wybory

Nie wszyscy Indianie głosują tak samo, bo mimo że można mówić o pewnych preferencjach i tendencjach, to rozkład głosów w praktyce jest różny. Trudno przecież oczekiwać jednomyślności i takich samych postaw w każdym z 574 plemion uznawanych przez rząd federalny w Stanach Zjednoczonych.

Politycy tkwią w biznesie, w którym towarem jest nadzieja. Nadzieja ta wiąże się z przekonywaniem ludzi, że to właśnie ten konkretny polityk lub tylko ta partia gwarantuje skuteczne zarządzanie bezpieczeństwem narodowym, stabilność społeczną i wzrost gospodarczy kraju.

Wybory uważa się za zakończone, gdy pokonany uzna swoją porażkę. Są tu dwie szkoły: Jamesa Madisona i Alexandra Hamiltona. Madison uważał, że każde wybory muszą być rozstrzygnięte uczciwie, nawet gdyby to musiało trwać. Hamilton twierdził, że przy przedłużającym się sporze przegrywający powinien dla dobra sprawy ustąpić, nawet gdy uważa, że niesłusznie, i stanąć do wyborów następnym razem.

Można przygotować wybory nawet wtedy, gdy wszystkim zagraża koronawirus. Ale ich organizacja jest dużo droższa.

Po 30 latach budowania demokracji cofnęliśmy się do etapu rewolucyjnych przemian. I przyznaję, jest to atrakcyjne dla bardziej radykalnych z nas. Ale z anarchizmu się wyrasta. Od polityków naprawdę oczekujemy większej odpowiedzialności, choć trochę klasy i stylu. A tak – kampania wyborcza pozbawiła poniektórych z nas złudzeń o ideach w polityce. Szkoda, bo potrzebujemy idei.

Czas wreszcie zrozumieć, że demokracja to nie tylko spór i rywalizacja, ale także – czy wręcz przede wszystkim – międzyludzkie spoiwo w dążeniach do maksymalizacji dobra wspólnego. Zacząć warto od akceptacji wyniku wyborów, co byłoby przekonującym przejawem deklarowanej przez wyborczego konkurenta gotowości do konstruktywnej współpracy.

Jest szansa, abyśmy po wyborach stali się różniącymi się w poglądach, ale aktywnie współpracującymi realistami. Rozumiejącymi, że szeroka społeczna zgoda w najważniejszych dla Polski sprawach jest niezbędna dla prawidłowej dbałości o dobro wspólne.

Potrzebujemy faktów i spokojnych, merytorycznych dyskusji ludzi o nawet bardzo różnych poglądach, ale niezależnych w myśleniu i niepoddających się wąskim politycznym kliszom. Najwyższy czas, abyśmy wspólnie zaczęli się tego domagać.

Przy wyborach mamy tylko dwóch kandydatów. Rozsądne jest więc pytanie: przy wszystkich problemach i niedociągnięciach – czy ktoś inny by to rozwiązał lepiej? A zwłaszcza: czy teraz chcemy powierzyć losy kraju komu innemu? Czasy są burzliwe, trzeba szybkich decyzji. Lepiej niedoskonałych niż żadnych. Ale czy przy rozhuśtanych emocjach jest czas na rozsądne pytania?

Jeżeli cała dyskusja jest skupiona na drobnych targach i stosunkach wewnętrznych, to Unia przypomina statek, gdzie marynarze buntują się przeciw bosmanowi, ten intryguje przeciw kapitanowi, a zapomniano o nawigacji i sterze.

Niebezpieczna jest apatia EPP i PSE, które wydają się przystępować do tych kluczowych wyborów na ostatnim oddechu. Europejscy socjaliści stają do walki o głosy z tym samym oderwanym od rzeczywistości programem, który jest źródłem ich porażki. Będący w ideologicznej rozsypce konserwatyści ucieleśniają paraliż UE, dając każdego dnia dowód swojej niezdolności do przedstawienia alternatywy dla Europy w jej obecnym kształcie, kształcie odrzucanym przez obywateli.

Wybory do Parlamentu Europejskiego to dobry moment do dyskusji nie tylko nad tym, jaką strategię wybrać na następne pięć lat, lecz także nad tym, jak nie dać się wypchnąć z ustalania kształtu ligi i obowiązujących w niej zasad. Nasza propozycja to liga równych, uczciwych reguł. Mimo bólu i społecznego dyskomfort warto walczyć o pierwszą ligę.

Na Węgrzech znaczenie wyborów do Parlamentu Europejskiego nigdy nie było wysokie, w tym roku jednak zapowiada się na diametralną zmianę. Są one traktowane jak plebiscyt poparcia dla Fideszu, ale i poligon doświadczalny współpracy wyborczej opozycji.

Wiosenne wybory prezydenckie i jesienne parlamentarne przychodzą w momencie dużych zmian politycznych. Czy to nowe otwarcie zostanie potwierdzone przez wyborców? A może podziały i konflikty wewnętrzne będą trwały nadal? Wszelkie podobieństwo sytuacji na Ukrainie do tego, co dzieje się obecnie wewnątrz Unii Europejskiej, wydaje się nieprzypadkowe.

W odpowiedzi na ogromną korupcję, nieudolność instytucji i rosnącą przestępczość Bolsonaro proponuje otwarty dostęp do broni („każdy prawdziwy mężczyzna powinien mieć przy sobie broń”), zwiększenie uprawnień policji i wojska oraz przywrócenie kary śmierci i tortur. Czasy dyktatury wojskowej zatarły się już nieco w powszechnej pamięci i nie rażą tak bardzo, zwłaszcza jeśli w jego retoryce mają kojarzyć się z czasem porządku, ładu, cudu gospodarczego i rosnącego dobrobytu. Nawet za cenę ograniczenia demokracji.

Marketing narracyjny jest wielką siłą komunikacji. Siłą jest dobrze przygotowana opowieść, która rozchodzi się wśród ludzi, przekazywana dalej i dalej, często z wielką energią po to, aby dogryźć wrogowi czy przeciwnikowi. Nawet wówczas, a może szczególnie wówczas, gdy realizuje jego opowieść, wspiera jego przekaz. 

Władza w Krakowie leży obecnie na ulicy. Partie polityczne były w mieście do tej pory zbyt skonfliktowane, by wystawić kandydata mogącego powalczyć o prezydenturę, a zachowanie status quo było ważniejsze od zwycięstwa. Małgorzata Wassermann ma szansę przełamać 16-letnią dominację Jacka Majchrowskiego w Krakowie i wprowadzić świeże powietrze do urzędu. Wymaga to jednak przełamania „zakonowości” swojej partii i dużego wysiłku.

Dziś można było zająć Krym, wkroczyć na teren wschodniej Ukrainy, spacyfikować Czeczenów, ale każde z tych działań było rozpaczliwym krzykiem: „Zacznijcie nas doceniać, zobaczcie w nas imperium” (chociaż w działaniu XIX-wieczne), była to prowizorka, a nie długofalowa polityka.

Czy ja narzekam? Mamy mosty, ale niewiele z nich widać. Wkurzam się, bo stojąc w korku czuję się bardzo samotny. Mam uczucie, że ktoś o mnie zapomniał, że ważniejszy jest jakiś plan, w którym mnie nie uwzględniono. W tym planie jest trochę ludzi z mojego miasta. Mijają nas na drodze samochodami w cenie domku, o którym marzymy. A nam podarowano betonowe place i promenady. Tylko nie za bardzo wiemy, co z nimi robić.

12 procent przewagi Milosza Zemana nad Jirzim Drahoszem (38,6:26,6 proc.) w pierwszej turze wyborów prezydenckich nie przesądza wyniku całego głosowania. Co więcej, część analityków ostrożnie obstawia właśnie Drahosza jako nowego gospodarza praskiego Hradu. Wybory polaryzują czeskie społeczeństwo, ale też podobnie jak we wszystkich krajach Europy Środkowej, walka wyborcza jest ściśle powiązana z problemami narosłymi w okresie transformacji.