Pekin wzmógł akcję dezinformacyjną dotyczącą zachodnich szczepionek. Celem jest opóźnienie programu szczepiennego w państwach rozwiniętych oraz zniechęcenie krajów Trzeciego Świata do zakupu zachodnich preparatów.
Badania prowadzone na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu doprowadziły do odkrycia nie jednego, lecz kilkudziesięciu chińskich historiozofów działających od ok. VI w. p.n.e.
Konkurencyjne nacjonalizmy Chin i Indii, w połączeniu z różnymi interesami geopolitycznymi na lądzie i morzu, będą kształtować stosunki obu państw w najbliższych latach.
Jeżeli Brazylijczycy nam strzelą trzy bramki, to jest przykre, ale nie jest niesportowe. Jeżeli jednak będą łamać kości naszym zawodnikom i przepłacą sędziego, to co innego. Chiny na rozmaite sposoby oddziałują na świat Zachodu, robią to w skoordynowany sposób, ich wpływ rośnie. Czy powinniśmy stawić im czoła, czy do tego jeszcze się na nich obrażać?
Unia Europejska nie powinna zapominać, że Chiny rządzone przez partię komunistyczną są jej strategicznym rywalem. Nasze kraje muszą wzmocnić instrumenty nadzoru nad chińskimi inwestycjami, bo tylko w ten sposób na dłuższą metę zapewnimy sobie suwerenność gospodarczą, ochronę dziedzictwa i bezpieczeństwo. Jeśli nie będziemy kierować się logiką coraz intensywniejszej reindustrializacji, Unia Europejska może stać się zachodnim laboratorium sinoglobalizacji.
Stosunki między Chinami a Indiami zawierają w sobie zarówno elementy współpracy, jak i rywalizacji. Znaczenie tych drugich jest zdecydowanie większe.
Dzięki utrzymaniu strategii „zawsze drugi, czyli pierwszy” Chiny mogą w cywilizacyjno-technologicznej grze wyjść na prowadzenie.
Gdy na nasz stół trafiają bakalijki wschodnie czy przyprawy z wysp korzennych, postrzegamy je jako nowe podniety dla smaku, rzadziej interesują nas odległe kraje pochodzenia tych produktów, a jeszcze mniej dzikie lądy i morza, przez które musiały przedostać się karawany i karawele.
Chińczycy nie mają poczucia niższości wobec Zachodu, raczej chcą się na nim odegrać. Po (prawdopodobnym) opanowaniu epidemii koronawirusa Chiny przechodzą w ton triumfalny. Chcą dowodzić w ten sposób wyższości swojego systemu – na użytek wewnętrzny i wobec sojuszników, może też dla sympatyków w świecie zachodnim.
Huawei jest Nord Streamem 2 do potęgi. W obu przypadkach nie mamy do czynienia wyłącznie z komercyjnymi projektami. Oba projekty mają wysoko polityczny wymiar. Oba projekty mają negatywny wpływ na bezpieczeństwo Niemiec, naszych sąsiadów i całej Europy. Oba projekty przyznają ekonomiczne profity autorytarnym reżimom, które te użyją dla swoich geopolitycznych korzyści. To dlatego oba projekty są z tego samego worka.
Starcie koncepcji dotyczących relacji z Chinami należy traktować w pierwszej kolejności jako element dyskusji o kształcie czeskiej polityki zagranicznej. W Czechach dyskutuje się o tym coraz więcej. Partie prawicowe oraz liberalne coraz głośniej akcentują swoje niezadowolenie z polityki wobec Pekinu, którą prowadzą rząd i prezydent.
Władze Australii oceniają, że obecnie w regionie Azji i Pacyfiku następują przetasowania największe od czasu II wojny światowej. Premier Morrison wręcz porównał obecną sytuację do okresu późnych lat 30. w Europie.
W walce o wpływy różnica sił ma charakter nie tyle technologiczny, ile sprowadza się do braku równowagi w zakresie „siły narracji”. W słowniku strategicznym Chin termin ten odnosi się do umiejętności nie tylko formułowania pociągających idei; chodzi też o to, by być słuchanym, móc wpływać na percepcję innych, a w ostatecznym rozrachunku kształtować międzynarodową konwersację.
Rywalizacja hegemoniczna między USA i Chinami przybierać będzie coraz bardziej charakter raczej konfrontacyjny niż kooperacyjny. Spośród możliwych jej scenariuszy najbardziej prawdopodobny na nadchodzące dekady wydaje się neozimnowojenny scenariusz niezbrojnej konfrontacji politycznej, poniżej progu otwartej wojny zbrojnej.
O ile na epidemię koronawirusa nie były przygotowane bogate kraje europejskie, w których na jednego lekarza przypada kilkuset mieszkańców, o tyle trudno sobie wyobrazić takie przygotowanie w Afryce, gdzie w najbiedniejszych państwach jeden lekarz przypada na kilkaset tysięcy mieszkańców.
Jaką politykę powinno prowadzić supermocarstwo, by możliwie niskim kosztem osiągać swoje autentyczne cele strategiczne? Jak powinno lawirować między skonfliktowanymi mocarstwami państwo o średniej sile? I w końcu – jak ma dbać o swoje bezpieczeństwo Polska, ambitny średniak?
Od 31 grudnia zgłoszono ponad 20 613 przypadków zarażenia koronawirusem z Wuhan, w tym 427 przypadków śmiertelnych. Objawami są ból gardła, bóle głowy, gorączka, a także problemy z oddychaniem przypominające zapalenie płuc.
Stajemy wobec tego samego dylematu co Pompejusz Wielki, który przestrzegany przed wypłynięciem na morze ze względu na sztorm i zagrożenie życia powiedział, że wypłynąć musi – a żyć nie musi. My też musimy wypłynąć, czy nam się to podoba, czy nie. Jest tyle wyzwań, tyle różnych konieczności, że aby normalnie funkcjonować, kontynuować i rozwijać wielką spuściznę cywilizacji europejskiej, musimy wypłynąć na morze refleksji i przemyślenia raz jeszcze fundamentów naszej cywilizacji, gdyż jest ona wielkim, ważnym i być może jedynym naszym trwałym dorobkiem. A więc wypływajmy!
Według władz Wuhan w związku z uroczystościami chińskiego nowego roku miasto opuściło, zanim ogłoszono kwarantannę, około pięciu milionów ludzi. Nawet jeśli ułamek procenta z nich był jeszcze w stadium bezobjawowego nosicielstwa choroby, już została ona rozwleczona po wszystkich kontynentach
Jedną z najbardziej katastrofalnych pandemii była średniowieczna Czarna Śmierć. Nadeszła ze Wschodu Jedwabnym Szlakiem. W 1347 r. armia mongolska oblegająca Kaffę na Krymie wrzucała przez mury zwłoki własnych ofiar dżumy. Uciekający z miasta genueńscy kupcy zanieśli zarazę do Europy. W ciągu kilku lat zabiła ona 30–60 proc. ludności Europy. Skończyło się wesołe średniowiecze z trubadurami i mieszanymi łaźniami, nastał czas pokutników, biczowników zawodzących memento mori. Nie powinno nas to dziwić.
