chiny

Pierwszym zadaniem NATO w nadchodzących latach musi stać się ochrona Europy oraz demokratycznych państw Zachodu przed zagrożeniem ze strony Rosji.

I tak oto pojawiły się plany „kontekstualizacji” Biblii, aby uczynić ją bardziej „kulturowo akceptowalną” przez chińskie władze tak, aby chrześcijańskie kazania zostały dostosowane do podstawowych wartości socjalizmu.

Huawei jest Nord Streamem 2 do potęgi. W obu przypadkach nie mamy do czynienia wyłącznie z komercyjnymi projektami. Oba projekty mają wysoko polityczny wymiar. Oba projekty mają negatywny wpływ na bezpieczeństwo Niemiec, naszych sąsiadów i całej Europy. Oba projekty przyznają ekonomiczne profity autorytarnym reżimom, które te użyją dla swoich geopolitycznych korzyści. To dlatego oba projekty są z tego samego worka.

Bez względu na to, jak realne wydają się te perspektywy, chińskie obawy dotyczące amerykańskiego zaangażowania w regionie są zauważalne.

Chiny porzucają strategię dostosowywania się do bieżącej sytuacji na rzecz strategii narzucania warunków innym państwom.

Zapowiedź wytyczenia Polarnego Jedwabnego Szlaku – trzeciej osi projektu nowego Jedwabnego Szlaku –, jako uzupełnienie dla korytarza euroazjatyckiego i drogi morskiej indyjsko-pacyficznej, potwierdza plany mocnej i trwałej obecności w Arktyce, wspartej większym zaangażowanie inwestycyjnym. Jeśli dodamy do tego działania o charakterze analitycznym i eksperckim, zawiązywanie porozumień z państwami regionu a także otwierające się możliwości na płaszczyźnie energetycznej, rozumiemy, że polityczne i strategiczne znaczenie Chin w Arktyce będzie rosło.

Wymuszone tabu to „trzy T”: Tajwan, Tybet i Tiananmen, ostatnio jeszcze Ujgurzy i Hongkong.

Jakikolwiek atak Chin zakłócający łańcuch dostaw z Tajwanu spowodowałby duże zawirowania tak w Stanach Zjednoczonych, jak i w Chinach, które także potrzebują tajwańskich półprzewodników.

Badania prowadzone na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu doprowadziły do odkrycia nie jednego, lecz kilkudziesięciu chińskich historiozofów działających od ok. VI w. p.n.e.

Unia Europejska nie powinna zapominać, że Chiny rządzone przez partię komunistyczną są jej strategicznym rywalem. Nasze kraje muszą wzmocnić instrumenty nadzoru nad chińskimi inwestycjami, bo tylko w ten sposób na dłuższą metę zapewnimy sobie suwerenność gospodarczą, ochronę dziedzictwa i bezpieczeństwo. Jeśli nie będziemy kierować się logiką coraz intensywniejszej reindustrializacji, Unia Europejska może stać się zachodnim laboratorium sinoglobalizacji.

Stosunki między Chinami a Indiami zawierają w sobie zarówno elementy współpracy, jak i rywalizacji. Znaczenie tych drugich jest zdecydowanie większe.

Dzięki utrzymaniu strategii „zawsze drugi, czyli pierwszy” Chiny mogą w cywilizacyjno-technologicznej grze wyjść na prowadzenie.

Gdy na nasz stół trafiają bakalijki wschodnie czy przyprawy z wysp korzennych, postrzegamy je jako nowe podniety dla smaku, rzadziej interesują nas odległe kraje pochodzenia tych produktów, a jeszcze mniej dzikie lądy i morza, przez które musiały przedostać się karawany i karawele.

Chińczycy nie mają poczucia niższości wobec Zachodu, raczej chcą się na nim odegrać. Po (prawdopodobnym) opanowaniu epidemii koronawirusa Chiny przechodzą w ton triumfalny. Chcą dowodzić w ten sposób wyższości swojego systemu – na użytek wewnętrzny i wobec sojuszników, może też dla sympatyków w świecie zachodnim.

Starcie koncepcji dotyczących relacji z Chinami należy traktować w pierwszej kolejności jako element dyskusji o kształcie czeskiej polityki zagranicznej. W Czechach dyskutuje się o tym coraz więcej. Partie prawicowe oraz liberalne coraz głośniej akcentują swoje niezadowolenie z polityki wobec Pekinu, którą prowadzą rząd i prezydent.

Władze Australii oceniają, że obecnie w regionie Azji i Pacyfiku następują przetasowania największe od czasu II wojny światowej. Premier Morrison wręcz porównał obecną sytuację do okresu późnych lat 30. w Europie.