wolność

Świat nie znał polskiej historii, nie wiedział, że wolność i doświadczenie wspólnoty są wartościami dla Polaków najważniejszymi. Że wobec bezprzykładnej zbrodniczej agresji na kraj, z którym mamy historyczne rachunki krzywd, najważniejsza jest solidarność w obronie wartości.

Poczucie tryumfu lat 1989–1991 usunęło w liberalizmie wszelkie hamulce przed doktrynerstwem. Zaczyna on dziś głosić to, co stanowi zaprzeczenie jego własnych podstaw.

Moi polscy koledzy pytają, jak to możliwe, że mimo zbrodni rosyjskich popełnionych w Buczy i wielu innych okrucieństw wobec ludności cywilnej świat nadal nie dostrzega, że Putin jest w XXI wieku awatarem Adolfa Hitlera – pisze prof. Roberto RABEL.

Nie mamy na Zachodzie żadnego planu działania. Nie myślimy o tym, czego potrzebujemy w dłuższej perspektywie – mówi prof. Peter FRANKOPAN w rozmowie z Michałem KŁOSOWSKIM.

We want to tell you about the extraordinary history of Poland, a country that has not only suffered as few other countries have, but also knew how to use the experience as a source of strength to fight for the most universal human value – freedom.

Queremos que conozcáis la increíble historia de Polonia, porque no solo es uno de los países más afectados del mundo en cuanto a su historia, sino deriva de eso la fortaleza para luchar por el valor más universal humano: ¡la libertad!

Zwrot „kultura unieważniania” dotyczy ostracyzmu za głoszenie poglądów innych niż wypływające z tak lub inaczej rozumianej poprawności politycznej.

Pozytywne prawa roszczeniowe do dobrobytu, pracy i edukacji są tak samo podstawowe jak prawa negatywne, chroniące przed ingerencją ze strony państwa.

Vogliamo che conosciate la straordinaria storia della Polonia, perché non solo è uno dei Paesi con più esperienza storica al mondo, ma ne trae anche la forza per lottare per il valore umano più universale – la libertà!

Nous voulons que vous connaissiez l’incroyable passé de la Pologne – un des pays les plus marqués par l’histoire, mais qui en tire la force de lutter pour la valeur humaine la plus universelle – la liberté.

Jezus zawsze odpowiadał krótko, Jezus zawsze odpowiadał mądrze. Ani razu nie zapultał się w swojej wypowiedzi. Jako mąż, jako żona, jako ksiądz nigdy nie powinniśmy tego Bożego tupetu tracić. Powinniśmy być jak Jezus przed Piłatem. Zawsze wiedzieć, co w danym momencie powiedzieć.

Kryzys pandemiczny ukazał ścisłą współzależność między polityką i naturą. Ale efekty starcia logik rozwoju obu światów życia mogą pójść w dwóch różnych kierunkach.

Utopia nie zdezerterowała ze swojej faktycznej funkcji: udzielania nieidealnej odpowiedzi na nieidealną rzeczywistość.

Czy uda się odbudować solidarność międzyludzką? Czy konsumenci, odbiorcy publicznej pomocy będą się przykładać do tworzenia pomyślności ogółu? Czym ich do tego zachęcić? Co zrobić, żeby obywatelom chciało się chcieć? Podobne pytania stoją nie tylko przed nami, ale przed całą wielką zachodnią cywilizacją, której jesteśmy cząstką. Dotychczas my, Polacy, spełnialiśmy zasadniczo dobry uczynek, korzystając z wolności. Dobry dla nas i dla innych. Chodzi o to, by nie zbaczając z drogi ku wolności, zespolić ją z drogą do solidarności.

Widz nie dowie się nic ani o Rzeczpospolitej obojga narodów, ani o jej rozbiorach, ani o (złożonej) historii Prus królewskich czy o Krzyżakach – słowem, nie dowie się nic o Polsce i o Polakach. Jedyny przekaz to to, że Hitler Polskę zaatakował, gdyż ta była odpowiedzialna za podział terytorium „niemieckiego”.

W sztuce, jak w lustrze, może się Polak przejrzeć, choć częściej widzi siebie jak w monidle – jarmarcznie upiększającym portrecie, niż jak w krzywym zwierciadle – wyostrzającym rysy i uwypuklającym wady. Wniknęło to tak głęboko w świadomość, że sztuka pozbawiona wątku narodowego lub historycznego jest dla wielu – w wersji light – bezwartościowa, a w wariancie hard – antynarodowa.