą podkreślać zagrożenia płynące z obojętności wobec grup posługujących się nietolerancją. Przywódcy polityczni powinni zachęcać do integracji społecznej i wzajemnego zrozumienia.